Ήταν δυο δρόμοι που αποκλίναν μες στο δάσος. Μα δεν μπορούσα να τους πάρω και τους δύο
Χωρίς να γίνω ο ίδιος δύο∙ λυπημένα. Ακολουθούσα με το βλέμμα μου τον ένα
Για να τον χάσω μες στη χλόη σ’ ένα σημείο.
Πήρα τον άλλον κι έμοιαζε καλά να κάνω∙ Ίσως και να ’χε ένα δικαίωμα παραπάνω
Όντας πιο θαλερός, λιγότερο φθαρμένος, Μ’ όλο που ως προς αυτό σχεδόν δεν διαφέραν∙
Ήταν κι αυτός περίπου εξίσου πατημένος.
Κι οι δυο ξετυλιγόνταν σκεπασμένοι ακόμη. Φύλλα πρωινά, ίδιοι απαράλλαχτοι, όμως
Κράτησα εγώ τον πρώτο για μιαν άλλη μέρα∙ Αν κι οδηγώντας σ’ άλλους δρόμους κάθε δρόμος
Επιστροφή δεν έχουν όσο ξέρω οι δρόμοι.
Θα λέω με στεναγμό σαν θα ’μαι πολύ γέρος, Βρήκα δυο δρόμους που αποκλίναν σ’ ένα μέροςΚαι πήρα αυτόν που ’χε περπατηθεί πιο λίγο (χωρίς να θέλω και τον άλλον ν’ αποφύγω)∙Κι άλλαξε αυτό για πάντα τη ζωή μου.
Ένα από τα γνωστότερα ποιήματα του Αμερικανού (τετράκις τιμημένου με το βραβείο Πούλιτζερ) Ρόμπερτ Φροστ.
Η κρισιμότερη ώρα είναι εκείνη που ο άνθρωπος πρέπει να επιλέξει ένα δρόμο για να τον βαδίσει..Τότε είναι που έρχεται η σύγκρουση της λογικής και του συναισθήματος.. Το τέλος της πάλης αυτής, στατιστικά βρίσκει νικητή το συναίσθημα..κι αυτό γιατί η αλήθεια φωλιάζει μέσα μας..κατοικεί μέσα στην καρδιά μας.. Αν την αφουγκραστούμε με προσοχή και την κρατήσουμε ό,σο γίνεται πιο "ανοιχτή", τότε ο κάθε παλμός της θα μας οδηγήσει στον σωστό δρόμο...που συνήθως είναι ο λιγότερο περπατημένος, ο λιγότερο "δημοφιλής"..αλλά και πολύ περισσότερο.. ενδιαφέρων..
Το ενδιαφέρον που έχει αυτή η στράτα είναι ότι ο "οδοιπόρος" εκπαιδεύεται να μην ενοχλείται από τους δήθεν που κατέχουν θέσεις χωρίς ήθος,χωρίς χαρακτήρα, χωρίς αρχές..Να πολεμά για το δίκιο του συνόλου, να έχει υπομονή, να σιωπά κατά περίσταση,να διαχειρίζεται τον θυμό του, να μην πικραίνεται από την αχαριστία και πάνω απ' όλα να έχει την βαθιά γνώση, να μην περιμένει αναγνώριση απ' αυτούς που ζουν μόνο με την "ευγενική υποστήριξη" των εκάστοτε αυλοκολάκων!!!
Κι αν πάλι βρεθώ μπροστά στο κρίσιμο το σταυροδρόμι, σαν άλλος Ηρακλής, το δρόμο που συνωστίζονται οι πολλοί, δεν θα τονε διαλέξω..Τον άλλο δρόμο τον μοναχικό θα πάρω..και ας νομίζουν οι πολλοί, ότι δεν έχω κουνηθεί, βήμα πιο πέρα από την αρχή, του δρόμου του ΜΕΓΑΛΟΥ..
Το αύριο ανήκει σ' αυτούς που ακούνε τη φωνή της ψυχής τους και ακολουθούν το δρόμο που τους "χαράσσει" η καρδιά τους...
Εύα Μαστρογιαννάκη