ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ

Για λόγους δυσνόητους που η Επιστήμη πασχίζει ακόμα να ανιχνεύσει, η κοινωνία έχει μία διαρκή και πιεστική ανάγκη από ήρωες. Άνθρωποι πρότυπα, που διαπρέπουν άλλοτε για την επιστημοσύνη τους, άλλοτε για τον ηρωισμό τους, άλλοτε γιατί νίκησαν κάποιας μορφής κοινωνική αδικία. Τα τελευταία χρόνια η βιομηχανία του θεάματος τους χρησιμοποιεί στη μεγάλη οθόνη και γεμίζει τα ταμεία της. Η διεθνής πολιτική πρακτική στέκεται πλάι τους και βγάζει χαμογελαστές φωτογραφίες για να αυξήσει τη δημοτικότητά της ή ακόμα και για να αλλάξει την ατζέντα της επικαιρότητας. Και καθώς η ανάγκη της κοινωνίας για πρότυπα μεγαλώνει -όσο μεγαλώνουν και τα προβλήματα- οι ήρωες της νέας εποχής "παίζουν μπάλα" σε όλο και περισσότερες κατηγορίες: άνθρωποι της διπλανής πόρτας που έδειξαν φιλότιμο, ένας πυροσβέστης που έσωσε ένα παιδί, ένας ταξιτζής που επέστρεψε το γεμάτο πορτοφόλι του πελάτη, μία υπάλληλος που ξεσηκώθηκε ενάντια στο άδικο αφεντικό της. 
Ήρωες που έχουν τη στόφα του καθενός ή το ... ακριβώς αντίθετο: άνθρωποι δηλαδή, αντισυμβατικοί, έτοιμοι να συγκρουστούν με κατεστημένα και πρόθυμοι να διεκδικήσουν κάτι που θα ανοίξει κερκόπορτες για περισσότερα κοινωνικά προνόμια. Οι δεύτεροι, ανήκουν στον τύπο ήρωα που οι ειδικοί ονομάζουν "ο σύγχρονος Προμηθέας", εκείνος δηλαδή που είναι έτοιμος να κλέψει τη φωτιά από τους καλοβολεμένους Θεούς του Ολύμπου για να την παραδώσει στην ταλαίπωρη ανθρωπότητα. Αυτοί οι τελευταίοι "αντισυμβατικοί ήρωες" είναι το ... αγαπημένο φαΐ των πολιτικών. Η Αριστερά τους διεκδικεί για να επικυρώσει το αγωνιστικό της φρόνημα κι η Δεξιά τους χρησιμοποιεί ως εργαλεία τρομοκράτησης των "νοικοκυραίων". 
Ο Νίκος Ρωμανός εμπίπτει ακριβώς σ' αυτή την κατηγορία. Πιτσιρικάς, ασυμβίβαστος, με θρυλικές καταβολές (εγγονός του Νάσιουτζικ), με μοιραίο παρελθόν (ο φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου) με συγκρουσιακό παρόν (έγκλειστος για τη ληστεία στο Βελβεντό) και με ένα όραμα που αγγίζει την κοινωνική μας ευαισθησία για το δικαίωμα στη μόρφωση. Ξεκίνησε μέρες πριν τον δικό του αγώνα για να διεκδικήσει άδεια σπουδών με απεργία πείνας και -δεδομένων των πολιτικών συνθηκών- τείνει να γίνει το εξιλαστήριο θύμα στην εκτόνωση της πολιτικής μας έντασης.
Η χώρα συνθλίβεται από την έλλειψη ουσιαστικού σχεδίου εξόδου μετά την πολυετή οικονομική κρίση, η Τρόικα κουράστηκε από την διγλωσσία των κυβερνητικών της συνομιλητών, οι βουλευτές δεν αντέχουν άλλα συνειδησιακά διλήμματα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δύσκολα θα εκλεγεί από την παρούσα Βουλή κι η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι κι εκλογές. Μόνο που η κυβερνητική συμμαχία δεν τις επιθυμεί, παρ' ότι ακόμα και η Τρόικα έφτασε να τις συδαυλίζει. Κι από την άλλη η αντιπολίτευση δείχνει αμήχανη καθώς η ώρα της πλησιάζει κι η ίδια δεν είναι καθόλου σίγουρη αν μπορεί να εφαρμόσει όσα επαγγέλλεται. Και μέσα σ' αυτό το μπάχαλο, όλοι ξαφνικά στυλώνουν το βλέμμα στο Νίκο Ρωμανό. Ιδού το πρόσωπο που ήδη "διχάζει" αρκούντως την κοινωνία. 
Το Σάββατο, είναι η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Είναι συνάμα μία ακόμη κρίσιμη μέρα για την υγεία του Νίκου Ρωμανού, που θα κοντεύει τον ένα μήνα απεργίας πείνας, διεκδικώντας το αυτονόητο δικαιώμά του στη μόρφωση. Οι φίλοι του δίνουν ραντεβού στους δρόμους όλης της χώρας για να τιμήσουν τη γιορτή και τον αγώνα του. Και κάποιοι σκέφτονται ήδη πως ο Νίκος Ρωμανός είναι μία ευκαιρία να ... αλλάξει η θεματολογία της ατζέντας. Κάτι αντίστοιχο με το αμίμητο τσιτάτο που χρόνια πριν είχε πει ο Χάρι Τρούμαν σε έναν διευθυντή τηλεόρασης που παρατήρησε ότι η γραβάτα του δεν ήταν κατάλληλη για την περίσταση. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ τον κοίταξε λυπημένος λέγοντας: «Αν εγώ μιλάω για την Κορέα και ο κόσμος κοιτάει απλώς τη γραβάτα μου, μου φαίνεται ότι έχουμε τεράστιο πρόβλημα». 
Αν ο Τρούμαν μας παρακολουθούσε σήμερα θα διαπίστωνε πως η σύγχρονη πολιτική επιστήμη εφευρίσκει γραβάτες ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν. Και μετά ... γίνεται της Κορέας.
Μ.Κορνάρου