Αναρωτιόμουν πάντα γιατί τα τραγούδια με τις Άννες είναι μελαγχολικά. Ακόμη κι εκείνο το πασίγνωστο και αγαπησιάρικο με την Αννούλα του χιονιά, σπεύδει να δηλώσει ευθαρσώς μία .. απουσία. Ένα "δεν θα είμαι πια μαζί σου". Λες κι όλες οι Άννες οφείλουν να είναι εξ αρχής συμβιβασμένες με την απώλεια. Άσε το "αχ" ως ξεκίνημα. Δηλωτικό μίας μαυρίλας από μόνο του....
Ως παιδίσκη αναζητούσα ένα εύθυμο ασμάτιον περί ... Άννας. Κι έπεφτα διαρκώς πάνω στον μουσάτο αδερφό της Ελπίδας, που επέμενε πως δεν είναι η βροχή που .. της χαράκωσε το βλέμμα. Και ούτε λόγος να του το αρνηθείς του αφιλότιμου, καθώς προδίκαζε κιόλας με το στίχο του ότι θα του 'λεγες ψέματα.
Αργότερα, με αποθάρρυνε ακόμη και ο Βαλκάνιος Μπρέκοβιτς που συνέπραξε μετά του εγχωρίου Νταράλα για να ψιθυρίσουν ένα αισθαντικό "don't give up, Anna". Βαστάω γερά ωρέ παλικάρια αλλά είναι ... άδικο!!! Μαρίες, Ελένες, Καιτούλες και Ρίτες χαμογελάνε με στίχους ανάλαφρους ενώ οι τραγουδοποιοί έβγαλαν όλη τη μελαγχολία της ψυχής τους στις Άννες. Σαν μυστική συνωμοσία και συλλογικό απωθημένο. Και μάλιστα σε ένα όνομα τόσο απλό και καρκινικό που δεν θα 'πρεπε καν να τους τρομάζει.
Παρ' εκτός κι αν τα απλά, ομοιάζουν τρομακτικά πλέον.
Το "έσωσε" κάπως προς το τέλος ο Βασίλης Καζούλης που φώναζε σε μία Άννα ότι δεν ήτανε αυτός για αεροπλάνα. Εύθυμος μεν, αλλά στα τάρταρα την έριξε κι αυτός με τον τρόπο του.
Kαι μετά από αυτά άντε να ψάχνεις στις ξενόγλωσσες εκδοχές μπας και βρεις τίποτα πιο .. ελπιδοφόρο, για να το αφιερώσεις στις Άννες χωρίς να τους μαυρίσεις τη γιορτή.
Η Άννα της ... γειτονιάς