Λίνα Μενδώνη: Εκσυγχρονίζεται η μουσειακή πολιτική της χώρας

Ομιλία της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνας Μενδώνη για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού με τίτλο: «Εκσυγχρονισμός της μουσειακής πολιτικής και ζητημάτων διαχείρισης της πολιτιστικής κληρονομιάς: ίδρυση μουσείων-ν.π.δ.δ., κρατική ασφάλιση της κινητικότητας των πολιτιστικών αγαθών, δράσεις του Ο.Δ.Α.Π. και του Μουσείου Ακρόπολης, ρυθμίσεις ποινικής προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, Συμβούλια του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, Μητρώο Προσωπικού Αρχαιολογικών Εργασιών και λοιπές διατάξεις σχετικά με το προσωπικό του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας στον πολιτισμό.».

Κυρίες και κύριε Βουλευτές,

Πριν ξεκινήσω, θα ήθελα να κάνω δύο σχόλια. Για όλα αυτά τα οποία ακούω ότι το νομοσχέδιο έρχεται ξαφνικά, είναι ένα νομοσχέδιο, το οποίο συζητείται ήδη από τις Προγραμματικές Δηλώσεις, τα δε πρώτα σχέδιά του είναι εδώ και δυόμισι χρόνια γνωστά, δεν είναι, λοιπόν, και τόσο αιφνιδιαστικό. Το δεύτερο, είναι ότι θα μπορούσα να δεχθώ οποιαδήποτε διαφωνία. Αυτό το οποίο, όμως, δεν κατανοώ είναι πώς είναι δυνατόν να ακούγονται θέσεις, οι οποίες ούτως ή άλλως απαντώνται από το ίδιο το κείμενο του νομοσχεδίου. Και να μην έχει γίνει κατανοητό ή να μην θέλει κανείς να κάνει κατανοητές τις δύο βασικές αρχές, τις οποίες έχει αυτό το νομοσχέδιο.

Θα ξεκινήσω, όμως, από τα σχόλια περί εκσυγχρονισμού. Χρησιμοποίησα σκόπιμα στον τίτλο του νομοσχεδίου τη λέξη «εκσυγχρονισμός» αντί για άλλες συνηθισμένες εκφράσεις, διότι ήθελα έτσι να υπογραμμίσω την ανάγκη για αλλαγή στον τρόπο διοίκησης των συγκεκριμένων δημόσιων μουσείων καθώς και της διεύρυνσης των δραστηριοτήτων και δράσεων τους στο πλαίσιο πάντα των δημόσιων πολιτικών που χαράσσει το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και της αρχαιολογικής νομοθεσίας. 

Ο εκσυγχρονισμός δεν είναι μια φάση ή ένα στάδιο ανάπτυξης. Είναι μια διαρκής κοινωνική διεργασία. Προϋποθέτει ότι οι υπάρχουσες μορφές κοινωνικής οργάνωσης είναι και παραμένουν ανοιχτές, επιτρέπουν μεταβολές, προσαρμογές και διεύρυνση των ρυθμιστικών δυνατοτήτων σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στον πολιτισμό. 

Άποψη των οπαδών της οπισθοδρόμησης και της ήσσονος προσπάθειας στον πολιτισμό ήταν και παραμένει ότι μπορούμε να ακολουθήσουμε εύκολους δρόμους ή  να μην καταβάλλουμε προσπάθεια για ανάπτυξη ή αλλαγή μένοντας επί της ουσίας στάσιμοι και αδρανείς. Σε αυτό άλλωστε αφορά και το σχόλιο ότι τολμάμε να αλλάξουμε τη μουσειακή πολιτική μετά από 150 χρόνια. Μετά από 150 χρόνια τολμούμε να κάνουμε αλλαγές. Σε άλλη περίπτωση θα επρόκειτο για μια αντίληψη που δεν συμβιβάζεται με τη σύγχρονη διεθνή και ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Σε καμία περίπτωση δεν συμβιβάζεται με μας, και με την Ισχυρή Ελλάδα, που επιθυμούμε.

Ο εκσυγχρονισμός δεν είναι μια διαδικασία τεχνικών βελτιώσεων ή δημοσίων σχέσεων για να προσαρμοστούν οι κρατούσες αλλά ξεπερασμένες πια αντιλήψεις και συνήθειες στο σήμερα. Είναι, αντίθετα, μια διαδικασία αναμόρφωσης των κατεστημένων θεσμών και πρακτικών που αφορούν τόσο στην οργάνωση και στη λειτουργία της Πολιτείας σε όλους τομείς, η οποία απαιτεί μόνιμη και συνεχή προσπάθεια, ιδίως στον πολιτισμό, στην παιδεία και στην κοινωνία της γνώσης.

Κατ' επίφαση επιστημονικά, αλλά κυρίως συνδικαλιστικά σωματεία παραμένουν προσκολλημένα στα στερεότυπα και στην ιδεολογία της εσωστρέφειας του πολιτισμού, οχυρωμένα πίσω από το πρόταγμα της δήθεν διάσπασης της αρχαιολογικής υπηρεσίας που εξυπηρετεί κυρίως τη συντεχνιακή νοοτροπία τους και  επιδιώκουν συστηματικά αφενός να φοβίσουν τους εργαζόμενους ότι θίγονται τα εργασιακά κεκτημένα τους, αφετέρου να πείσουν την κοινωνία ότι ιδιωτικοποιείται η πολιτιστική κληρονομιά και ότι το δημόσιο αγαθό του πολιτισμού εκποιείται.

Κυρίες και κύριε Βουλευτές, 

Είναι πολιτικό μας και επιστημονικό μου χρέος, απευθυνόμενη από αυτό το βήμα, να δηλώσω προς πάσα κατεύθυνση ότι όταν καθυστερούμε οι δυνατότητες συρρικνώνονται, οι ευκαιρίες χάνονται, η υστέρηση διευρύνεται, η αδράνεια υπερισχύει και η οπισθοδρόμηση νικά. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κάτι τέτοιο.

Οι συγκεκριμένες πέντε περιφερειακές υπηρεσίες-μουσεία λειτουργούν σήμερα όπως όλες οι διοικητικές δομές του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Η μισθοδοσία του προσωπικού, οι λειτουργικές τους δαπάνες βαρύνουν το Υπουργείο, ενώ το σύνολο των εσόδων τους (εισιτήρια, πωλητήριο, αναψυκτήριο) εισπράττεται από τον Οργανισμό Διαχείρισης και Ανάπτυξης Πολιτιστικών Πόρων (Ο.Δ.Α.Π). Λειτουργώντας εντός αυτού του πλαισίου, οι υπηρεσίες-μουσεία δεν έχουν δυνατότητα να αναπτύξουν καμία διοικητική ή διαχειριστική πρωτοβουλία. Και αυτό διότι η κάθε τους δράση πρέπει υποχρεωτικά να διέρχεται από την έγκριση όλης της ιεραρχίας, από τον εισηγητή έως τον Υπουργό, για να αποφασιστεί η οποιαδήποτε ενέργεια και στη συνέχεια να υλοποιηθεί. 

Είναι προφανές ότι η λειτουργία μιας διοικητικής υπηρεσίας διαφέρει ουσιωδώς από τη μουσειακή λειτουργία. Και αυτό, διότι μια μουσειακή δομή δεν απευθύνεται προς τον διοικούμενο που επιθυμεί να διεκπεραιώσει άμεσα και με ταχύτητα μια υπόθεσή του, αλλά προς ένα πολύ ευρύτερο και αντιπροσωπευτικότερο κοινό, το οποίο οφείλει να το διατηρήσει επί μακρόν και να το αυξήσει. Επιπλέον, ένα μουσείο έχει επιστημονικούς, ερευνητικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς, συνδέεται άμεσα με την πολιτιστική ταυτότητα της χώρας και την εικόνα της χώρας διεθνώς. Οι ταχείες κοινωνικές και πολιτισμικές εξελίξεις και η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη έχουν διαμορφώσει ένα νέο κοινό με αυξημένες απαιτήσεις και διαφορετικές πολιτιστικές, εκπαιδευτικές και κοινωνικές ανάγκες, ενδιαφέροντα και προσδοκίες, το οποίο δεν βλέπει το μουσείο απλώς ως θεματοφύλακα των συλλογών, αλλά απαιτεί αυτό να παίξει έναν πολυδύναμο θεσμό, προκειμένου να επικοινωνήσει τόσο το γενικό του πολιτιστικό μήνυμα, όσο και το ειδικότερο αφήγημα που μαρτυρούν οι συλλογές του κάθε μουσείου. Ακριβώς για αυτούς τους λόγους κρίνεται σκόπιμος ο εκσυγχρονισμός της λειτουργίας των 5 μουσείων που σας προανέφερα, με την ίδρυση των 5 Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, τα οποία θα έχουν ως αντικείμενο τις αρμοδιότητες που σήμερα ασκούν 5 μουσεία- δημόσιες υπηρεσίες. 

Ενόψει αυτών, κρίνεται σκόπιμος ο εκσυγχρονισμός της λειτουργίας των 5 μουσείων που σας προανέφερα, με την ίδρυση των 5 ΝΠΔΔ, τα οποία θα έχουν ως αντικείμενο τις αρμοδιότητες που σήμερα ασκούν 5 μουσεία- δημόσιες υπηρεσίες (είναι σαν τις οικονομικές εφορείες, το ίδιο στάτους, δηλαδή δημόσιες υπηρεσίες). Με τον τρόπο αυτό, τα 5 μουσεία θα υπηρετήσουν ακριβώς τους ίδιους μουσειακούς σκοπούς που υπηρετούν και σήμερα, εντός του δημοσίου τομέα και με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Δημοσίου (διότι επαναλαμβάνω είναι ΝΠΔΔ, δηλαδή είναι δημόσια) αλλά απαλλαγμένα από τη γραφειοκρατία της κεντροβαρικής διοίκησης που χαρακτηρίζει μια διοικητική υπηρεσία, με διοικητική ευελιξία και με οικονομική αυτοτέλεια, ασφαλώς υπό την εποπτεία και τον έλεγχο του Κράτους.

Οι ρυθμίσεις του Α’ Μέρους για τα 5 μουσεία-ΝΠΔΔ, έχουν συνταχθεί με αυστηρή προσήλωση πάνω σε δύο θεμελιώδεις αρχές: είναι αυτό που στην αρχή είπα, πως με εκπλήσσει που δεν έχουν γίνει κατανοητές. Η πρώτη αρχή είναι η αυστηρή τήρηση του ισχύοντα αρχαιολογικού νόμου, τον οποίο δεν μεταβάλλει καμία, μα απολύτως καμία διάταξη, του συγκεκριμένου νομοσχεδίου αλλά αντίθετα επιβάλλεται ρητά και αυστηρά στα 5 ΝΠΔΔ η εφαρμογή του και προσαρμόζεται η λειτουργία τους προς τον αρχαιολογικό νόμο. Δεν υπάρχει καμία διάταξη και σας καλώ να την προσκομίσετε εάν κάπου διαβάσετε κάτι τέτοιο, αντίθετο προς τον ισχύοντα αρχαιολογικό νόμο.

Η δεύτερη αρχή που διασφαλίζει το Σ/Ν, αφορά τους ίδιους τους εργαζόμενους στα 5 αυτά μουσεία και συγκεκριμένα τους μονίμους υπαλλήλους και τους υπαλλήλους ΙΔΑΧ, αορίστου χρόνου δηλαδή. Αποτέλεσε από την αρχή μία προσωπική μου δέσμευση, ότι οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου δεν θα επηρεάσουν τους εργαζόμενους αυτούς, ούτε στο ελάχιστο. Και η δέσμευση αυτή τηρήθηκε απολύτως, καθώς οι εργαζόμενοι παραμένουν, στο σύνολό τους, ακριβώς όπως είναι και σήμερα, υπάλληλοι του ΥΠΠΟΑ, αμειβόμενοι, ασφαλιζόμενοι και συνταξιοδοτούμενοι από αυτό, από το δημόσιο δηλαδή, προβλέπεται δε ότι θα συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες στα 5 ΝΠΔΔ, μόνο εφόσον δηλώσουν ότι το επιθυμούν. Για να μου πείτε κάποιο άλλο Νομικό Πρόσωπο στο οποίο ισχύουν τέτοιου είδους προνόμια, γιατί περί προνομίων πρόκειται.

Η νομοθετική πρωτοβουλία που περιέχεται στο Μέρος Α’ του Σ/Ν, υλοποιεί την τελευταία θεσμική μεταρρύθμιση που είχε περιληφθεί στις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης, και είχε επίσης αποτελέσει αντικείμενο και δικών μου δηλώσεων ενώπιον του Σώματος. Με την πρωτοβουλία αυτή υλοποιούνται στο ακέραιο τόσο οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις όσα και τα έργα που ανέλαβε να υλοποιήσει στη διάρκεια της πρώτης θητείας της - αυτής της πρώτης θητείας της - αυτή η Κυβέρνηση.

Στο δεύτερο Μέρος του Σ/Ν εισάγεται μία ρύθμιση – τομή στο χώρο της μουσειακής πολιτικής της χώρας μας, με σημαντικές συνέπειες για την Ελλάδα που αποτελεί κράτος με τεράστιο πολιτιστικό απόθεμα. Αλλά η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση ουδόλως απασχόλησε τους τόσο πολλούς ενδιαφερόμενους για την πολιτιστική κληρονομιά αυτής της χώρας. Ουδείς ασχολήθηκε. Το γιατί θα το πούμε στις επόμενες συνεδριάσεις. Τα ελληνικά μουσεία ακολουθώντας την επικρατούσα, τις τελευταίες δεκαετίες, διεθνή τάση, έχουν ανάγκη διοργάνωσης εκθέσεων, προκειμένου να προβάλλουν τόσο στο εσωτερικό όσο και στο ξένο κοινό τις συλλογές τους και, μέσω αυτών να αναδείξουν την ελληνική τέχνη, τον ελληνικό πολιτισμό. Παράλληλα πρέπει να ανανεώσουν και το δικό τους εκθεσιακό πρόγραμμα, προκειμένου να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού και να προσελκύσουν νέους επισκέπτες. Στην προσπάθεια αυτή, το σημαντικό πρόβλημα, το οποίο αντιμετωπίζουν είναι το υψηλό κόστος της ιδιωτικής ασφάλισης των πολιτιστικών αγαθών που μετακινούνται, προκειμένου να εκτεθούν. Το κόστος αυτό συνιστά μέρος του προϋπολογισμού μιας έκθεσης, σε ορισμένες δε περιπτώσεις, μπορεί να καταστεί ακόμη και αποτρεπτικό για τη διενέργειά της. Περαιτέρω, τα ποσά που δαπανώνται από τον προϋπολογισμό του Κράτους ή των μουσείων για την καταβολή των εν λόγω ασφαλίστρων, εάν εξοικονομούνταν, θα συνιστούσαν ένα ιδιαίτερα σημαντικό, πρόσθετο κεφάλαιο στον ετήσιο προϋπολογισμό, κεφάλαιο το οποίο θα μπορούσε να διατεθεί για πάρα πολλούς σκοπούς των ίδιων των μουσειακών υποδομών, των ίδιων των μουσείων, από τη βελτίωση της κτιριακής υποδομής τους μέχρι την κάλυψη άλλων σημαντικών δράσεων και δραστηριοτήτων τους.

Με τις προτεινόμενες, λοιπόν, διατάξεις θεσπίζεται σύστημα “κρατικής εγγύησης”, σύμφωνα με το οποίο, στις περιπτώσεις που ένα μουσείο της χώρας μας είτε δανείζει προς μουσείο άλλης χώρας, είτε δανείζεται από αυτό, για εκθεσιακούς λόγους, ένα ή περισσότερα πολιτιστικά αγαθά, ανάλογα με τον προγραμματισμό, το κράτος μας δύναται, κατόπιν γνώμης ειδικής επιτροπής, να αναλάβει την ευθύνη να καταβάλει αποζημίωση στο μουσείο που δάνεισε, για την περίπτωση που επέλθει φθορά ή καταστροφή ή απώλεια των δανειζομένων αγαθών. Δεν έχει συμβεί ποτέ, παρ’ όλα αυτά, είμαστε υποχρεωμένοι να ασφαλίζουμε όλα τα πολιτιστικά αγαθά.

Με τη ρύθμιση αυτή, το μουσείο που δανείζει απαλλάσσεται από την καταβολή των ασφαλίστρων ιδιωτικής ασφάλισης, τα οποία υποχρεωτικά κατέβαλε, προκειμένου να ταξιδέψει το πολιτιστικό αγαθό στο χώρο όπου επρόκειτο να εκτεθεί. Το ίδιο προβλέπεται και για την περίπτωση του εσωτερικού δανεισμού μεταξύ των ελληνικών μουσείων. Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι, στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για πραγματική καταβολή αποζημίωσης αλλά για μια ανάληψη υποχρέωσης, καθώς η αποζημίωση θα καταβληθεί πραγματικά μόνο στην περίπτωση που θα συμβεί η φθορά, η απώλεια ή η καταστροφή, γεγονός που, σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα, το είπε πολύ έντονα και η εισηγήτρια μας, δεν έχει συμβεί ή αν έχει συμβεί, οι περιπτώσεις είναι εξαιρετικά ασήμαντες.

Πρέπει να επισημάνω ότι, το σύστημα της «κρατικής εγγύησης», το οποίο ισχύει στη Μ. Βρετανία ήδη από το 1980, έχει υιοθετηθεί από τη συντριπτική πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών. Στις διαδοχικές συναντήσεις και συνέδρια που έχουν πραγματοποιηθεί, με πρωτοβουλία των Προεδριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει κατ’ επανάληψη αποτυπωθεί ότι συνιστά κοινή επιδίωξη, η άρση των οικονομικών και διαχειριστικών ζητημάτων που δυσχεραίνουν τη διακρατική συνεργασία στον τομέα της διοργάνωσης πολιτιστικών εκθέσεων, μέσω δανεισμού, προς όφελος της πρόσβασης των πολιτών στην κοινή ευρωπαϊκή πολιτιστική κληρονομιά και τον διαπολιτισμικό διάλογο. Το 2017, είχε δημοσιευθεί ένα άρθρο στον ν. 4481/2017, που προέβλεπε την έκδοση ενός π.δ. που θα έλυνε όλα αυτά τα θέματα. Το π.δ. δεν εκδόθηκε ποτέ, αλλά και η ίδια η διάταξη είχε αρκετές ασάφειες, ώστε να μην επιτρέπει πραγματικά τη λειτουργία και την έκδοσή του. Γι αυτό ακριβώς ερχόμαστε εδώ, για να ρυθμίσουμε το πολύ σοβαρό θέμα της κρατικής εγγύησης.

Στο σχέδιο νόμου και προκειμένου για την ομαλή μετάβαση στο νέο νομικό καθεστώς των μουσείων προβλέπονται μία σειρά από μεταβατικές διατάξεις που ρυθμίζουν ζητήματα που άπτονται του διορισμού των νέων οργάνων διοίκησης, των διοικητικών διαδικασιών που είναι αναγκαίες για την απρόσκοπτη λειτουργία των μουσείων όπως προκηρύξεις προσωπικού που είναι εν εξελίξει, τη διατήρηση άσκησης της αρμοδιότητας για την ηλεκτρονική και έντυπη έκδοση του αντίτιμου της επίσκεψης στα Μουσεία, από τον Ο.Δ.Α.Π., ο οποίος αποδίδει το σύνολο των σχετικών εσόδων στο αντίστοιχο Μουσείο, της διατήρησης της αρμοδιότητας του Ο.Δ.Α.Π. να προσλαμβάνει προσωπικό ορισμένου χρόνου για τη λειτουργία των πωλητηρίων έως την 1-11-2024 και την απόδοση των εσόδων στο αντίστοιχο μουσείο, της διατήρησης της αρμοδιότητας του Ο.Δ.Α.Π. της εκμίσθωσης των αναψυκτήριων ή των εστιατορίων των Μουσείων για διάστημα έξι (6) ετών, κατ’ ανώτατο όριο.

Τέλος λαμβάνεται ειδική μέριμνα για το εργασιακό καθεστώς των υπαλλήλων που υπηρετούν στα πέντε (5) μουσεία.

Τέλος, στις μεταβατικές διατάξεις του άρθρου 34 του σχεδίου νόμου γίνεται ειδική μνεία για τους υπαλλήλους που κατά την έναρξη ισχύος κατέχουν θέση ευθύνης τμηματάρχη ή προϊσταμένου διεύθυνσης. Και προβλέπεται ότι και αυτοί, επί της ουσίας, δεν θα θιγούν σε τίποτα.

Ακολουθούν διάφορες ρυθμίσεις για τον ΟΔΑΠ, για το Μουσείο της Ακρόπολης, που επιλύουν ανοιχτά ζητήματα.

Θα ήθελα, πριν ολοκληρώσω, να αναφερθώ ειδικά στις διατάξεις που αφορούν την αρχαιοκαπηλία, την εισαγωγή στην Ελλάδα πολιτιστικών αγαθών, κατά παράβαση της παρ. 1 του άρθρου 3 του κανονισμού 2019/880 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Απριλίου 2019 σχετικά με την είσοδο και την εισαγωγή πολιτιστικών αγαθών, και την πρόβλεψη ποινής φυλάκισης τουλάχιστον ενός έτους, αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα με άλλη διάταξη του ποινικού κώδικα.

Στον ορισμό Εισαγγελέα προστασίας πολιτιστικών αγαθών, εκτός από την Αθήνα, επιπλέον και στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης, ενώ περαιτέρω, προβλέπεται ότι το έργο των εν λόγω αρμοδίων εισαγγελικών λειτουργών θα εποπτεύει και θα συντονίζει Αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, που θα ορίζεται προς τούτο από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Και την ανάλογη εφαρμογή διατάξεων προστασίας μαρτύρων και διενέργειας ειδικών ανακριτικών πράξεων και στα κακουργήματα του αρχαιολογικού νόμου.

Γιατί στέκομαι σε αυτά. Γιατί ακούω συνεχώς όλη αυτή την παραφιλολογία για τη συλλογή Στερν και τον «δήθεν» επαναπατρισμό. Σας ενοχλεί πάρα πολύ ότι αυτή η Κυβέρνηση επιτυγχάνει τον μεγαλύτερο επαναπατρισμό πολιτιστικών αγαθών που έχει γίνει ποτέ. Και μιλάτε συνεχώς για γκρίζες και μαύρες διατάξεις. Πότε και πού το λέτε; Σε μία κυβέρνηση που η πρώτη της νομοθετική παρέμβαση ήταν να αυξήσει τις ποινές των αρχαιοκαπήλων, τις οποίες μείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και έκτοτε, σε κάθε περίπτωση νομοθετικής πρωτοβουλίας, αυτό το οποίο κάνει, είναι να ενισχύει το θεσμικό πλαίσιο για την πάταξη της αρχαιοκαπηλίας. Τα λέτε αυτά σε μία κυβέρνηση, που τους 43 μήνες της θητείας της έχει επαναπατρίσει έναν τεράστιο αριθμό πολιτιστικών αγαθών και μάλιστα, σε εξαιρετικά δύσκολες περιπτώσεις. Όλα τα πράγματα έχουν όρια.

Θα ήθελα να μου απαντήσετε ευθέως. Κύριε Κωνσταντόπουλε, άκουσα την αγόρευσή σας με πολλή προσοχή. Εσείς θέλετε να μετατρέψουμε το Μουσείο της Ακρόπολης από ΝΠΔΔ σε δημόσια υπηρεσία; Αυτό προτείνετε;

Επίσης, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι άλλο. Επειδή μιλάτε ότι τα μουσεία αυτά θα αποκοπούν και δεν θα τροφοδοτούνται, έχουμε συνειδητοποιήσει σε αυτά τα πέντε μουσεία ο χρόνος έχει παγώσει εδώ και κάποιες δεκαετίες; Ότι τα εκθέματα και όσα βρίσκονται στις αποθήκες τους δεν εμπλουτίζονται και ότι μετετράπησαν το 2003 σε ειδικές περιφερειακές υπηρεσίες, εντελώς αποκομμένες από τις Εφορείες Αρχαιοτήτων; Ποια είναι η σύγκριση των πέντε αυτών μουσείων με τα άλλα μουσεία, για τα οποία ακούω να γίνεται τόσος λόγος και τόσος θρήνος; Εχουμε συνειδητοποιήσει τη διαφορά των πέντε αυτών μουσείων, ως ειδικών περιφερειακών υπηρεσιών από το 2003, με όλα τα λεγόμενα, αυτά τα οποία εσείς ονομάζετε μικρά μουσεία; Γιατί για μένα δεν είναι καθόλου μικρά, είναι εξαιρετικά σημαντικά, τα οποία όμως είναι άμεσα συνδεδεμένα με τις Εφορείες Αρχαιοτήτων. Είναι τα μουσεία, τα οποία υποστηρίζουν το έργο των Εφορειών Αρχαιοτήτων. Αυτή τη διαφορά δεν τη σχολίασε κανείς.

Συμπερασματικά, θέλω να τονίσω ότι το νομοσχέδιο : ιδρύει ΝΠΔΔ τα οποία ανήκουν στο δημόσιο τομέα, εφαρμόζουν υποχρεωτικά τις διατάξεις της αρχαιολογικής νομοθεσίας, χρηματοδοτούνται, ελέγχονται και εποπτεύονται από το κράτος, στελεχώνονται από εκείνο το προσωπικό το οποίο επιθυμεί να συνεχίσει να απασχολείται σε αυτά, παραμένει προσωπικό του ΥΠΠΟΑ και δεν μεταβάλλεται το σημερινό εργασιακό, μισθολογικό και ασφαλιστικό του καθεστώς. Τα υπόλοιπα είναι πομφόλυγες. Είναι φράσεις κενές, εντυπωσιασμού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου: Κατατέθηκε το νομοσχέδιο για να γίνει Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου

Αρχαιοφύλακες Κρήτης: Kαλούν σε κινητοποίηση έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

Ελλάδα: Επαναπατρίζονται από την Ελβετία 15 αρχαία αντικείμενα