Ο Ψαραντώνης τραγουδά Μποντλέρ!

«Τι ωραία που θα τραγουδήσω τους Κορνάρους όλου του κόσμου!» αναφώνησε ο Ψαραντώνης όταν του προτάθηκε από το Δημήτρη Αποστολάκη των Χαίνηδων να είναι ο κεντρικός ερμηνευτής σε μια μοναδική σύμπραξη βασισμένη σε στίχους μεγάλων ποιητών όπως ο Μποντλέρ, ο Πούσκιν, ο Λόρκα.  

 «Μπαίνεις σε μια εργασία και νιώθεις μικρός, πολύ μικρός, απειροελάχιστος, ένα φοβισμένο μικροσκοπικό πλασματάκι είσαι, όσο κι αν έχεις διαβάσει όσο κι αν κατανοήσεις καλά αυτά που διαβάζεις και τα εφαρμόζεις στη ζωή σου.Σμίγεις με τους άλλους ανθρώπους, παίρνεις λίγο κουράγιο αλλά πάλι είσαι μικρός. Οσο μπαίνεις μέσα στη διαδικασία που γίνεσαι ένας καλόγερος, που νηστεύεις, που απομονώνεσαι που καταδύεσαι, τόσο αυτός ο μικρός άνθρωπος σκαρφαλώνει στις πλάτες αυτών των οικουμενικών δασκάλων, των γιγάντων και στο τέλος έχεις αλλάξει συνειδητότητα και μπορείς να τους αντικρίσεις στα μάτια και να πεις: ''έκανα ό,τι μπορούσα, δεν ξέρω τι αποτέλεσμα έβγαλα, αλλά η θυσία μου δεν πρόδωσε το πνεύμα και το γράμμα σας».

 Έτσι περιγράφει στο Έθνος  ο Δημήτρης Αποστολάκης τη διαδικασία της προετοιμασίας μιας νέας μουσικής εργασίας. Αυτά τα συναισθήματα ένιωσε ο ίδιος δημιουργώντας τη νέα δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Πέρα από τα σύνορα» στην οποία οι Χαΐνηδες συμπράττουν με τους «Mode Plagal» και το Ψαραντώνη που είναι ο ερμηνευτής του δίσκου.

Πρόκειται για μια συνύπαρξη μουσικών κόσμων διαφορετικών, εκ πρώτης όψεως, με τους στίχους μεγάλων ποιητών όπως οι Μποντλέρ, Πούσκιν, Ρίλκε, Λόρκα κ.ά. «Δύο πράγματα συνέτειναν ώστε να γίνει αυτή η εργασία. Το πρώτο είναι ότι όλοι οι μουσικοί που συνεργάζομαι έχουν μια οικουμενική απεύθυνση.

Δηλαδή αντιλαμβάνονται τη μουσική σαν μέρος ενός παγκόσμιου όλου, ενός συμπαντικού γίγνεσθαι - είναι. Αρα λοιπόν για μένα ο Μποντλέρ ή ο Πούσκιν είναι πολύ πιο κοντά μου από πολλούς σύγχρονους ή συντοπίτες μου. Εγώ μ' αυτούς κάνω παρέα. Το δεύτερο είναι ότι με τον Ψαραντώνη και τους Mode Plagal είμαστε παρέα χρόνια.

Το να κάνεις ένα δύσκολο έργο, με περίεργες αρμονίες, με στίχους ποιητών, με περισσότερα από είκοσι άτομα να συμμετέχουν στον δίσκο, χωρίς χρήματα, δεν γίνεται αν οι σχέσεις δεν είναι ζυμωμένες, αν δεν υπάρχει κοινός κώδικας και κοινή απόφαση για το ρίσκο», εξηγεί ο Δημήτρης Αποστολάκης και προσθέτει: «Αυτά τα τραγούδια δεν είναι ένα εύπεπτο άκουσμα.

Εξάλλου, κάθε εργασία, που είναι πραγματικό τόλμημα και πραγματικό δημιούργημα, έχει αφενός πλαισιακή αναφορά αφετέρου ρίσκο και δεν είναι εύπεπτη γιατί διαφορετικά σημαίνει ότι δεν κάναμε τίποτα καινούργιο. Προτείνω λοιπόν στον κόσμο, όπως και κάθε έργο τέχνης, να αντιμετωπίσει αυτόν τον δίσκο με προσήλωση και με καλή προαίρεση. Γιατί είναι πολυεπίπεδη η κάθε καλλιτεχνική δημιουργία και είναι η απαρχή της κατανόησης, σε πολλά επίπεδα, που σε αλλάζουν εκ βάθρων».

Μέσα από αυτήν τη δισκογραφική δουλειά οι δημιουργοί, οι μουσικοί, όλοι οι συντελεστές επιχείρησαν να απαντήσουν το εξής ερώτημα: «Μπορεί η συνειδητή αστική τέχνη να συναντήσει τη λαϊκή τέχνη υπερπηδώντας όλο τον βάλτο της βιομηχανίας της κουλτούρας;». Και η απάντηση που πήραν στο τέλος ήταν θετική.

Η παρουσία του Ψαραντώνη στον ρόλο του κεντρικού ερμηνευτή είναι απολύτως συμβολική. Ήταν εξάλλου μεγάλη επιθυμία του ίδιου να ερμηνεύσει λόγια μεγάλων ποιητών απ' όλο τον κόσμο.