Ήξερες ότι η εικόνα της Παναγιάς της Χαρακιανής βρέθηκε από μια Βυζαντινή αρχόντισσα;

Στο μέσον περίπου της απόστασης Ηρακλείου - Ρεθύμνου και λίγο πριν το Μπαλί, πάνω ακριβώς στην εθνική οδό συναντάμε το προσκύνημα της Παναγίας της Χαρακιανής. Η Παναγία η Χαρακιανή αποτελεί το μεγαλύτερο προσκύνημα σε ολόκληρο το νομό Ρεθύμνου. Πλήθος κόσμου συρρέει καθημερινά να τιμήσει τη χάρη της. Το αποκορύφωμα όμως όλου του έτους είναι οι πρώτες 15 μέρες του Αυγούστου. 

Η μικρή εκκλησούλα ιδρύθηκε την Ενετική περίοδο από την οικογένεια των Καλλέργηδων. Αυτό το μαρτυρά το οικόσημο που βρίσκεται στην δυτική πλευρά του μικρού ναού.

Μια τοπική παράδοση από παλιά, τότε που η Βυζαντινή αυτοκρατορία απλωνόταν σε Ανατολή και Δύση, αναφέρει πως μία Βυζαντινή αρχόντισσα ανοίχτηκε με το καράβι της στο Κρητικό πέλαγος. Εντυπωσιασμένη από την άγρια ομορφιά του νησιού θέλησε να ρίξει άγκυρα στο γυρογυάλι, στον όρμο του Μπαλί. Ένας βοσκός από ψηλά είδε το ξενόφερτο καράβι που στην πλώρη του ανέμιζε ο Δικέφαλος αετός και έτρεξε να ειδοποιήσει τους συγχωριανούς του.

Η αρχόντισσα περιπλανήθηκε ,θαυμάζοντας την ομορφιά του τόπου, ώσπου έφτασε σ’ ένα τεράστιο βράχο (χαράκι). Χωρίς να έχει κάτι ξεχωριστό τον παρατηρούσε με ενδιαφέρον ώσπου σε μια σχισμή διέκρινε ένα αχνό φως. Έσκυψε, έβαλε το χέρι της μέσα στη σχισμή και έκπληκτη είδε ότι στα χέρια της, κρατούσε την εικόνα της Παναγιάς. Συγκινημένη την σκούπισε από τα χώματα και την προσκύνησε. Οι ντόπιοι που είχαν καταφθάσει κι αυτοί στο σημείο αυτό, δεν πίστευαν στα ματιά τους, άφωνοι γεμάτοι χαρά, έπεσαν στα γόνατα να την προσκυνήσουν.

Η αρχόντισσα τους παρέδωσε την εικόνα, με την εντολή να χτίσουν έναν ναό και να την βάλουν μέσα. Επειδή ο χώρος γύρω από τον βράχο ήταν απρόσφορος και δυσπρόσιτος τους υπέδειξε ένα μερος λίγο παρακάτω για να χτιστεί ο ναός. Μάλιστα βρήκε και τους τεχνίτες που θα αναλάμβαναν το έργο. Τους έδωσε πολλά χρήματα και τους είπε ότι θα φύγει και σ’ ένα χρόνο ακριβώς στις 15 Αυγούστου που θα γιόρταζε η χάρη της, θα ξαναγύριζε, για να κάνουν την πρώτη λειτουργία.

Οι τεχνίτες δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους. Άρχισαν την ανοικοδόμηση του ναού, αλλά σύντομα την εγκατέλειψαν. Οι δυσκολίες της εκτελέσεως του έργου στον δύσβατο αυτό τόπο και η σκέψη πως ήταν απίθανο να ξανάρθει η αρχόντισσα στα μέρη τους ανέκοψαν την πρόοδο των εργασιών και τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν.

Οι καιρός πέρασε, κανείς δεν θυμόταν πια ούτε την αρχόντισσα, ούτε την υπόσχεση που της είχαν δώσει, μέχρι που ξεπρόβαλε και πάλι στα καταγάλανα νερά το βυζαντινό καράβι της.

Πανικοβλήθηκαν και σκέφτηκαν τις δυσάρεστες συνέπειες που θα είχαν, όταν η αρχόντισσα έβλεπε ότι δεν τήρησαν την υπόσχεση που είχαν δώσει. Ο πρωτομάστορας μηχανεύτηκε γρήγορα μια λύση. Να της πουν ψέματα. Προσποιούμενος τον πεθαμένο ξάπλωσε σε κάτι τάβλες και έβαλε τις γυναίκες του χωριού να τον μοιρολογούν. Ταυτόχρονα οι άντρες έτρεξαν στην παραλία να βρουν την αρχόντισσα και δασκαλεμένοι, να της πουν ότι έπεσε θανατικό στο χωριό και ότι οι κάτοικοι δεν προλάβαν να θάψουν τους νεκρούς από τον λοιμό . Οι τεχνίτες είχαν δήθεν πεθάνει, ο ένας μετά τον άλλον και τα λεφτά χαλάστηκαν σε γιατρούς μήπως και τους σώσουν. Της είπαν μάλιστα ότι εκείνη την μέρα θα έθαβαν τον αρχιμάστορα και αν δεν τους πίστευε να πήγαινε να τον δει που τον μοιρολογούσαν.

Η αρχόντισσα φοβήθηκε, την μετάδοση της λοιμικής νόσου, γι’ αυτήν και το πλήρωμα του καραβιού της, τους έδωσε ξανά χρήματα και βιαστική μπήκε στο καράβι της να φύγει.

Οι ντόπιοι όλο χαρά που την ξεγέλασαν, πήραν τον δρόμο να πάνε να πουν τα ευχάριστα νέα στον πρωτομάστορα, αλλά τον βρήκαν μαρμαρωμένο και πεθαμένο. Έντρομοι σκέφτηκαν ότι θα είχαν την ίδια τύχη για το ψέμα που είπαν . Μόλις έθαψαν τον πρωτομάστορα ,έτρεξαν να βρουν άλλον αρχιτεχνίτη και σε λίγο καιρό αποπεράτωσαν τον ναό, όπου έβαλαν μέσα την εικόνα της Παναγιάς της Χαρακιανής. Από τότε κάθε χρόνο τον δεκαπενταύγουστο τιμούσαν την χάρη της.

Μέχρι και σήμερα, τον δεκαπενταύγουστο μαζεύονται από τα γύρω χωριά κάτοικοι στον περιβάλλοντα χώρο του ναού και δεκαπενταρίζουν. Κατασκηνώνουν στην περιοχή έξω από το ναό τις 15 πρώτες μέρες του Αυγούστου και παρακολουθούν τις λειτουργίες. Το αποκορύφωμα όλων των ημερών είναι η ημέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου, κατά την οποία γιορτάζει ο μικρός ναός. Οι δεκαπενταριστές, όπως ονομάζονται, διαμένουν σε μικρές αυτοσχέδιες καλύβες από κλαδιά δέντρων και κάτω από τις πολλές χαρουπιές που καλύπτουν την περιοχή. Ζουν απλά, νηστεύουν, δυναμώνουν ψυχικά και κάθε βράδυ παρακολουθούν την κατανυχτική παράκληση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Ήξερες ότι υπάρχει σπηλαιώδης ναός στη Βήθανο που στάζει αγίασμα;

Ήξερες ότι το βουλισμένο αλώνι στη Κρήτη είναι "τιμωρία" του προφήτη Ηλία;

Ήξερες ότι υπάρχουν αόρατοι ασκητές στο Αγιοφάραγγο;