Η Ρέα Γαλανάκη στη Δημοτική Πινακοθήκη Αγίου Νικολάου

Την Τετάρτη 26 Μαρτίου από τις 19.00 "και όσο πάρει", η συγγραφέας Ρέα Γαλανάκη θα συνομιλήσει με κατοίκους του Αγίου Νικολάου και αναγνώστες της, στη Δημοτική Πινακοθήκη της πόλης. 

Η Ρέα Γαλανάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1947. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στην Αθήνα. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα και δοκίμια. Ανήκει στα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων (το 1981).
Το μυθιστόρημά της «Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ πασά» είναι το πρώτο ελληνικό βιβλίο που εντάχθηκε από την Ουνέσκο (1994), ενώ το «Ελένη, ή ο Κανένας» διεκδίκησε το Ευρωπαϊκό Βραβείο «Αριστείον» μπαίνοντας στην τελική τριάδα των υποψήφιων έργων (1999).

Ο Άρης Μαραγκόπουλος, κριτικός λογοτεχνίας, επισημαίνει:«Κεντρικός άξονας στην αφήγησή της είναι η ευρωπαϊκή πολιτισμική ταυτότητα όπως διαμορφώθηκε μέσα από τις πολλαπλές κοινωνικές και εθνολογικές περιπέτειες του 19ου αιώνα.»

Το μυθιστόρημα «Ελένη, ή ο Κανένας»  είναι το τρίτο πεζογράφημα της Ρέας Γαλανάκη. Η ιστορία του βασίζεται στην περιπετειώδη ζωή της ζωγράφου Ελένης Αλταμούρα – Μπούκουρη (1821-1900), που μεγάλωσε στη μετεπαναστατική Ελλάδα του 19ου αιώνα, υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα που τόλμησε να σπουδάσει συστηματικά την τέχνη της στην Ιταλία, μεταμφιέστηκε σε άντρα και μπήκε στους ανεγνωρισμένους εικαστικούς κύκλους της γειτονικής χώρας, μεταστράφηκε στον καθολικισμό προκειμένου να νομιμοποιήσει τα εξώγαμα τέκνα της και επιστρέφοντας στην Ελλάδα, αφού εξάσκησε με επιτυχία την τέχνη της επί μία εικοσαετία περίπου στην πρωτεύουσα, αποσύρθηκε στις Σπέτσες, όπου έχασε τα παιδιά της, πάνω στη νιότη τους, μια κόρη και τον ζωγράφο Ιωάννη Αλταμούρα. Κατόπιν έζησε έγκλειστη στις Σπέτσες έναν μακρόχρονο, μονήρη και σχεδόν μυστηριώδη βίο.

Η Λίζυ Τσιριμώκου επισημαίνει : «Παρά το γεγονός ότι τα δύο προηγούμενα μυθιστορήματα της συγγραφέως (Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ πασά, 1989, και Θα υπογράφω Λουί, 1993) είναι ανδροκεντρικά, σε αντίθεση με τη γυναικοκεντρική προοπτική του Ελένη ή ο Κανένας, συναρμολογούν όλα μια βαθύτερη λογική, εκκινούν και δορυφορούν γύρω από το ίδιο τραυματικό κέντρο: το διχασμό, τη διπλή ταυτότητα, το πρόσωπο που παλεύει απεγνωσμένα να συμφιλιώσει τα δύο μισά κομμάτια του εαυτού του, να υπερβεί τη σχάση,που τον οδηγεί άφευκτα στην ήττα, στην αυτοκτονία, στην τρέλα. Από αυτή την άποψη, μπορεί κανείς να μιλήσει για ένα γενικότερο προβληματισμό για τον ελληνικό 19ο αιώνα, τον εθνοκεντρισμό και τον ρομαντισμό του, τη «μεγάλη», τη συλλογική επανάσταση και τις μικρές, ατομικές επαναστάσεις, που διαταράσσουν πάγιες νοοτροπίες της καθημερινότητας και ανατρέπουν προαιώνια ήθη.»