Στο καταφύγιο του Λιμνάκαρου ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου

Μια αξέχαστη εμπειρία μοιράστηκαν το πρώτο Σαββατοκύριακο του Νοέμβρη τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου. Το μεσημέρι του Σαββάτου μια ολιγομελής αλλά ενθουσιώδης ομάδα ξεκίνησε για το οροπέδιο Λασιθίου και συνέχισε για το λιγότερο γνωστό αλλά το ίδιο γραφικό οροπέδιο του Λιμνάκαρου. Στόχος μας το ορειβατικό καταφύγιο στη θέση Στροβίλι σε υψόμετρο 1350μ. όπου είχαμε προγραμματίσει διανυκτέρευση.
          
Το καταφύγιο του Λιμνάκαρου βρίσκεται στον ορεινό όγκο της Δίκτης και είναι το μοναδικό ορειβατικό καταφύγιο στο νομό Λασιθίου. Η συντήρηση και διαχείριση του ανήκει στον Ε.Ο.Σ. Λασιθίου, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την άψογη εξυπηρέτηση. Φροντίζει όχι μόνο για την συντήρηση του καταφύγιου, αλλά και για την εξαιρετική φιλοξενία των επισκεπτών. Την ομάδα μας περίμενε ο Μανώλης, που φρόντισε να μεταφέρει τα απαραίτητα για τη διαμονή μας, με το αγροτικό του αυτοκίνητο από τον δύσβατο και γεμάτο στροφές ανηφορικό δρόμο.
         
 Αφήσαμε τα αυτοκίνητα μας κοντά στο ξωκλήσι του Αγίου Πνεύματος που βρίσκεται στο κέντρο του μικρού οροπέδιου και ανηφορήσαμε στην πλαγιά. Μετά από περπάτημα μιας ώρας περίπου φτάσαμε στο πετρόκτιστο καταφύγιο, φωλιασμένο σε ένα ίσιωμα στην βουνοπλαγιά με εντυπωσιακή θέα από τα χωριά του οροπέδιου Λασιθίου μέχρι το μακρινό νησάκι της Ντίας απέναντι από το Ηράκλειο.
         
 Μέσα μας περίμενε η θαλπωρή από την αναμμένη ξυλόσομπα, ενώ τα φώτα φώτιζαν αμυδρά, καθώς το σκοτάδι μόλις άρχιζε να διαδέχεται το φως. Απρόσμενα ευχάριστη έκπληξη οι ευρύχωροι και λειτουργικοί χώροι με την πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα και τους άνετους χώρους ύπνου με διώροφες ξύλινες κουκέτες. Φανερά και τα ίχνη από το πέρασμα άλλων πεζοπόρων, που με φροντίδα άφησαν για τους επόμενους διάφορα χρηστικά αντικείμενα (από θερμόμετρο και αλάτι μέχρι ρακί και χριστουγεννιάτικα στολίδια!).
          
Γρήγορα τακτοποιηθήκαμε και αρχίσαμε να φροντίζουμε για το δείπνο μας. Με τις σπιτικές νοστιμιές που όλοι φρόντισαν να φέρουν απολαύσαμε ένα ...λουκούλλειο δείπνο και στην συνέχεια ‘βεγγερίσαμε’ με χαλαρή κουβέντα, και αστεία (όπως παλιά, πριν εισβάλει στη ζωή μας η T.V). Όμως κάθε τόσο πεταγόμασταν έξω. Όχι μόνο για τσιγάρο, μα για να νιώσουμε να μας τυλίγει το πηχτό αδιαπέραστο σκοτάδι και η παγωνιά της νύχτας, που έκαναν την ζεστή φιλόξενη ατμόσφαιρα μέσα στο καταφύγιο ακόμη πιο επιθυμητή. Αυτό που μάγεψε όλους μας όμως ήταν το υπερθέαμα του έναστρου ουρανού με τα αμέτρητα λαμπερά αστέρια, που η έλλειψη φώτων τα έκανε να μοιάζουν περισσότερο φωτεινά και πολυάριθμα.
          
Νωρίς το πρωί της Κυριακής, ξεκινήσαμε με υπέροχο καιρό (ανοιξιάτικο μάλλον παρά φθινοπωρινό) για πεζοπορία στις βουνοκορφές της Δίκτης. Αν και ο ήλιος είχε ανατείλει από ώρα, ξεπρόβαλλε αρκετά αργότερα σαν φωτεινό στέμμα πάνω από την πιο ψηλή κορφή το Σπαθί και με τις ζεστές ακτίνες του διέλυσε την νυχτερινή ψύχρα. Ανηφορήσαμε στις άνυδρες, αφιλόξενες και άδενδρες πλαγιές της Δίκτης ακολουθώντας δυσδιάκριτο κατσικομονοπάτι, σηματοδοτημένο με ‘τρουλιά’ δηλ με σωρούς από πέτρες. ΄Οπου έφτανε η ματιά μας αντικρίζαμε γκρίζες πέτρες, ριζωμένους βράχους και ξερούς αρωματικούς θάμνους, ενώ οι λείες πέτρες στις απέναντι απότομες πλαγιές αντανακλούσαν το δυνατό φως του ήλιου σαν καθρέφτες. Ακολουθήσαμε κοινή διαδρομή μέχρι που συναντήσαμε το ευρωπαϊκό πεζοπορικό μονοπάτι Ε4 και στη συνέχεια χωριστήκαμε σε δυό ομάδες.
          
Η πρώτη έβαλε σαν στόχο την κατάκτηση της κορυφής του Αφέντη Χριστού ή Ψαρής Μαδάρας, της δεύτερης ψηλότερης κορφής της οροσειράς σε υψόμετρο 2.141μ. Μαζί με τον Κώστα και τον Frank, δύο 82χρονους πεζοπόρους που αποτελούν παράδειγμα για όλους μας, ακολουθήσαμε την απότομη ανηφορική πορεία στις σμιλεμένες από το χιόνι και τον αέρα βουνοπλαγιές. Η ομίχλη και η χαμηλή νέφωση έκανε το τοπίο να μοιάζει αλλόκοσμο και μυστηριακό, ενώ η πανοραμική απεριόριστη θέα της κορφής μας αποζημίωσε για την ...κομμένη μας ανάσα.

Στην κορυφή ταπεινό και απέριττο μας περίμενε το μικρό θολωτό ξωκλήσι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και η θέα από ψηλά ξεδιπλώνονταν ανεμπόδιστη στη μισή σχεδόν Κρήτη. Θυμόμαστε τους στίχους που τραγούδησε ο Ξυλούρης «ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς» καθώς αντικρίζουμε την κορφή του Ψηλορείτη να ξεπροβάλει περήφανη μέσα από τα σύννεφα, τις κορφές από τα Λασιθιώτικα βουνά να παίζουν κρυφτό με την ομίχλη, το μεγαλύτερο μέρος του νομού Ηρακλείου και στο σύθαμπο να ξεχωρίζουν μικρά κάτασπρα χωριά και το δάσος του Σελάκανου! Ξεκουραστήκαμε προστατευμένοι από το κρύο πίσω από την εκκλησία και συνεχίσαμε κατηφορικά από το Ε4, καλύπτοντας μια απόσταση 14,3χμ σε διάστημα 7 ωρών περίπου.
          
Η δεύτερη ομάδα ολοκλήρωσε μια κυκλική διαδρομή μήκους περίπου 7χλμ και διάρκειας 4 ωρών. Από πετρώδες μονοπάτι, που ξετυλίγεται φιδογυριστά, άλλοτε ανηφορικά και άλλοτε κατηφορικά σε υψόμετρο 1550μ κάτω από τις επιβλητικές κορφές της οροσειράς, φτάσαμε μέχρι τον χείμαρρο που οδηγεί το νερό της βροχής προς το οροπέδιο. Ο στεγνός, λόγω της παρατεταμένης ανομβρίας χείμαρρος, εντυπωσιάζει με το πλάτος της σκεπασμένης με μεγάλες πέτρες κοίτης του, απόδειξη του μεγάλου όγκου νερού που ‘κατεβάζει’. Το ίδιο εντυπωσιακές και οι διπλανές βουνοπλαγιές στολισμένες με φουντωτούς σκίνους, που το φθινόπωρο έκανε τα φύλλα από τα πιο ψηλά κλαδιά να πάρουν ένα σκουροκόκκινο χρώμα, που κάτω από το λαμπερό φως του ήλιου φαίνεται αφύσικα πορφυρό.
          
Γεμάτοι όμορφες εικόνες πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας ήδη σχέδια για την επόμενη διανυκτέρευση μας στο καταφύγιο...