100.6 FM KnossosFM
13:26 | 01/11/2016
newsroom ekriti.gr
Την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου περπάτησε στο ευρωπαϊκό πεζοπορικό μονοπάτι Ε4, που ανηφορίζει από το Μοναστηράκι στο οροπέδιο της Θρυπτής και συνεχίζει κατηφορικά μέχρι το Καβούσι. Με πορεία διάρκειας περίπου 5,5 ωρών διλεσχισαν μια απόσταση 14χλμ, με πανοραμική θέα στο στενότερο σημείο της Κρήτης, στο Λυβικό και στο μικροσκοπικό νησάκι της Ψείρας.
Στην ανακοίνωση τους αναφέρουν:
Με ζεστό καιρό (που μοιάζει να έχει ‘παραλείψει’ το φθινόπωρο, καθώς αν και ο χειμώνας ζυγώνει, τα ...πρωτοβρόχια περίμεναν την τελευταία μέρα του Οκτώβρη για να δροσίσουν την ξεραμένη γη), ξεκινήσαμε την πορεία μας από το Μοναστηράκι. Το μικρό γραφικό χωριό μετά την Παχειά ΄Αμμο, με τα καλαίσθητα ανακαινισμένα πετρόκτιστα σπίτια, που οι καμινάδες από πιθάρια τα κάνουν να ξεχωρίζουν. Δίπλα μας το φαράγγι του ‘Χα’ απροσπέλαστο και γεμάτο μυστήριο, κόβει στα δυό σαν μαχαιριά από γίγαντα τον επιβλητικό ορεινό όγκο της Θρυπτής.
Με ανηφορική πορεία ακολουθούμε τις χαρακτηριστικές κιτρινόμαυρες ταμπέλες του πανευρωπαϊκού μονοπατιού, που ξεκινά από την Ιβηρική χερσόνησο και καταλήγει στον νομό μας. Από στενό μονοπάτι, ανάμεσα από μυρωδάτες φασκομηλιές και θυμάρια, ανεβαίνουμε προς την κορυφή. ΄Οσο ανηφορίζουμε στην πλαγιά η θέα γίνεται όλο και πιο εντυπωσιακή. Μετά μια ώρα ανάβασης, το Μοναστηράκι φαίνεται πολλά μέτρα χαμηλότερα ριζωμένο στον καταπράσινο κάμπο, ενώ το στενότερο σημείο της Κρήτης απλώνεται μπροστά μας ανάμεσα σε δυο πέλαγα: το Κρητικό και το Λιβυκό. Από την μια μεριά ο κόλπος του Μεραμπέλλου με τον Άγιο Νικόλαο στο βάθος και την Παχειά ΄Αμμο με το νησάκι της Κόνιδας σε πρώτο πλάνο. Από την άλλη το Λιβυκό πέλαγος με την Ιεράπετρα την νοτιότερη πόλη της Ευρώπης να διακρίνεται ανάμεσα στα αστραφτερά θερμοκήπια. Συνεχίζουμε την ανάβαση διαγώνια στην πλαγιά και απολαμβάνουμε την πανοραμική θέα από ένα μοναδικό ‘μπαλκόνι’, που η φύση στο πέρασμα των αιώνων έχει σμιλέψει με απαράμιλλη τέχνη. Τεράστια ριζωμένα βράχια με αλλεπάλληλες πλάκες που διαρκώς φαρδαίνουν, καταλήγουν σε μια πλατιά ανισόπεδη γεμάτη κάθετες ρωγμές επιφάνεια, το τέλειο θεωρείο για να καμαρώσεις την Κρήτη να λούζεται στα πέλαγα. Ο κάμπος χωρισμένος σε ακανόνιστα σχήματα από τα καλλιεργημένα χωράφια, τα σκουρόχρωμα Λασιθιώτικα βουνά στο βάθος κάνουν πιο έντονο το λαμπερό γαλάζιο της θάλασσας, οι πόλεις και τα χωριά διακρίνονται κάτασπρα σαν ζωγραφιά και όλα αποκτούν -λόγω της απόστασης- άλλη πρωτόγνωρη διάσταση.
Εγκαταλείπουμε το ‘μπαλκόνι’, παίρνοντας μαζί μας πολλές φωτογραφίες, που όμως καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν μόνο μικρά αποσπασματικά κομμάτια της ομορφιάς που αντικρίσαμε και συνεχίζουμε προς το οροπέδιο της Θρυπτής, που βρίσκεται σε υψόμετρο 850μ. Τα πεύκα πυκνώνουν και ακολουθώντας στενό βραχώδες μονοπάτι στρωμένο με ένα παχύ χαλί από πευκοβελόνες, πεζοπορούμε κάτω από τα σκιερά πεύκα σε ένα από τα λίγα πευκοδάση που έχουν απομείνει στην περιοχή μας. Πολύχρονα θεόρατα δέντρα, που γίνονται ακόμη πιο ξεχωριστά καθώς είναι στολισμένα με ένα σπάνιο είδος γκυ (ένα παρασιτικό φυτό που φυτρώνει πάνω στα κλαδιά τους).
Καταλήγουμε στο ξωκλήσι της Αγίας Αννας, ένα μικρό βυζαντινό ναό που κτίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα, μέσα σε ένα πανέμορφο πευκόφυτο τοπίο. Ο προαύλιος χώρος και το εξωτερικό του ναού έχουν ανακαινισθεί, στο εσωτερικό όμως διασώζονται μερικές τοιχογραφίες, με χαράγματα Ενετών περιηγητών.
Από χωματόδρομο προχωρούμε προς το εύφορο οροπέδιο της Θρυπτής και τον ομώνυμο οικισμό, που αποτελείται από πολλές αγροικίες, σκορπισμένες ανάμεσα σε αμπέλια και περιβόλια με οπορωφόρα δέντρα και οι οποίες συνδέονται με ένα δίκτυο από διασταυρούμενους δρόμους. Μετά από 3 ώρες περπάτημα και έχοντας καλύψει υψομετρική διαφορά 700μ καταλήγουμε δικαιωματικά στη μοναδική ταβέρνα του οικισμού για ένα προγραμματισμένο διάλλειμα μιας ώρας. Απολαμβάνουμε σπιτικές νοστιμιές με παραδοσιακές συνταγές, που η 90χρονη γιαγιά της οικογένειας με τα 14(!) δισέγγονα, με αξιοζήλευτο μνημονικό έχει καταχωρίσει αναλλοίωτες στη μνήμη της.
Με ανανεωμένες (και από τη ρακή) δυνάμεις ακολουθούμε το μονοπάτι Ε4 που θα μας οδηγήσει στα χαμηλά, στο Καβούσι σε υψομετρική διαφορά 750μ. Αφήνουμε πίσω μας τον ορεινό οικισμό με τα καρπερά χωράφια, που φέτος λόγω της ανομβρίας δεν έχουν ακόμη πρασινίσει και συνεχίζουμε ανηφορικά για λίγο και στη συνέχεια κατηφορικά από ευδιάκριτο σηματοδοτημένο μονοπάτι που ελίσσεται ανάμεσα στις βουνοπλαγιές. Αφήνουμε πίσω μας τις ψηλότερες κορφές κρυμμένες σε χαμηλά σύννεφα και παρατηρούμε μια μακριά κορδέλα από φιδογυριστούς χωματόδρομους να ξετυλίγεται στα χαμηλότερα βουνά. Ατέλειωτες σειρές από πεζούλες συγκρατούν το πολύτιμο γόνιμο χώμα, ενώ σύντομα συναντούμε τους γνώριμους ‘καταπότες’ του τσιμεντένιους δηλ. υδραγωγούς που κατέβαζαν το νερό της βροχής από τα ψηλώματα στον κάμπο. Όλα σημάδια του ανθρώπινου μόχθου αλλοτινών καιρών, που δεν επέτρεπε να μείνει τίποτα ανεκμετάλλευτο στη μάχη της επιβίωσης...
Μόλις οι ορεινοί όγκοι χαμηλώνουν και χωρίζονται διακρίνουμε ανάμεσα από βραχώδεις σχηματισμούς το ‘υπερθέαμα’ του κόλπου του Μεραμπέλλου: το Καβούσι απλωμένο κάτασπρο στον κάμπο με τα αμέτρητα λιόδεντρα, στο μυχό του κόλπου το νησάκι της ‘Ψείρας’ με το αλλόκοτο σχήμα να ξεχωρίζει σαν πολύτιμο θαλασσινό πετράδι και μπροστά από την πόλη του Αγίου Νικολάου μικροσκοπικό το νησάκι των Αγίων Πάντων. Περνάμε από απόσταση από τους υστερομινωικούς οικισμούς του Κάστρου, του Βροντά και του Αζοριά και φτάνουμε στην τεράστια ελιά του Καβουσίου, το αρχαιότερο καταγεγραμμένο ελαιόδεντρο.
Ολοκληρώνουμε την πεζοπορία διασχίζοντας το μικρό χωριό της Ιεράπετρας με τις λουλουδιασμένες αυλές και τους ομορφοστρωμένους με καλντερίμι δρόμους και ανανεώνουμε το ραντεβού για το επόμενο Σαββατοκύριακο με διανυκτέρευση στο ορειβατικό καταφύγιο στο Λιμνάκαρο.
