Ο Ηρακλειώτης πιλότος που μάχεται με τις φλόγες για να σώσει τις περιουσίες μας

 Η μάχη με τις φλόγες αποτελεί καθημερινότητα, τους καλοκαιρινούς μήνες, για το Γιώργο Χαλκιαδάκη.

Ο 36χρονος πιλότος από τη Χερσόνησο είναι από το 2009 ιπτάμενο πλήρωμα σε ελικόπτερα που συμμετέχουν στην πυρόσβεση κι έχει πολλά να θυμηθεί και να ξεχωρίσει από τη δουλειά του ,στη διάρκεια αυτών των χρόνων.

Φέτος ήταν σύνδεσμος των ρώσικων πληρωμάτων ,που υποστήριξαν- με ενοικιασμένα ελικόπτερα Camov 32 -το έργο της κατάσβεσης πυρκαγιών στην Κρήτη.

Ήταν εκείνος που ευρισκόμενος μέσα στο ελικόπτερο επικοινωνούσε με το έδαφος και τον πύργο ελέγχου και μετέφερε στους Ρώσους  πιλότους , που δεν γνωρίζουν τη γλώσσα μας, εντολές και πληροφορίες απαραίτητες για να εκτελέσουν σωστά το έργο τους.

Μιλώντας στο ekriti.gr ο κ Χαλκιαδάκης, που σπούδασε πιλότος στο Phoenix East Aviation στις ΗΠΑ ,περιέγραψε πως το « βάπτισμα του πυρός» ,στην κυριολεξία αλλά και μεταφορικά ,το πήρε το 2009 στις μεγάλες πυρκαγιές που κατέκαιγαν την Αθήνα.

Πετώντας τότε με το πυροσβεστικό S-64 της Ericsson - που δεν φέρει εξωτερικό κάδο νερού -η απόσταση ανάμεσα σε αυτό και  τη φωτιά ήταν πολύ μικρή και οι φλόγες, πολλές φορές ,"έγλυφαν" το ελικόπτερο.

Θυμάται πως δούλευαν επί 10 συνεχόμενες ημέρες, από τις 5.30 το πρωί ως τις 9 το βράδυ, χωριά διαλείμματα, παρά μόνο με κάποια 20λεπτα αποκλειστικά και μόνο για ανεφοδιασμό καυσίμων.

Παρόλαυτά, μας λέει, η δουλειά αυτή ποτέ δεν τον τρόμαξε και δεν τον κούρασε.

 «Όταν βλέπεις ως πλήρωμα ελικοπτέρου, από ψηλά τόσο όμορφα τοπία και μετά σε καλούν να κατασβέσεις φωτιές που τα καίνε, νιώθεις πολύ άσχημα, πεισμώνεις και θέλεις να κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να περιορίσεις την καταστροφή», εξηγεί και προσθέτει πως αυτό το συναίσθημα είναι που τους δίνει δύναμη στη δουλειά τους.

Το να ασχολείσαι με το έργο της πυρόσβεσης από αέρος, σημειώνει ο 36χρονος πιλότος, απαιτεί μεγάλη υπευθυνότητα και άρτια κατάρτιση.

Τα ρώσικα πληρώματα με τα οποία συνεργάζεται τα τελευταία δύο χρόνια στην Κρήτη, τα χαρακτηρίζει ως  άριστα. Μάλιστα ανάμεσα τους βρέθηκε φέτος και μια γυναίκα πιλότος που σε τίποτα δεν υπολείπονταν των ανδρών συναδέλφων της.

Σύμφωνα με τις περιγραφές του ,όλο το καλοκαίρι μέχρι και πρόσφατα, ήταν stand bye καθημερινά κι από τη στιγμή που τους ειδοποιούσαν για φωτιά είχαν στη διάθεση τους μόλις 20 λεπτά για να απογειωθούν.

Ωράριο εργασίας δεν έχουν, πετάνε από  το πρώτο φως της ημέρας  μέχρι και το τελευταίο, όταν υπάρχει ανάγκη, από τη μια γωνιά της Κρήτης μέχρι την άλλη.

Τη φετινή χρονιά μάλιστα, θεωρεί ο ίδιος, πως παρότι δεν είχαμε πολύ μεγάλες πυρκαγιές στο νησί μας ,όπως τα προηγούμενα χρόνια, είχαμε περισσότερες κατά τις οποίες χρειάστηκε η επέμβαση πυροσβεστικών ελικοπτέρων.

Κι αν νομίζει κανείς πως το να βρεθεί ένα πυροσβεστικό ελικόπτερο στον αέρα και να επιχειρήσει είναι εύκολη υπόθεση μάλλον κάνει λάθος… «Πρέπει να υπολογίσουμε πριν από κάθε ρίψη νερού τα πάντα: τους ανέμους, τις καιρικές συνθήκες συνολικά, τη μορφολογία του εδάφους»  τονίζει ο κ Χαλκιαδάκης διευκρινίζοντας πως υπάρχει ένας ολόκληρος φάκελος κανόνων ασφαλείας από τον οποίο δεν επιτρέπεται να παρεκκλίνουν.

Όταν βρίσκονται στον αέρα το μόνο τους μέλημα είναι πως θα βοηθήσουν στη γρήγορη κατάσβεση της πυρκαγιάς. Κάποιες φορές μάλιστα αναγκάζονται, εκεί όπου δεν υπάρχουν φράγματα και ιδιωτικές δεξαμενές νερού, να ταξιδέψουν μεγάλες αποστάσεις για να κάνουν υδροληψία.

Τις περισσότερες φορές πάντως παίρνουν  νερό από τη θάλασσα, φροντίζοντας  αυτό να γίνεται σε απόσταση ασφαλείας από τους λουόμενους.

Μπορεί κανείς να έχει στο μυαλό τους  πως το να πετάς σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις  παραπέμπει σε σκηνές TOP GUN , όμως η μάχη με τις φλόγες είναι τελείως διαφορετική κι έχει κανόνες, όπως και η επίγεια πυρόσβεση, καταλήγει ,χαριτολογώντας ο κ Χαλκιαδάκης και συμπληρώνει "'Οπως και να έχει το πράγμα αχρείαστοι να είμαστε γιατί ζούμε σε Ένα πανέμορφο τόπο και πρέπει να τον προσέχουμε για να μας προσέχει."

Ελένη Βασιλάκη