Γ.Κουράκης: Πρότυπα σαν τον Παπαγιάννη Σκουλά έχει ανάγκη η κοινωνία μας

 Μέσα σε κλίμα συγκίνησης έγιναν σήμερα στα Ανώγεια τα αποκαλυπτήρια της προτομής  του Ήρωα πολεμιστή κατά των ναζί  Παπαγιάννη Εμμ.Σκουλά (1903-1966) με σπουδαία αντιστασιακή δράση κατά την περίοδο της κατοχής.

Στην τελετή των αποκαλυπτηρίων προσκλήθηκε και παραβρέθηκε  και ο Δήμαρχος Ηρακλείου κ. Γιάννης Κουράκης ο οποίος στην ομιλία του αναφέρθηκε στην πλούσια αντιστασιακή δράση του Παπαγιάννη Σκουλά αλλά και στις αρετές του ως ανθρώπου, ιερωμένου και πολεμιστή που αφιέρωσε την ζωή του όπως είπε στο ύψιστο αγαθό της Ελευθερίας προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους παραβρισκόμενους.

Συναισθηματικά φορτισμένος και ο ίδιος ο Δήμαρχος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στους δεσμούς αίματος  που συνδέουν την οικογένειά του με τον Παπαγιάννη Σκουλά λέγοντας χαρακτηριστικά ότι η μορφή του Ήρωα χαράχτηκε στη ψυχή του, όχι μόνο μέσα από τις διηγήσεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά, αλλά και από τα ιστορικά συμβάντα, που  γνώρισε μέσα από γραπτά κείμενα.

 

Όλη η ομιλία του Δημάρχου Ηρακλείου

 

"Σήμερα η ψυχή του παπά - Γιάννη Σκουλά θα αισθάνεται ιδιαίτερη ικανοποίηση.

Όχι γιατί στον ηρωικό αυτό ιερωμένο άρεσαν οι τιμές, αλλά γιατί θα διαπιστώνει από τη δική σας πυκνή παρουσία την αγάπη και την εκτίμηση που τρέφουν γι’ αυτόν οι συγχωριανοί του διαχρονικά.  

Σήμερα, τιμούμε μια ηρωική μορφή της Αντίστασης των Ανωγείων.

Το θρυλικό «ιπτάμενο ιερέα», έναν άνθρωπο σύμβολο του θάρρους και της αγωνιστικότητας των Κρητικών, που στα 40 του χρόνια, μετά την απώλεια του αδερφού του Κώστα Σκουλά, στα βουνά της Αλβανίας, αφιερώθηκε στον αγώνα κατά των κατακτητών πολέμησε γενναία στη μάχη της Κρήτης και δεν δίστασε να εκπαιδευτεί ως αλεξιπτωτιστής και σαμποτέρ  στη Μέση Ανατολή προκειμένου να συνεισφέρει περισσότερο.

Γι’ αυτό τίμησε διπλά το ρόλο του ιερωμένου, ως καθοδηγητής που δίνει πρώτος το καλό παράδειγμα, και ακόμα γιατί με τη θέληση του δέχτηκε να βγάλει τα ράσα και να πολεμήσει, όταν άρχισε να εκπαιδεύεται στη Μέση Ανατολή ως αλεξιπτωτιστής.

Προσωπικά, νιώθω βαθειά συγκίνηση και για έναν επιπλέον λόγο, τον οποίο οι περισσότεροι, πιθανώς, δε γνωρίζετε.

Με τον Παπαγιάννη Σκουλά μας συνδέουν δεσμοί αίματος.

Η γιαγιά μου, Μαρία Καλλέργη Φιολιτάκη, ήταν ξαδέρφη του και οι αναφορές της σ’ αυτόν αλλά και στη γενικότερη συνεισφορά της οικογένειας των Σκουλάδων στον αγώνα ήταν αρκετά συχνές.

Στη συνείδηση, τη δική μου, αλλά και όσων γνωρίζουν την ιστορία της Κρητικής Αντίστασης, η μορφή του χαράχτηκε στη ψυχή μου, όχι μόνο μέσα από τις διηγήσεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά, αλλά και από τα ιστορικά συμβάντα, που  γνώρισα μέσα από γραπτά κείμενα..

Το Μάρτιο του 1941 ο πάπα- Γιάννης παίρνει την απόφαση να υπηρετήσει την πατρίδα και από την πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης πολεμά στο πλευρό των συναγωνιστών του για την υπεράσπιση της Κρητικής γης απέναντι στις πανίσχυρες Γερμανικές δυνάμεις των αλεξιπτωτιστών.

Συμμετείχε ενεργά στην Αντιστασιακή Ομάδα των Ανωγείων, δίνοντας όρκο πίστης και αυτοθυσίας για την απελευθέρωση της πατρίδας.

 

Είχε σημαντική συμμετοχή στη διάσωση στρατιωτών των συμμαχικών δυνάμεων που εγκλωβίστηκαν στην Κρήτη και για τη δράση του αυτή συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.

Μετά την απελευθέρωσή του ανεβαίνει στον Ψηλορείτη και στη συνέχεια  φυγαδεύεται στη Μέση Ανατολή, όπου εκπαιδεύεται και μπαίνει στη δύναμη Φορς 133.

Επιστρέφει μετά την εκπαίδευσή του στην Κρήτη, και λειτουργεί με συνωμοτικούς πλέον κανόνες ως σαμποτέρ, συμμετέχοντας ενεργά σε σαμποτάζ μεταξύ των οποίων εκείνο του Ιουλίου ’44, που ανατινάχτηκαν οι αποθήκες καυσίμων των Γερμανών στο Ηράκλειο.

Οι Άγγλοι τον τιμούν με σημαντική τιμητική διάκριση  για τη συνεισφορά του στον αγώνα που του απονεμήθηκε από το στρατάρχη Αλεξάντερ το 1945.

Είχε όμως την ηθική δύναμη και το θάρρος να τους την επιστρέψει μετά τα γεγονότα της Κύπρου, τον απαγχονισμό των νεαρών Κυπρίων Καραολή και Δημητρίου.

Ο Παπαγιάννης Σκουλάς σε όλη του τη ζωή υπηρέτησε με δυναμισμό και σθένος τις αξίες και τα ιδανικά, που είχε διδαχτεί μέσα από την παράδοση της οικογένειάς του.

Δεν υπολόγισε ποτέ το προσωπικό κόστος, ακόμη κι όταν άφησε την γυναίκα του Καλλιόπη και τα εφτά παιδιά τους μόνα τους.

Ακόμη κι όταν πήρε την απόφαση να απαρνηθεί τα ράσα.

 

Διάλεξε το δύσκολο δρόμο, αυτόν του αγώνα και της θυσίας, όπως έκαναν και τα αδέρφια του, ο Βασίλης, ο Κίκης, ο Λευτέρης κι ο Κώστας.

Υπήρξε ένας κρητικός που δεν δίστασε να βάλει “ μπέτη”, όταν ήρθαν τα δύσκολα.

Και τέτοιους ανθρώπους, τέτοια πρότυπα, τα  έχει ανάγκη η κοινωνία μας.

Ιδιαιτέρα σήμερα, που η χώρα μας αντιμετωπίζει μια κρίση που ξεπερνά τα στενά οικονομικά όρια και αγγίζει πρωτίστως αρχές, αξίες και προσωπικές διαδρομές του καθενός.

Διαδρομές που οφείλομε και πρέπει να αναζητήσομε ακολουθώντας τα χνάρια ανθρώπων, όπως ο Παπαγιάννης Σκουλάς, που υπήρξε άξιος κληρονόμος και κληροδότης της Ανωγειανής παλληκαριάς και της Κρητικής λεβεντιάς.

 Και ως τέτοιο τον τιμούμε σήμερα “ εμπράκτως ”, γιατί όπως λέει ο Θουκυδίδης “ στους άνδρες που αποδείχτηκαν γενναίοι με έργα, με έργα πρέπει να τους αποδίδονται και οι τιμές ”.

Γι’ αυτό και συγχαίρω θερμά όλους όσους συνέβαλαν στην πραγματοποίηση αυτής της σεμνής τελετής, τιμής και μνήμης, σ’ ένα γενναίο άνδρα, σε ένα σπουδαίο Ανωγειανό.