Παραίνεση για να μην διαπραχθεί αδελφοκτονία στην περίπτωση της Καταλονίας

Στην ανάγκη, τόσο η κοινωνία, όσο και οι πολιτικοί-δικαστικοί θεσμοί να μην προχωρήσουν σε μία 'αδελφοκτονία' στο θέμα της Καταλωνίας, αναφέρεται σήμερα από τη στήλη του στην εφημερίδα La Vanguardia ο προβεβλημένος Καταλανός ποιητής και συγγραφέας Αντόνι Πουτζβέρδ.
Σε άρθρο του με τίτλο "Αετοί, ή περιστερές", ο Πουτζβέρδ διαπιστώνει και προειδοποιεί να μην επικρατήσει μία λογική διαπόμπευσης, εξευτελισμού της καταλανικής πτέρυγας που στηρίζει την ανεξαρτησία, μετά τις εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου. Τάσσεται κατά της δημιουργίας ενός κλίματος νέου διχασμού, που κινδυνεύει να οδηγήσει τις δύο κοινωνίες, που έχουν δημιουργηθεί μετά την έναρξη της αποσχιστικής διαδιακασίας, σε μία νέα μορφή αδελφοκτονίας ("Καϊνισμού", όπως αναφέρει εμφατικά)
Όπως διαπιστώνει ο ίδιος στο άρθρο του: "πρακτικά ομόφωνες, οι επικρίσεις από τη μερίδα των πολιτικών και των μέσων ενημέωσης κατά των θέσεων των αυτονομιστών έχουν διαπεράσει όλα τα στρώματα της ισπανικής κουλτούρας: από το άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο λογικό επιχείρημα, έως την πιο αμείλικη σάτιρα. Από τα κύρια άρθρα στον Τύπο που θεωρούν 'γελοίες' τις τελευταίες τακτικές κινήσεις του Πουτζντεμόν έως το (παραδοσιακό) καρναβάλι στο Κάδιθ, στου οποίου τις παραστάσεις ο καταλανός ηγέτης καρατομείται υπό τις επευφημίες του πλήθους.
Προφανώς πολλοί σχολιαστές έχουν επισημάνει τούτο το παράδοξο: ενώ αφ' ενός ένα απλό tweet ενδέχεται να έχει ποινικές συνέπειες, η καρναβαλική σάτιρα ξεσηκώνει ουρανομήκη χειροκροτήματα στα σημαντικότερα μέσα ενημέρωσης της χώρας. Αξίζει τον κόπο να σταθούμε για λίγο σε τούτη τη διαφορά. Δεν είναι βέβαια δυνατόν να λογοκριθεί οποιαδήποτε καρναβαλική χλεύη, όσο σκληρή κι εάν είναι (εγώ προσωπικά τάσσομαι υπέρ της αυτοσυγκράτησης, μολαταύτα σε μία δημοκρατία θα πρέπει να συναριθμούνται και οι συγκρατημένοι και οι ασυγκράτητοι). Αλλά κατά τα άλλα, μία δημοκρατία θα πρέπει επίσης να είναι ισομερής: είτε οι ελευθερίες είναι εξίσου για όλους, για εκείνους που εκφράζονται σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που αποδοκιμάζουν στα γήπεδα, ή ξεφαντώνουν στα καρναβάλια, είτε μπαίνουμε σε επικίνδυνες περιοχές, όπου η πλειονότητα των Ισπανών θα δικαιούται να χλευάζει τις μειονότητες και την ίδια στιγμή θα δύναται να τις καταδιώκει εάν αυτές τολμήσουν να πράξουν κάτι που δεν τους αρέσει.
Η φραστική καταδίκη του κινήματος της ανεξαρτησίας είναι ομόφωνη στην Ισπανία έπειτα από την επιβεβαίωση της επικράτησής του στις εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου (εάν προστεθούν οι δυνάμεις και των τριών αυτονομιστικών κομμάτων). Στην ουσία όμως ουδείς διερωτήθηκε: "τι κάναμε λάθος στην στρατηγική μας;". Απεναντίας, η ισπανική κοινή γνώμη συστρατεύθηκε ολόψυχα στην προαναγγελθείσα καταδίκη από τη δικαιοσύνη του ηγέτη της ERC, που δεν επιτρέπει στον Οριόλ Τζουνκέρας ούτε καν να μεταφερθεί σε φυλακή της Καταλωνίας, κοντά στους οικείους του. Ο χειρότερος τρομοκράτης δεν τυγχάνει τέτοιας σκληρής μεταχείρισης. Και κανείς δεν ταράζεται. Ούτε καν κι εκείνοι οι διανοούμενοιο που πολέμησαν με νύχια και με δόντια την, προμοντέρνα, ιδέα της φυλακής ως μηχανισμού τιμωρίας. Ούτε και οι δημοσιογράφοι, που θέλουν να επαίρονται πως είναι ευαίσθητοοι σε κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας. Σε όλους μοιάζει φυσιολογική η απόφαση της προσωρινής φυλάκισης, ή να περιορισθούν σε τέτοιον βαθμό δικαιώματα τόσο σημαντικά και βασικά, όσο η δημοκρατική αντιπροσώπευση. Μα είναι φυσιολογικό να αποφασίζεται μία φυλάκιση επί τη βάσει του επιχειρήματος μίας υποθετικής επανάληψης ενός παραπτώματος, του οποίου ούτε έχει αποδειχθεί, ούτε κι έχει εκδικασθεί η βίαια φύση του (εκτός του ότι παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η πλευρά των αυτονομιστών έχει αποποιηθεί πλήρως τη βία καθ' όλη τη χρονική περίοδο της διαδικασίας (Proces) της ανεξαρτησίας)(...).
(...)Δεν είναι λίγοι οι καθηγητές Ποινικού Δικαίου που έθεσαν υπό αμφισβήτηση το νομικό επιχείρημα της βίας, που καθιστά βάσιμη την κατηγορία της στάσης και της συνεπακόλουθης στέρησης της ελευθερίας του κατηγορούμενου. Ωστόσο, εγώ δεν θα αποτολμήσω να αμφισβητήσω τις αποφάσεις ενός διακεκριμένου δικαστή. Η Ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη σύντομα πρόκειται να αποφανθεί. Αλλά εάν δεν έχω την επάρκεια να σχολιάσω μία δικαστική συμπεριφορά, μπορώ ωστόσο να σχολιάσω το κλίμα του παθητικού, η πιο ενεργητικού "λιντσαρίσματος" που έχει διαβρώσει την ισπανική κοινωνία (συμπεριλαμβανομένης και του τμήματος της Καταλωνίας που δεν επιθυμεί την ανεξαρτησία).
Εγώ πάντοτε ήμουν από εκείνους που υποστήριζαν πως η πτέρυγα της ανεξαρτησίας έχει διαπράξει άφρονα λάθη. 'Οπως η δημιουργία μίας εσωτερικής διαίρεσης στην Καταλωνία. Την εξασθένιση των νόμων, δίχως την προσφυγή στους οποίους καταρρέει η δημοκρατία κάτω από το βάρος του ισχυρότερου. Την καταστροφή της κουλτούτας της της συμφιλίωσης και της εσωτερικής και εξωτερικής συνεννόησης που χαρακτήριζαν την αντι-φρανκική Καταλωνία. Και σαν να μην έφθανε αυτό, προγραμμάτισε μονομερώς μεγαλεπήβολα σχέδια. Υπερέβαλε σε προπαγάνδα, εκμεταλλεύθηκε την καλή προαίρεση των ανθρώπων, συνέθεσε μία οπερέτα. Είπε ψέμματα για τις συνέπειες τις διαδικασίας της ανεξαρτησίας (ιδίως την 1η Σεπτεμβρίου). Όλα τούτα κάποια στιγμή θα πρέπει να κριθούν. Και στα δικαστήρια, αλλά και στον πολιτικό στίβο. Αλλά κυρίως όμως θα πρέπει να ξεπερασθούν.
Αλλά, φευ, αυτό είναι που διαπιστώνω: πως δεν υπάρχει βούληση να ξεπερασθεί τίποτε. Απεναντίας, διάχυτη είναι στο διαδίκτυο, στους διαδρόμους της πολιτικής και και στα ανώτερα δικαστικά όργανα η βούληση να μετατραπούν οι καταδικαστικές αποφάσεις κατά των ηγετών της ανεξαρτησίας σε κάτι παραπάνω από μία δικαστική απόφαση. Σε πειθαρχικό εξευτελισμό, μήπως; Προφανώς, μολονότι η νίκη του κεντρικού κράτους είναι αδιαμφισβήτητη και αμείλικτη, η δημοκρατία δεν μπορεί να εξυψούται πάνω στον εξευτελισμό μίας σημαντικής μειονότητας ανθρώπων, που αριθμεί πάνω από δύο εκατομμύρια.
Εάν δε επιβεβαιωθεί τούτη η λογική του διασυρμού, η Ισπανία θα εγκαινιάσει ένα νέο στάδιο της πλήρους άρνησης της ίδιας της της πραγματικότητας. Θέλοντας να περισώσει την ενότητά της, θα επιστρέψει στην παλιά αδεφοκτονία. Στην πραγματικότητα, από την εποχή του Καθεστώτος για την Καταλωνία (Estatut), ο τρόπος διαχείρισης του Κατλανικού αποδεικνείει πως οι ευθύνες για τα παρόντα δεινά, και κατά συνέπειαν για τις λύσεις, είτε θα πρέπει να είναι κοινές, ή αμοιβαία παραχωρητικές, είτε δεν θα επιτευχθεί τίποτε. Δεν είμαι εγώ εκείνος που θα ζητήσει κάτι από τους δικαστές, αλλά θα αξιώσω κάτι από τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς. Θα πρέπει, καθ' οιονδήποτε τρόπο, να αποκατασταθεί το κλίμα αλληλοσεβασμού. Θα πρέπει να αποφευχθεί με κάθε κόστος ο πειρασμός για εξευτελισμό του άλλου. Επείγει να αναζητήσουμε μία διέξοδο. Όπως έγραφε ο μεγάλος Λατίνος ποιητής Οράτιος, "οι αγριωποί αετοί ποτέ δεν θα μπορέσουν να γεννήσουν μία περιστερά".