Σε κρατάω σ’ένα μέρος της καρδιάς μου που έχει μόνο καλοκαίρι

Της Δήμητρας Αποστολοπούλου

Είχα κάποτε μια φοβία.
Που με κρατούσε αλυσοδεμένη, έρμαιο του στοιχήματος που είχα βάλει με τον εαυτό μου.
Και όσο προσπαθούσα να ξεπεράσω αυτή μου την φοβία, τόσο βούλιαζα σε μια παράλληλη πραγματικότητα.
Μουδιάζοντας το μέσα και το έξω μου με ουσίες, περιμένοντας απλά να έρθει αυτό που είχα σαν δεδομένο τέλος.
Και τότε ήρθες εσύ.
Εσύ που με περίμενες ξημερώματα ξύπνια, να με ρωτήσεις πως ήταν η μέρα μου.
Να με ρωτήσεις αν έγινε κάτι διαφορετικό.
Εσύ.
Που έψαχνες να βρεις τι φταίει και κατέληγα μόνη μου κάθε βράδυ να βουλιάζω στην γωνιά μου, δίχως στόχους και όνειρα.
Και ένα βράδυ με ξεσκέπασες.
Τα είπαμε όλα.
Αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε για όλα.
Σου ξεγύμνωσα το μέσα μου.
Και από τότε δέσαμε με ένα τρόπο μαγικό.
Από τότε δεθήκαμε με έναν αόρατο δεσμό αίματος.
Από τότε όποτε σε αγκάλιαζα, κούμπωναν οι ψυχές μας, κάνοντας εκείνο το κλικ, που μόνο εμείς ακούγαμε να σπάει την σιωπή.
Από τότε έγινες ο φύλακας άγγελος μου.
Όσα χιλιόμετρα και αν μας χώρισαν, όσο και αν άλλαξαν οι ζωές μας, ξέρω ότι εσύ θα είσαι πάντα εκεί.
Στην άλλη άκρη της γραμμής.
Σε εκείνο το κουτάκι του μυαλού με τις καλά φυλαγμένες αναμνήσεις.
Σε εκείνο το μέρος της καρδιάς, που για σένα το έχω φτιάξει να κάνει μόνο καλοκαίρι!
Σε ευχαριστώ που μπήκες στην ζωή μου και την άνθισες!
Σε ευχαριστώ που μου θύμησες να ζω!
Σε ευχαριστώ που με αγαπάς τόσο δυνατά και ξεχωριστά όπως σε αγαπάω και εγώ!
Σου χρωστάω ένα κέρασμα.
Βυσσινάδα και ροζ μαλλί της γριάς.
Μη νομίζεις ότι το ξέχασα.
Θα συναντηθούμε σε εκείνη την μυστική παραλία, που τα αστέρια χαχανίζουν.
Ως τότε να προσέχεις τον εαυτό σου!
Εγώ είμαι καλά πια, μην ανησυχείς!
Ζω όπως μου έμαθες και αγαπάω εμένα πάνω απ’όλα.
Άλλαξα.
Αλλά ποτέ δεν ξεχνάω τον φύλακα άγγελό μου.
Ποτέ δεν ξεχνάω εσένα!

Πηγή