Χατζηπαναγιώτης: «Έζησα δύο μήνες μόνος μου στο βουνό»

O Xρήστος Χατζηπαναγιώτης παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό People και μίλησε για τις τάσεις φυγής που έχει και τη ζωή του όταν τα φώτα σβήνουν.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη:

Όσο μεγαλώνεις είναι πιο έντονη η ανάγκη σου να φεύγεις;
Πάντα είχα την ανάγκη να δραπετεύω. Να φεύγω, να αλλάζω περιβάλλον, να δοκιμάζω συνεχώς πράγματα, γεύσεις, ιδέες, να γνωρίζω άλλους τρόπους σκέψης, και αυτό, νομίζω, με έχει πλουτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή και τα ταξίδια μου, μέσα απ’ αυτό το πρίσμα, έχουν αξία.

Αυτό μεταφράζεται σε όρεξη για ζωή;
Δεν ξέρω αν λέγεται έτσι. Αυτό που ξέρω είναι πως εμένα με γεμίζει, μου δίνει μεγάλη χαρά και ενέργεια.

Αν δεν απατώμαι, ταξιδεύεις μόνος;
Συνήθως ναι, γιατί δεν θέλω να μπαίνω σε πρόγραμμα όταν είμαι σε ταξίδι. «Θα σηκωθούμε στις 9.00, θα φάμε στις 2.00, θα πάμε εκεί και μετά εκεί κ.ο.κ.». Προτιμώ να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, να πηγαίνω όπου θέλω και να κάνω ό,τι θέλω. Να απολαμβάνω το καινούριο κι αυτό που μου προσφέρεται. Μόνος μου.

Το λες με χαρά αυτό το «μόνος μου». Είσαι γενικά, μοναχικός άνθρωπος;
Μου αρέσει η μοναξιά. Πολλοί άνθρωποι από το περιβάλλον μου με χαρακτηρίζουν μοναχικό. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει 100%. Είμαι και κοινωνικός και μοναχικός. Μου αρέσει, όμως, να ζω μόνος. Ας πούμε, πέρσι το χειμώνα, που είχα ένα κενό διάστημα περίπου δύο μηνών, έζησα στο βουνό (σ.σ. εννοεί τη Μάνη). Μόνος μου. (γέλια) Μου λένε «Μα δεν βαριέσαι;». Περνάω υπέροχα. Γενικά, δεν ταξιδεύω σαν τουρίστας. Ταξιδεύω σαν περιηγητής ψυχών, ας το πούμε έτσι. Παλιά δεν έπαιρνα ούτε φωτογραφική μηχανή. Ήθελα ό,τι εντυπώνεται να εντυπώνεται στο σελιλόιντ της μνήμης μου. Καμιά φορά τώρα σκέφτομαι «Κρίμα που δεν έχω μια φωτογραφία από το τάδε μέρος». Επίσης, δεν κρατάω αρχείο. Δεν έχω δηλαδή καμιά φωτογραφία από δουλειές μου. Σαράντα χρόνια στο θέατρο, έχω παίξει σε πάρα πολλές παραστάσεις, αλλά αν μου πεις «Δώσε μου μια φωτογραφία από εκείνη τη συνεργασία», δεν έχω. Ούτε υπάρχει κάποιος άλλος να κάνει αυτή τη δουλειά για μένα.​