Ο ενεργειακός πόλεμος στην Ευρώπη - Πόση εξάρτηση έχουμε από το ρωσικό αέριο (χάρτης)

Ψύχος... Μόσχας και Κιέβου απειλεί να πλήξει την Ευρώπη εάν διακοπεί η ροή ρωσικού αερίου μέσω ουκρανικού εδάφους.

Με την κρίση στην Ουκρανία να γίνεται όλο και εντονότερη, οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις βλέπουν με τρόμο την προοπτική μίας διακοπής της ροής φυσικού αερίου από τη Ρωσία, καθώς ακόμη και η απλή θέρμανση των πολιτών τους εξαρτάται από τις ορέξεις της Μόσχας και του Κιέβου

Η Ευρώπη εξαρτάται τον Χειμώνα για πάνω από το 30% της κατανάλωσής της από το ρωσικό αέριο και δεν υπάρχει ρεαλιστικά αντικατάστασή του, ούτε θα υπάρξει για ακόμη δύο τρία χρόνια με άλλες εισαγωγές.

Στο σχετικό γράφημα μπορείτε να δείτε αναλυτικά την εξάρτηση των χωρών της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο.

«Πυροτεχνήματα» εξαπολύει η Ευρωπαϊκή Ενωση συνειδητοποιώντας τη δεινή θέση, λόγω της αυξημένης εξάρτησής της, στην οποία έχει περιέλθει από τη στιγμή που «άνοιξε» τον εμπορικό πόλεμο με τη Ρωσία.

Εν όψει της επόμενης χειμερινής περιόδου και υπό την άμεση πλέον απειλή οι ποσότητες φυσικού αερίου με τις οποίες η Ρωσία τροφοδοτεί τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. στην καλύτερη των περιπτώσεων να περιοριστούν, οι Βρυξέλλες αναζητούν την ύστατη στιγμή, προσβλέποντας στη συνάντηση της 26ης Αυγούστου στο Μινσκ, εναλλακτικές λύσεις ούτως ώστε να μην «παγώσει» η Ευρώπη.

Ο κλοιός σφίγγει όμως και γύρω από την Αθήνα, η οποία επεξεργάζεται εναγωνίως σχέδια επί χάρτου για την αποφυγή δυσάρεστων εξελίξεων, αντιλαμβανόμενη ότι στην περίπτωση διακοπής της ομαλής ροής του ρωσικού φυσικού αερίου προς τη χώρα μας θα βρεθεί εκτεθειμένη έναντι των προθέσεων της Αγκυρας, καθώς η λειτουργία της εγχώριας αγοράς θα εξαρτάται πλέον από τις ποσότητες φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν που η Τουρκία θα επιτρέψει, μέσω της υπάρχουσας διασυνδετήριας γραμμής, να «περάσουν» στην Ελλάδα.

Τη στιγμή πάντως που το ζήτημα της ενεργειακής ασφάλειας της Ε.Ε. τίθεται επί τάπητος και που οι ειδικοί αναλυτές επισημαίνουν πως η «σωτηρία» της Ευρώπης εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τις σχέσεις Ουάσιγκτον-Μόσχας, οι Βρυξέλλες βρίσκονται αντιμέτωπες με το ανυπέρβλητο δυστυχώς πρόβλημα: την έλλειψη κοινής στρατηγικής και την απουσία συντονισμένης ενεργειακής πολιτικής.

Η πρωτοβουλία στο πλαίσιο αυτό του υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, Γιάννη Μανιάτη, να προτείνει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού αλληλεγγύης για την προμήθεια Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου (LNG) προκειμένου οι πιο «προνομιούχες» χώρες, οι χώρες δηλαδή εκείνες που θα έχουν το περιθώριο να διαθέσουν ποσότητες φυσικού αερίου, να συνδράμουν εκείνες που θα βρεθούν σε πιο μειονεκτική θέση, «αυτο-ακυρώνεται».

Η ανάδειξη εντούτοις της αξίας του τερματικού σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου της Ρεβυθούσας είναι μία σημαντική παράμετρος, αν και όπως έχουν παραδεχθεί στελέχη της κυβέρνησης η Ρεβυθούσα έχει περιορισμένες δυνατότητες, συνεπώς δεν μπορεί να εξυπηρετήσει όλες τις ανάγκες, ενώ συν τοις άλλοις η τιμή του υγροποιημένου φυσικού αερίου είναι σαφώς υψηλότερη.

Απόδειξη τούτου αποτελεί η απόφαση του Βερολίνου, η οποία ανακοινώθηκε την Παρασκευή, να επιτρέψει, παρά το βαρύ κλίμα που επικρατεί στην Ευρώπη και παραβλέποντας τις κυρώσεις που έχουν εκατέρωθεν επιβληθεί, τη συγχώνευση της θυγατρικής του γερμανικού ενεργειακού ομίλου RWE, DEA, με την κοινοπραξία επενδύσεων Letter One, επικεφαλής της οποίας είναι ο Ρώσος ολιγάρχης Μικαΐλ Φρίντμαν.

Κατά αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, ο ρωσικός όμιλος θα αποκτήσει πρόσβαση σε 190 κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, τα οποία μέχρι τώρα διαχειριζόταν η RWE.

Εν μέσω αυτού του κλίματος εντός της Ε.Ε., το οποίο παραπέμπει στον «Πύργο της Βαβέλ», οι επιπτώσεις στην περίπτωση που ανασταλούν οι εισαγωγές υδρογονανθράκων από τη Ρωσία για τον ενεργειακό κλάδο στην Ελλάδα -για τα ΕΛ.ΠΕ. και τη Motor Oil αφενός, όσον αφορά το πετρέλαιο, και τη ΔΕΠΑ αφετέρου, όσον αφορά το φυσικό αέριο- θα είναι ανυπολόγιστες και η Αθήνα θα κληθεί να προστρέξει στη διάσωση των επιχειρήσεων αυτών για τη στήριξη της εθνικής οικονομίας.

Η Ελλάδα εν τω μεταξύ εξακολουθεί να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις χώρες που προμηθεύονται το φυσικό αέριο από την Gazprom σε μία από τις υψηλότερες τιμές, μαζί με τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων και της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Στην προσπάθεια της Ε.Ε. να απεξαρτηθεί από το ρωσικό φυσικό αέριο προκρίνεται η λύση της στροφής προς τη Νορβηγία και την Αλγερία με την προσδοκία ότι οι αυξημένες εισαγωγές από τις δύο αυτές χώρες θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τις πρόσθετες και έκτακτες ανάγκες της ευρωπαϊκής ενεργειακής αγοράς.

Η λύση ωστόσο αυτή φαίνεται πως δεν γίνεται να λειτουργήσει το ίδιο αποτελεσματικά για όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε.

Η Βουλγαρία και οι χώρες της Βαλτικής, για παράδειγμα, εξαρτώνται απολύτως από την Gazprom, η Ιταλία έχει την επιλογή της Αλγερίας, οι ανάγκες σε φυσικό αέριο της Γερμανίας θεωρούνται διασφαλισμένες χάρη στον αγωγό Nord Stream, ενώ στη δυσμενέστερη θέση βρίσκονται οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Σε κάθε περίπτωση όλη αυτή η πίεση από την πλευρά της Μόσχας, η οποία γνωρίζει πώς να αξιοποιεί το πλεονέκτημά της που λέγεται «φυσικό αέριο», συνδυάζεται με τη διαδικασία ελέγχου στην οποία υπόκειται η Gazprom με εντολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία αποσκοπεί στο σταδιακό αποκλεισμό του ρωσικού ενεργειακού κολοσσού από την ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας και βεβαίως στην αναστολή της κατασκευής του αγωγού South Stream, ο οποίος σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό αναμένεται να μεταφέρει το ρωσικό φυσικό αέριο, υπό τη Μαύρη Θάλασσα και μέσω των Βαλκανίων, στην Αυστρία, παρακάμπτοντας την Ουκρανία.

Εάν θεωρηθεί πάντως ότι ισχύει η ρωσική παροιμία ότι «είναι καλύτερος ένας παλιός φίλος από δύο καινούργιους» και πως η Ελλάδα διατηρεί μία ιδιάζουσα σχέση με τη Ρωσία, η Μόσχα λόγω των επιλογών της Αθήνας δεν φαίνεται να υποκύπτει σε αυτό, αντιθέτως μέχρι στιγμής διαψεύδει την ψευδαίσθηση που διατηρεί η ελληνική κυβέρνηση πως η χώρα μας δεν θα υποστεί τις συνέπειες των στρατηγικών επιλογών της ρωσικής κυβέρνησης.

**

 

Εάν δεν βρεθεί λύση στο πρόβλημα του κόστους παραγωγής, τότε κλάδοι ολόκληροι της εναπομείνασας βιομηχανίας θα κινδυνεύσουν με δραστική συρρίκνωση, ακόμη και κλείσιμο.

Πηγή: enet.gr