Τα παραλειπόμενα μιας ομιλίας. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Η κυβέρνηση πέρασε «αβρόχοις ποσί» και μετά από την πολυαναμενόμενη αντιπολιτευτική παρουσία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, που μόνο Έκθεση δεν ήταν!

Όσοι λοιπόν παρακολούθησαν την ομιλία του, αλλά και την τετράωρη συνέντευξη τύπου, είτε από επαγγελματική διαστροφή, από συνειδητή επιλογή, από άποψη ότι ο φανατισμός προκαλεί ατροφία στην ορθή σκέψη, είτε ακόμη από κατανάλωση ληγμένων, όταν από τα πολιτικά γενοφάσκια τους, κάποιοι ανήκουν σε άλλο ιδεολογικο-πολιτικό μετερίζι, βρέθηκαν μπροστά σε μια ομιλία μονότονη, βαρετή και επαναλαμβανόμενη.

Δεν έβγαλε ειδήσεις, πλην της συνεχούς αντιπολιτευτικής τακτικής, ότι η Κυβέρνηση κατεδαφίζει αντί να χτίζει, καταστρέφει αντί να δημιουργεί, δωροδοκεί δημοσιογράφους και Μέσα για να την υμνούν και η πείνα των πολιτών θα σερβίρεται στους επόμενους μήνες, με σερβίτσια νεοφιλελευθερισμού.

Καλό θέμα για κωμωδία, ήταν οι παρόλες για χιλιάδες προσλήψεις και το «λεφτοδέντρο» που θα πληρώνει νυχθημερόν τους πάντες. Στόχος η εξουσία εκ νέου, βασισμένη στην δοκιμασμένη στρατηγική του 2014, το γνωστό μας πρόγραμμα Θεσσαλονίκης.

Επιστροφή στο παρελθόν, για να δικαιολογήσει το παρόν και να αποφύγει να μιλήσει για το μέλλον.

Εμφανίζει τον εαυτό του σαν κληρονόμο της εξουσίας αλλά χωρίς παρελθόν, εκστομίζει ατάκες που κάνουν το μαύρο άσπρο, ακόμη και το «πιστόλι στον κρόταφο» επικαλέστηκε, ότι απειλήθηκε από το Κεφάλαιο. Κυβέρνηση ήταν, γιατί δεν το γύρισε πάνω στο Κεφάλαιο, να κλείσουμε όλους τους λογαριασμούς που έχουμε; Όμηρο, τον είχε το Κεφάλαιο, γύρω στα πέντε χρόνια που κυβέρνησε και στημένο στον τοίχο; Η ταξική πάλη που υποσχόταν, με τέτοιου είδους δικαιολογίες, δεν γίνεται πιστευτή. Και η επανάληψη δεν είναι πλέον μήτηρ μαθήσεως, αλλά λάθος ανεπανόρθωτο.

Οι φοβίες, οι αμφιβολίες, οι προβληματισμοί και οι κανόνες ορθής συστημικής συμπεριφοράς εγκαταβιούν στα αστικά κόμματα και όχι στα κόμματα των αντισυστημικών και αμείλικτων ταξικών αγώνων.

Το δικαίωμα στην εναλλακτική ανάγνωση μιας πολιτικής περιόδου, απαιτεί μια νέα εναλλακτική πρόταση όχι copy paste της παλιάς.

Το 2020 δεν είναι εποχή των κλισέ, συνθημάτων και ντύσιμο μιας πολιτικής ομιλίας με «ρετσέτες», ούτε να σηκώνεται ένα «σεντόνι» πάνω από τα λάθη, για τα οποία ο λαός έβγαλε την ετυμηγορία του στην κάλπη.

Οι πολίτες άλλαξαν τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουν τα πολιτικά πρόσωπα, που θα εμπιστευτούν να τους κυβερνήσουν. Αξιοπιστία λόγων και έργων και εμπιστοσύνη είναι τα κλειδιά, που ανοίγουν την πόρτα της εξουσίας, στα πολιτικά κόμματα. Μήπως εδώ κρύβεται η αδυναμία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι ομιλίες του να μην προκαλούν το ανάλογο ενδιαφέρον, όπως άλλοτε και οι «ειδήσεις» που βγαίνουν να μην τυγχάνουν της αποδοχής από Μέσα και πολίτες, πλην των κομματικών και προκαλούν «βαρεμάρα» και πλήξη;

Στα «ράφι» του μυαλού των πολιτών, η εικόνα του αρχηγού και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, το άλλοτε ηθικό πλεονέκτημα, παραμένει άγγιχτο ή έχει τρωθεί;

Η άποψη ότι δεν υπήρχε εναλλακτική, λόγω Τρόικας, είναι επιχείρημα σοβαρό ή είναι δήλωση συνθηκολόγησης του αδύνατου, χωρίς να προηγηθεί μάχη;

Όταν πηγαίνεις να σταθείς απέναντι σε έναν αντίπαλο, με δημοσκοπική διαφορά είκοσι μονάδων και αντί να την αποδεχθείς, ψελλίζεις για «στημένες  έρευνες», τότε δεν θα πάρεις εύκολα δημοσκοπικά «κεφάλι»!

Και μία συμβουλή. Αντί για Κοινωνική Συμφωνία, καλό είναι να οικοδομήσετε ένα πλέγμα εμπιστοσύνης με τους πολίτες, τη λεγόμενη «Εγκάρδια Συνεννόηση»!

Είναι η ισχύς  ασθενών δεσμών, μεταξύ πολιτικού και πολιτών.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος