Πώς να κερδίσετε σε μια «κούρσα» διαδοχής, τη θέση του αρχηγού. Του Θανάση Παπαμιχαήλ*

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι αλλαγές αρχηγών κομμάτων γίνονται μετά από μία βαριά ήττα που έχει δυσκολίες στη διαχείριση ή μετά από δυσκολίες των αρχηγών να κρατήσουν την ενότητα του κόμματος, λόγω της διαφαινόμενης ήττας στις εκλογές ή σε παραιτήσεις για λόγους υγείας. Τα δαχτυλίδια της διαδοχής δίνονται με πολλούς τρόπους, άμεσους ή έμμεσους.

Η αντικατάσταση του αρχηγού θεωρείται επιβεβλημένη και αναγκαία για τη νέα αρχή και εσωτερική ανασυγκρότηση του κόμματος και έτσι αρχίζει το παιχνίδι της διαδοχής. Η πολιτική «πιάτσα», ανέκαθεν θεωρούσε ότι είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάποιος αρχηγός κόμματος, αν δεν είναι από οικογενειακό τζάκι, δηλαδή κληρονομικό δικαίωμα, για να δοθεί το το δαχτυλίδι της διαδοχής.

Για να υπάρξει ενδιαφέρον στο παιχνίδι, μπαίνουν στην "κούρσα" της διαδοχής, ορισμένα ονόματα πρωτοκλασάτων στελεχών των κομμάτων, να «παίξουν» ως διάδοχοι, δελφίνοι, εν δυνάμει αρχηγοί.

Όμως τα τελευταία χρόνια, κάτι άλλαξε. Στις εσωκομματικές εκλογές του σημερινού κυβερνώντος κόμματος, όλοι ζήσαμε ανατροπές και στην τελική έκβαση της μάχης, να παίρνει το δαχτυλίδι, το αουτσάιντερ. Σε στοίχημα, όποιος πόνταρε τότε, στο όνομα του νικητή, θα έπιανε τον πρώτο λαχνό του τζόκερ μετά από πέντε τζακ ποτ!

Στις μέρες μας η απροσδόκητη απώλεια της μοναδικής υποψήφιας για την προεδρία του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος, έφερε στο προσκήνιο όχι έναν, ούτε δύο, αλλά έξι υποψήφιους αρχηγούς, ο καθένας με την ιστορία και τις χάρες του.

Αν θέλαμε να παραμείνουμε στην ιστορία της διαδοχής αρχηγών κομμάτων, δεν χρειαζόταν να περιμένουμε τα αποτελέσματα της κάλπης. Οι εκλογές θα ήταν μια τυπική διαδικασία. Η οικογενειοκρατία κερδίζει. Το brand name του υποψήφιου μετράει πάντα πού περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Όσο όμως το πολιτικό σύστημα αλλάζει, οι ψηφοφόροι ξυπνάνε, υπάρχουν απαιτήσεις, δεν αρκεί πλέον το όνομα να δώσει το στέμμα της διαδοχής.

Ειδικά για τον υποψήφιο αρχηγό, με το βαρύ πολιτικό όνομα, θα πρέπει να απαντήσει τουλάχιστον σε δύο πολύ απλές ερωτήσεις των ψηφοφόρων. Με ποιόν θα συμμαχήσει την επόμενη μέρα των εκλογών, αν χρειαστεί, και το κυριότερο αν υπάρξει κίνδυνος να τους οδηγήσει εκ νέου σε μνημόνιο! Αυτά είναι τα δύο ναρκοπέδια που πρέπει να ξεπεράσει. Για τους άλλους υποψήφιους, ισχύει πάντα το πρώτο ερώτημα και υπό ερωτήματα με βάση το παρελθόν και τις ικανότητες, δεξιότητες και παρελθόν ενός εκάστου.

Στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη του αρχηγού κόμματος και σε περίπτωση μεγάλου αριθμού υποψηφίων, ισχύει ότι και στους αγώνες δρόμου μεγάλων αποστάσεων και επιβάλλεται να γνωρίζει ο υποψήφιος, το σύστημα των «λαγών», αν τους χρειάζεται και πως θα δουλέψει μαζί τους.

Ακόμη θα πρέπει να γνωρίζει, το μέγεθος του κοινού που ψηφίζει, τους κομματικούς μηχανισμούς, να έχει «κολλήσει» κομματικά και επαγγελματικά ένσημα, να έχει καλές σχέσεις με τα ΜΜΕ, να δουλεύει με επαγγελματίες στην προεκλογική εκστρατεία, που έχουν επιλεγεί με αξιοκρατικούς όρους και όχι συναισθηματικούς. Με εκλεκτούς και όχι κολλητούς!

Και το κυριότερο. Να είναι έτοιμος για τα πάντα. Να μην ξαφνιάζεται από τίποτα. Το παιχνίδι της διαδοχής είναι πάντα βρώμικο. Τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη πολλαπλασιάζονται όσο πάμε προς την κάλπη, οι απόπειρες εξαγοράς και δωροδοκίες συνεργατών εντείνονται και οι προσπάθειες πολιτικής εξόντωσης, πληθαίνουν. Όταν μπαίνεις σε ναρκοπέδιο, κινείσαι με ελιγμούς.

*Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι Επικοινωνιολόγος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ο ρόλος του «λαγού» στην πολιτική! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Το 83% της κοινωνίας ως "πολιτικό πρόβλημα". Του Πέτρου Μηλιαράκη

Εξαπάτηση, εμπαιγμός και στο βάθος φτωχοποίηση. Του Σωκράτη Βαρδάκη