Ποιός "όπλισε" το χέρι του Βαγγέλη Γιακουμάκη;

Το πόρισμα του ιατροδικαστή είναι σαφές: Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης αυτοκτόνησε.  Η Αστυνομία δεν ψάχνει φυσικούς αυτουργούς πλέον. Η κοινωνία όμως ξέρει πως υπάρχουν σίγουρα ηθικοί αυτουργοί. 

Σε μία προσεκτικότερη ματιά όσων συμβαίνουν -ή ακόμη καλύτερα όσων οι περισσότεροι υποψιαζόμαστε πως συμβαίνουν- η διασπορά των ευθυνών είναι τόσο ευρεία που αγγίζει εν τέλη τον καθένα μας. 
Το χέρι του Βαγγέλη όταν κρατούσε τον σουγιά κι έκοβε τις φλέβες του θα μπορούσε να το 'χει οπλίσει η κακώς εννοούμενη "μαγκιά" ενός τόπου που μπέρδεψε την παράδοση των αγώνων για Ελευθερία με τους ψεύτικους τσαμπουκάδες που ξεθυμαίνουν σε ... μπαλωθιές και νταηλίκια.
Το χέρι του Βαγγέλη θα μπορούσε επίσης να το έχει κατευθύνει ο ωχαδερφισμός ενός αδιάφορου περίγυρου που επιμένει χρόνια να παρακολουθεί τα δράματα των άλλων από απόσταση, εξίσου αμέτοχος και ... συμμέτοχος στις δυστυχίες, τις αδικίες, τους εκφοβισμούς και τους εκβιασμούς, αφού η προσφιλής απασχόλησή του είναι απλά να καταγράφει υπό ... μορφή στατιστικής όσα γίνονται.
Το χέρι του Βαγγέλη θα μπορούσε κάλλιστα να το έχει κατευθύνει ένας ευρύτερος πυρήνας ανθρώπων που βρέθηκε πλάι του αλλά δεν ρώτησε με πραγματική έγνοια πώς μπορεί να τον βοηθήσει.
Πριν λοιπόν συνεχίσουμε να κραυγάζουμε ως πλήθος που ζητά "νέο αίμα στην αρένα" ας αναλογιστούμε την συνολική κοινωνική ευθύνη μας. Ίσως σε εκείνο το απόμερο δρομάκι χθες να μη βρέθηκε μόνο το πτώμα του Βαγγέλη. Ίσως αυτό που μας τρόμαξε περισσότερο, να ήταν ο τρόπος που ο Βαγγέλης μας φανέρωσε πως νέκρωσε το καλύτερο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας: το φιλότιμο, η αλληλεγγύη, ο τρόπος που χρόνια ο Έλληνας νοιαζόταν και συμπονούσε τον διπλανό του. 
Πριν καταδικάσουμε με κραυγές ή ψιθύρους οποιονδήποτε, ας ξαναδούμε ως κοινωνία τον εαυτό μας στον καθρέφτη. 
Ας σκεφτούμε ποιες αξίες διατρέχουν τις ζωές μας,  τι μαθαίνουμε στα παιδιά μας και τι προσδοκούμε από αυτά, γιατί πασχίζουμε να τα μορφώσουμε, τι απαιτούμε από τον εαυτό μας και τη ζωή μας και πόσα άλλοθι έχουμε για κάθε μας επιλογή. 
Κι ίσως καταλήξουμε στους αληθινούς φταίχτες ή όπως καίρια λέει ο ποιητής (Μάνος Ελευθερίου):
Σ' όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου,
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να ΄σαι το πουλί κι ο κυνηγός,
στις μαύρες λαγκαδιές του Παραδείσου"  
Μ.Κ.