Μόνη ασφάλεια ο Χριστός. Του πατρός Δημητρίου Μπόκου*

Ο Χριστός περπάτησε πάνω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και ήλθε βοηθός στους μαθητές του, που δοκιμάζονταν σκληρά από τα αγριεμένα κύματα. Ο Πέτρος ζήτησε να περπατήσει κι αυτός πάνω στα κύματα και εν μέρει το πέτυχε. Όταν όμως η προσοχή του αποσπά-στηκε από την τρικυμία που λυσσομανούσε γύρω του, το σώμα του ξαφνικά «βάρυνε» και άρχισε να βουλιάζει. Έκραξε τότε με αγωνία στον Χριστό και Εκείνος τον έσωσε (Κυριακή Θ΄ Ματθαίου).

Αγριεμένη θάλασσα έχει καταντήσει ο κόσμος μας. Τα μηνύματα πανταχόθεν δυσοίωνα. Πόλεμοι, αναταραχές, αρρώστιες, καταστρο-φές. Αντί για ένα ειρηνικό, αισιόδοξο, ελπιδοφόρο, ελεύθερο μέλλον, μας περισφίγγουν, καθημερινά όλο και περισσότερο, προσπάθειες χει-ραγώγησης, ανελευθερίας, μετάβασης σε νέες πρωτόγνωρες μορφές ολοκληρωτισμού. Ο Χριστός μιλάει για «πολέμους και ακοάς πολέμων». Προλέγει φυσικές καταστροφές. «Έσονται λιμοί και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους». Αλλά μας ενθαρρύνει. «Μη θροείσθε». Δεν είναι μόνο τα κύματα και η τρικυμία γύρω μας. Είναι και ο Χριστός επί των κυμάτων. Σπεύδει για τη σωτηρία μας. «Θαρσείτε», λέει, «μη φοβείσθε». Τον βλέ-πουμε; Τον αναγνωρίζουμε; Τον εμπιστευόμαστε;

Όχι μόνο ο κόσμος γενικά, αλλά και η ψυχή μας ενίοτε είναι θά-λασσα τρικυμισμένη. Από τα προσωπικά μας προβλήματα. Από τις δια-ταραγμένες σχέσεις μεταξύ μας. Από φτώχειες και αρρώστιες ατέ-λειωτες. Από τον πόλεμο των παθών μας. Η ταραχή δυστυχώς είναι ο κανόνας στη ζωή μας. Οι στιγμές της γαλήνης αποτελούν μικρές φω-τεινές εξαιρέσεις μόνο. Η ψυχή μας σαλεύεται. Δεν διαφέρει από «κυ-μαινομένην θάλασσαν». Πού είναι ο Χριστός;

Ο Χριστός είναι παρών, αλλά το θέμα είναι αν τον έχουμε εμείς στο οπτικό μας πεδίο. Αν του έχουμε δώσει πρόσβαση στη ζωή μας. Αν τον αναγνωρίζουμε. Ο Χριστός είναι ατράνταχτο στήριγμα, μοναδικό θεμέλιο της ζωής μας. «Θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστιν Ιησούς Χριστός» (Α΄ Κορ. 3, 10). Ο κόσμος μοιάζει σαν μια πυραμίδα, στην κορυφή της οποίας βρίσκονται οι ισχυροί που εξουσιάζουν όλους τους άλλους. Όμως ο Χριστός, κατά τον άγιο Σω-φρόνιο, είναι η κορυφή μιας ανεστραμμένης πυραμίδας, που δεν εξου-σιάζει, αλλά βαστάζει και στηρίζει με ασφάλεια τους πάντες. «Μη τα-ρασσέσθω υμών η καρδία», μας προτρέπει ο Χριστός, «μηδέ δειλιάτω. Πιστεύετε εις τον Θεόν και εις εμέ πιστεύετε» (Ιω. 14, 1. 27).

Το θέμα λοιπόν είναι προς τα πού είναι στραμμένη η προσοχή μας. Κοιτάζουμε τον Χριστό ή βλέπουμε μόνο τα κύματα και τις θύελλες γύρω μας; Εδράζεται η ζωή μας στο θεμέλιο του Χριστού; Πιστεύουμε ότι μπορούμε να στηριχτούμε με ασφάλεια πάνω του; Ας αυξήσουμε τη σχέση εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.

Ας χτίσουμε το σπίτι μας «επί την ασάλευτον πέτραν των εντολών» του. Ατράνταχτο θεμέλιο είναι οι εντολές του Χριστού. Η τήρησή τους κάνει την ψυχή μας «Θεού οικοδομήν». Όσα κύματα κι αν σπάσουν πάνω της δεν τη γκρεμίζουν.

«Τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν… Η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Λουκ. 6, 48. Α΄ Κορ. 10, 4).

* Πατήρ Δημήτριος Μπόκος - ιερέας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Η Μητέρα Της Ζωής. Του πατρός Δημητρίου Μπόκου*

Γιατί καίγεται κάθε χρόνο η Ελλάδα; Του γέροντος Νεκτάριου Μουλατσιώτη* (βίντεο)

Πόσο αφελής είσαι παιδί μου! Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου*