Μετά που θα θρηνήσουμε τον Παντελίδη...

Συλληπητήρια στην οικογένεια του Παντελή Παντελίδη, δύναμη και κουράγιο στον δρόμο προς τον Γολγοθά που θα τον ανέβουν μόνοι τους, "μόλις πέσουν τα φώτα", μόλις το επόμενο ποστάρισμα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης κατευθύνει τα συναισθήματα και την ιντερνετική ζωή μας...

Αλλά...

Μετά που θα θρηνήσουμε τον Παντελίδη, να μην ξεχάσουμε να σκίσουμε τον ΚΟΚ, να πιούμε και να οδηγήσουμε, να βάλουμε το παιδί μπροστά στο μηχανάκι χωρίς κράνος, στο μπροστινό ή στο πίσω κάθισμα χωρίς ζώνη, να βάλουμε το κράνος στον αγκώνα, να αλλάξουμε χωρίς φλας λωρίδα, να πατήσουμε την διαχωριστική, να πηγαίνουμε αργά και αριστερά, να παρκάρουμε στη ράμπα των ΑμΕΑ... Και μην ξεχάσουμε οι ... κάγκουρες να κόψουμε την εξάτμιση, να το χαμηλώσουμε, να του βάλουμε led και φιμέ...

Αν πάλι θέλουμε να προβληματιστούμε μήπως και αλλάξει κάτι, ας θυμηθούμε τι είπε στη Βουλή πριν από λίγες μέρες ο Αναστάσιος Μαρκουίζος (Ιαβέρης):

"Μέσα σε ένα χρόνο είχαμε 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία ατυχήματα. Κάθε ημέρα έχουμε πέντε νεκρούς, πέντε τετραπληγικούς, 10 παραπληγικούς, 60 τραυματίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ είναι το κόστος σε υλικές ζημιές. Είναι σαν να πέφτει κάθε μέρα σε μια κατοικημένη περιοχή, ένα μικρό αεροσκάφος της αεροπλοΐας με 20 επιβάτες. Τα πιο πολλά τροχαία ατυχήματα συμβαίνουν σε κατοικημένες περιοχές με ταχύτητες κάτω από 45 χλμ. την ώρα. Και τα περισσότερα θύματα που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, είναι κάτω των 30 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία στοιχεία, το 60 με 70% των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα, είναι ηλικίας 15 – 29.

Μέσα στα τελευταία 100 χρόνια, στην Ελλάδα που πέρασε και δύο πολέμους, έχασαν την ζωή τους σε ώρα μάχης 70.000 ελληνόπουλα. Στα 60 τελευταία χρόνια με το αυτοκίνητο έχασαν τη ζωή τους 140.000 άνθρωποι, δηλαδή τα θύματα ήταν τετραπλάσια, ενώ 350.000 έμειναν ανάπηροι.
Τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 600.000 ευρώ κάθε χρόνο. Στα 60 χρόνια σημαίνει 12 δισ. ευρώ πεταμένα ματωμένα, στην άσφαλτο. Και μετά λέμε πώς να εξοικονομήσουμε λεφτά και βάζουμε ισοδύναμα, όταν όλα αυτά τα χρήματα πετιούνται άδικα στο δρόμο.

Ένας γονιός που οδηγεί με πάνω από 10 χλμ την ώρα το αυτοκίνητο και αφήνει το παιδί του να κάθεται στη μέση των πίσω καθισμάτων και δεν το δένει κανονικά στο παιδικό κάθισμα είναι σαν το προορίζει για αναπηρικό καροτσάκι που θα το σπρώχνει σε όλη του τη ζωή, αν συμβεί ένα βίαιο φρενάρισμα.

Η λύση του προβλήματος είναι η αυτοεκτίμηση. Καθένας, πρέπει να ξέρει πόσο ανεκτίμητος και λατρεμένος είναι, και πόσο θα λείψει από τα παιδιά ή τους γονείς του, αν εμπλακεί σε μια ανόητη σύγκρουση, επειδή τα μυαλό του είναι στα κάγκελα. Αν θέλουμε άμεσα να μειώσουμε το οδικό έγκλημα, κάθε πρωί ας κοντοσταθούμε και ας σκεφτούμε πόσες αγκαλιές μας περιμένουν το απόγευμα".

Αν τα παραπάνω συγκλονιστικά στοιχεία του Ιαβέρη δεν είναι ικανά να μας ταρακουνήσουν, τότε απλά η γενοκτονία στους ελληνικούς δρόμους θα συνεχίζεται...

Γιώργος Λαμπράκης