Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα: Αποχαιρετισμός σε ένα χαμόγελο. Γράφει η Μαρία Χαραλαμπάκη

Μια μεγάλη κυρία του Αρκαλοχωρίου, η Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα, έφυγε από τη ζωή. Πολλά έχουν γραφεί και θα γραφούν για αυτήν  την  - και στο παράστημα  ακόμα – αρχόντισσα. Εγώ προσωπικά δεν τη γνώρισα. Όμως, από τον πρώτο καιρό του ερχομού μου στο Αρκαλοχώρι υπήρχε διάχυτη η αχλύ του μύθου της και η περηφάνια των κατοίκων για τη δική τους Μαρίνα.

Θέλω, λοιπόν,  να σταθώ σε τούτο. Πάντα, όταν έβλεπα φωτογραφίες της στα media από διάφορες εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε,  ή όταν την παρακολουθούσα να μιλά σε εκπομπές,  μου έκανε εντύπωση το χαμόγελό της, ένα χαμόγελο πλατύ, εγκάρδιο, απλόχερο, αισιόδοξο, σίγουρο, που δεν έμενε μόνο στα χείλη, αλλά απλωνόταν σε όλο το πρόσωπο και κυρίως  καθόριζε τα μάτια της. Αυτό το χαμόγελο μου φάνηκε από την αρχή πως έδενε με την ιστορία της, όπως την πρωτάκουσα, όταν ήρθα στο Αρκαλοχώρι.

 Έμαθα λοιπόν για ένα κοριτσόπουλο που είχε εγκαταλείψει το σχολείο, ώσπου μπήκε στη ζωή της ένας εξαιρετικός φιλόλογος που δίδασκε τότε στο Αρκαλοχώρι, ο Δημήτρης Πλάκας. Εκείνος την έπεισε να επιστρέψει στο σχολείο. Ανάμεσά τους αναπτύχθηκε ένας έρωτας δυνατός που όπως φαίνεται σφράγισε τη ζωή και των δυο.  Η Μαρίνα δίπλα στον Πλάκα, δάσκαλο στην αρχή και αργότερα σύντροφο, « άνθισε» , όχι μόνο τέλειωσε το σχολείο, αλλά έκανε και πολύ αξιόλογες σπουδές, πρωτοποριακές για την εποχή τους ( σε άλλα αφιερώματα μπορείτε να δείτε το « βαρύ βιογραφικό της» ), υπηρέτησε χώρους δύσκολους και απαιτητικούς, την Εκπαίδευση στην ανώτατη βαθμίδα της και την Τέχνη, στην οποία και παρέμεινε επί μακρόν ως η μακροβιότερη και πιο επιτυχημένη Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, καθώς μάλιστα πέτυχε να καταστήσει το δύσκολο αγαθό της τέχνης της ζωγραφικής προσιτό στους πολλούς – ποτέ άλλοτε στην ιστορία της η Εθνική Πινακοθήκη δεν ήταν τόσο ανοιχτή στην κοινωνία, όσο επί των ημερών της Μαρίνας Λαμπράκη Πλάκα.

Πορεύτηκε, λοιπόν, στη ζωή της , στην αρχή μαζί με τον σύντροφό της και για μακρό διάστημα και μόνη, ύστερα από τον χαμό εκείνου, με την ευτυχία που δίνει στον άνθρωπο η αίσθηση ότι αγάπησε και αγαπήθηκε βαθιά. Θα μου πείτε, είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος άνθρωπος που αγαπήθηκε; Προφανώς όχι. Η Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα, όμως, ευτύχησε να προκαλέσει και να νιώσει εκείνη τη μορφή του έρωτα  που  τη βοήθησε να ανυψωθεί πνευματικά,  να κατακτήσει τη γνώση, να συμπορευτεί με τον άνθρωπό της με κοινές τις ύψιστες αξίες της Γνώσης και της Ομορφιάς και μέσα από αυτό να καλλιεργηθεί και να ολοκληρωθεί ως άνθρωπος.

Ένας τέτοιος έρωτας γεννά στον άνθρωπο ένα βαθύ και εμπεδωμένο αίσθημα ασφάλειας και πληρότητας και αυτό μου φαίνεται ότι αντικατοπτριζόταν πάντα στο χαμόγελο της Μαρίνας Λαμπράκη Πλάκας. Νομίζω ότι αυτό έβλεπα στο χαμόγελο της Μαρίνας, τη σιγουριά και την ασφάλεια ότι ο έρωτας που γέμισε τη ζωή της   ήταν το αποκούμπι της και οι αποσκευές της,  για να αντιμετωπίσει την πρόκληση της ζωής, έτσι ώστε να τη σχεδιάσει και να τη ζήσει, όπως  την κατηύθυναν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες της.

Μια όμορφη ιστορία έρωτα που πιστεύω ότι αξίζει να συμπεριληφθεί στις ιστορίες των μεγάλων ερώτων και επιπλέον αξίζει να λειτουργεί ως παράδειγμα προς μίμηση.

Καλό της κατευόδιο. Ούτως ή άλλως κέρδισε την αιωνιότητα.

Η Μαρία Χαραλαμπάκη είναι φιλόλογος

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ηράκλειο: "Η συμμαθήτριά μου, Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα"

Συλλυπητήρια μηνύματα για τον θάνατο της Μαρίνας Λαμπράκη - Πλάκα

Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα: Την Τρίτη το τελευταίο αντίο...