Λεβεντογέννα Κρήτη VS ... χημικά όπλα θανάτου

Εδώ και τέσσερις μήνες περίπου,  η Κρήτη παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από την διαδικασία της υδρόλυσης των χημικών όπλων της Συρίας στη Μεσόγειο. Η αγωνία μεγάλη και αυτό έχει αποδειχθεί εμπράκτως από τους Κρητικούς. Τι είναι ρε παιδιά η υδρόλυση των χημικών όπλων; Που θα την κάνουν τελικά; Θα την κάνουν όντως στη Μεσόγειο ή κάπου αλλού; Αυτές είναι οι απορίες πολλών πολιτών εκτός Κρήτης και δικαιολογημένα. Όταν ένας πολίτης δεν έχει ενημέρωση για κάτι τέτοιο, λογικό είναι να ρωτάει...

Τις προάλλες έτυχε να μιλάω με έναν συνάδελφό μου στην Αθήνα και μου είπε το εξής: Ρε συ Γιώργο, εσείς εκεί στην Κρήτη μας κράζετε όλη την ώρα εμάς εδώ στην Αθήνα επειδή δεν ασχοληθήκαμε με το θέμα αυτό. Και τι ήθελες να κάνουμε,  του απαντώ. Όταν εσείς που έχετε τη δύναμη να ενημερώσετε μία ολόκληρη χώρα μέσα σε λίγα λεπτά για ένα τόσο σημαντικό θέμα,σιωπάτε τι περίμενες; Νομίζεις – συνέχισα να του λέω – ότι μόνο οι συνάδελφοι κρίνουν αρνητικά τη σιωπή από τα πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια; Εμείς  -του λέω - ως άμεσοι ενδιαφερόμενοι μπορεί να ασχολούμαστε παραπάνω από το φυσιολογικό και ίσως για κάποιους να είμαστε και υπερβολικοί. Αλλά πίστεψε με, καλύτερα υπερβολικοί παρά αδρανείς, είπα.

Φέρνω στο μυαλό μου τη συγκέντρωση στο Αρκάδι τον περασμένο Μάρτιο. Άποψη μου είναι ότι ο αριθμός των όσων βρέθηκαν εκεί για να διαμαρτυρηθούν, θα μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερος. Αλλά ok. Ακουστήκαμε σαν Κρήτη. Τουλάχιστον έτσι φάνηκε.  Αυτό θέλω να δω και τώρα στα Σφακιά. Θέλω κόσμο. Θέλω όλη την Κρήτη εκεί. Θέλω να μην γίνει αυτό στη θάλασσά μου!

Είναι από τα μόνα θέματα που δεν έχει κουραστεί ο κόσμος να διαβάζει κι αυτό φαίνεται από τις αναρτήσεις των χρηστών στα social media. Νοιάζεται και ανησυχεί ο κοσμάκης. Νοιάζομαι και ανησυχώ κι εγώ. Δεν έχω εμπιστοσύνη στις εγγυήσεις κανενός. Και δεν το κάνω μόνο επειδή είναι δικαίωμα μου να πιστεύω όποιον θέλω. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν πολιτικό και εκπρόσωπο της «ακυβερνησίας» γιατί πολύ απλά, έχουν καταφέρει να με κάνουν να νιώθω έτσι.

Χαίρομαι γιατί μέσα από αυτό έχει βγει και κάτι καλό. Έχουμε γίνει όλη μια γροθιά, αποδεικνύοντας ότι στα δύσκολα, ξεχνάμε και τσακωμούς και λόγια βαριά που έχουν ειπωθεί στο παρελθόν και φοράμε τον μανδύα της αλληλεγγύης και της ομαδικής ανησυχίας.

Σε κάθε αγώνα υπάρχει πάντα ο νικητής και ο χαμένος. Για να δούμε λοιπόν. Θα κερδίσουμε εμείς ή εκείνοι που επέλεξαν να τα βάλουν με την Κρήτη και τους γύρω λαούς; 

Τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχεια. Και από φτώχεια … πλουτίσαμε. Ραντεβού τη Κυριακή του (άπιστου) Θωμά στα Σφακιά. Διότι … δεν είναι η Μεσόγειος απλά, είναι ο κόσμος όλος. 

του Γιώργου Ι. Παπαδάκη