​Καληνύχτα κύριε στην πλατεία Ελευθερίας...

Ποιος ξέρει...
Ίσως να βρέθηκε εκεί γιατί έτσι τα έφερε η μοίρα...
Ίσως να κοιμάται όπου βρει επειδή είναι ένας από τους ανθρώπους που η ζωή χαστούκισε...
Πότε, κανένα βράδυ δεν είναι ίδιο...
Κάθε βράδυ κρύβει άλλους κινδύνους κι άλλες περιπέτειες...
Όχι δεν τον ξέρω τον άνθρωπο...
Μπορώ όμως να φανταστώ,όσο γίνεται, πως αυτό που περνά, είναι κάτι που δεν το θέλει..
Να τον βοηθήσω, κανένα πρόβλημα.
Αλλά πως; 
Να τον πλησιάσω και να τον ρωτήσω αν χρειάζεται κάτι ή να πάρω την πρωτοβουλία να αγοράσω κάτι και να του το αφήσω δίπλα του;
Δίπλα του; Χμ! 
Κι αν του το κλέψουν; 
Τελικά προχώρησα και δεν έκανα τίποτα...
Πήρα απλώς την έκφραση της δυσαρέσκειας και προχώρησα...
Γιατί όμως; 
Κι όσο σκέφτομαι ότι στη θέση του ανθρώπου αυτού θα μπορούσε να ήταν ένας δικός μου άνθρωπος ή ένας φίλος ή ένας γνωστός μου, κάνω το σταυρό μου που δεν είναι.
Τετάρτη βράδυ ήταν αν θυμάμαι καλά που τον είδα να κοιμάται πάνω στο ξύλο, εκεί στην πλατεία Ελευθερίας.
Όταν έφτασα στο αυτοκίνητο η εικόνα του είχε καρφωθεί στο κεφάλι μου...
Γιατί όμως; Αφού ούτε ο πρώτος ήταν που είδα ούτε ο τελευταίος...
Τέλος πάντων...
Πήγα στο σπίτι και βρήκα ένα βιβλίο του Νάνου Βαλαωρίτη. Μέσα σε αυτό υπήρχε ένα ποίημα για τον άστεγο...

Ήταν το εξής:
Δε θέλω λεφτά, συμπόνια, λύπη 
δε θέλω περιφρόνηση -μάλλον 
επιθυμώ να προκαλώ την αηδία 
να με σιχαίνονται και να με αποφεύγουν 
να κάνω οτιδήποτε να με ξεφορτωθούν 
τους εκνευρίζει το θέαμα της απλυσιάς 
Tα βρόμικα ρούχα που φοράω η μυρωδιά που αποπέμπω 
είμαι ένας αποδιοπομπαίος τράγος 
το περίσσευμα του καπιταλιστικού θαύματος 
το σκουπίδι της πλουτοκρατίας 
το φαρμακερό μανιτάρι του πλεονάσματος 
με τρέφουν για να κοιμηθούν ήσυχοι τις 
νύχτες χωρίς εφιάλτες και κακά προμηνύματα 
-όταν και αν γκρεμιστεί το οικοδόμημα θα 'ναι όλοι σαν εμένα- 
μα εγώ θα επιζήσω 
-έτσι κωλοπετσωμένος που είμαι- 
οι αχαμνοί θα χαθούνε 
Δεν έχω μίσος για κανένα 
-δεν είμαι επαναστάτης- είμαι μια περίπτωση ένα σύμπτωμα 
-μια κακή σύμπτωση- όταν μ’ έδιωξε η τελευταία νοικοκυρά μου δεν είχα πού να πάω -
ήμουν απένταρος έμεινα στο δρόμο με μια βαλίτσα 
κανένας δεν είχε χώρο να με βολέψει ούτε για μια νύχτα- 
τα άσυλα ήταν γεμάτα- δε με δεχόντουσαν 
η πρώτη νύχτα ήταν δύσκολη 
όμως το ξημέρωμα ήταν ωραίο 
έκανα γυμναστική στο πεζοδρόμιο 
στο συσσίτιο των απόρων μου 'δωσαν ένα πιάτο φαΐ 
-δεν έμοιαζα ακόμα άστεγος- 
και με κοίταζαν με υποψία...

Αυτά έγραφε στο ποίημά του ο Νάνος Βαλαωρίτης με τίτλο "Άστεγος ο Μέγας". Νομίζω δεν χρειάζεται κάτι άλλο να πω...

Καληνύχτα κύριε στην πλατεία Ελευθερίας...

Γιώργος Ι. Παπαδάκης