Η μεσαία τάξη δεν ζει πια εδώ. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Μετακόμισε αλλού, αν και ασφαλείς πληροφορίες λένε ότι απεβίωσε, μαζί με τον άλλοτε εκφραστή μερίδας ψηφοφόρων, μεσαίου χώρου, που έβγαζε κυβερνήσεις.
Τόνοι μελανιού έχουν χυθεί για να οριοθετηθεί αλλά και να «σηκωθεί» ο μεσαίος χώρος από τον καναπέ, για να αλλάξει την πολιτική κατάσταση της χώρας. Να βάλει «φρένο» στη διολίσθηση της κοινωνίας προς τα άκρα. Στόχος, το πολυδιαφημιζόμενο «rebranding» της κεντροδεξιάς. Τώρα ο μεσαίος χώρος πολιορκείται κι από την πρώτη φορά αριστερά, που η επιβίωση της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατάληψη του μεσαίου χώρου. Διαφορετικά, έπεα πτερόεντα, και για την κεντροδεξιά και για την κεντροαριστερά με σοσιαλιστικό πρόσημο.

Σε μια χώρα όπου τα αποθέματα σανού λιγοστεύουν και οι πολιτικοί γυρολόγοι περισσεύουν, η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, η μεσαία τάξη, βρίσκεται «υπό καταδίωξη» και ασφυκτιά να βγάλει τα προς το «ζην» αναγκαία.

Οι πολίτες στοιβάζονται σε πολιτικά άκρα, απογοητευμένοι από τις χρόνιες παθογένειες του κέντρου. Το βλέπουμε σε όλον τον κόσμο. Από την επιλογή Τραμπ, την ψήφιση του Βρετανού Πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον άλλα, και στο σύνολο των εκλεγμένων σε όλον τον κόσμο.
Μετά την οικονομική ταλαιπωρία από τα υπερδεκαετή μνημόνια και μετά την πανδημία, δεν υπάρχει ούτε μεσαίος χώρος, ούτε μεσαία τάξη. Υπάρχουν οι ανήκοντες στην «ελίτ» τάξη και οι «νεόπτωχοι». Ο άλλοτε νοικοκύρης της μεσαίας τάξης, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της καθημερινής επιβίωσης, αγοράζει μόνο τα απαραίτητα, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της έξωσης, ακόμη και από πατρικό του σπίτι, δεδομένης της ανάγκης να πληρώσει τους δυσβάσταχτους φόρους, που του έχουν επιβληθεί .
Με πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων και πολύ ικανότερες στη διασφάλιση των «δικών» τους πλούσιων προνομίων, αδιαφορούν ακόμη και στις μέρες μας για το «ασφυκτικό» πνίξιμο όλων των τάξεων, που ανήκουν στους μη προνομιούχους Έλληνες.

Έχουν κλειδωθεί, περιχαρακωθεί στο ναό της δημοκρατίας, στη Βουλή, ασχολούνται με τις ιδεοληψίες τους, διασταυρώνουν τα ξίφη τους, ενώ έχουν πετάξει το κλειδί έξω από το παράθυρο, μένοντας στη σιγουριά της αστυνομοκρατούμενης  περιοχής ασφαλείας τους. Ακόμη κι όταν βγαίνουν για έναν καθημερινό περίπατο στην αγορά, στα στέκια της νεολαίας, πάντα στο πλάνο αστυνομικοί ασφαλείας.

Για την κυβέρνηση, ισχύει η ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου «το κόμμα είναι για τον ιδεατό, η κυβέρνηση για το εφικτό». Με πόνο ψυχής, μειώνουν το ΦΠΑ, μετακυλύουν τους φόρους, μοιράζουν επιδόματα και διεκδικούν ρόλο μεγαλύτερο από τη σκιά τους. Με απύλωτη και ανεύθυνη μεγαλοστομία, υπόσχονται εθνική ανάταση, οικονομική ανάπτυξη και χειροκροτούν εαυτούς και αλλήλους, για τα μέχρι τώρα κατορθώματα τους.
Για την αντιπολίτευση, το «έχουν μνήμη» οι πολίτες δεν περνάει από το μυαλό τους. Υπόσχονται και πάλι «λαγούς με πετραχήλια», σαν να μην πέρασε μια μέρα. Προτείνουν ανέφικτες λύσεις, ξέροντας ότι δεν θα κληθούν να τις πραγματοποιήσουν. Αντιμετωπίζουν τη μεσαία τάξη όπως το σκοπευτήριο της Καισαριανής, ως επισκέπτες και όχι ως προσκυνητές σε έναν τόπο μαρτυρίου. Η μεσαία τάξη, από το άλλοτε κλίμα ευφορίας, το οποίο βίωνε, έγινε κλίμα εφορίας, αβεβαιότητας για το αύριο, με κατασχέσεις και πάσης φύσεως πλειστηριασμοί και οικονομικές διώξεις.
Ζούμε το λυκόφως του μεσαίου χώρου και της μεσαίας τάξης. Έντονη είναι η δίψα της νέας τάξης των «νεόπτωχων» πολιτών, για μια νέα πολιτική δύναμη, που θα παλέψει γι αυτούς, και όχι για συλλογικότητες, τα κάθε είδους επιχειρηματικά συμφέροντα, και «αόρατους» ταξικούς εγχώριους και ξένους εχθρούς. Μια σύγχρονη κοινωνία, με ανοιχτές πόρτες, με αξιοκρατία να βασιλεύει και με λιγότερα προνόμια για τους "εκλεκτούς" του Κοινοβουλίου. Να δουν επιτέλους και τις πραγματικές ανάγκες ενός «αόρατου» λαού!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος