Εκλογές με 40 βαθμούς «υπό σκιάν»! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Ήρθε η ώρα των πολυαναμενόμενων εθνικών εκλογών. Τις ζήταγε πάνω από τρία χρόνια σε καθημερινή βάση, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τις θεωρούσε σαν ένα θεραπευτικό βότανο τις πάσχουσας ελληνικής οικονομίας.

Τις έφερε η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο μονομάχων στις ευρωεκλογές. Και τις ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός, μην μπορώντας να κάνει διαφορετικά.

Φυσικά, αν ήταν άλλος αρχηγός θα γνώριζε μεγαλύτερη συντριβή. Όσο για το μέγεθος της διαφοράς, ας όψονται οι φωστήρες του κυβερνώντος κόμματος. Τον πήραν στο λαιμό τους στην κυριολεξία.
Γίνανε από τη μια στιγμή στην άλλη χλεύη των ηττημένων.

Στις εθνικές εκλογές παίζονται όλα για όλα. Από τη μια παίζεται η αυτοδυναμία και από την άλλη παίζεται η συρρίκνωση της διαφοράς σε μονοψήφιο αριθμό. Εκείνα που δεν παίζονται είναι η πρώτη θέση και ο καύσωνας που θα επικρατήσει την επόμενη Κυριακή. Καύσωνας με σαράντα βαθμούς υπό σκιά και καύσωνας αποχής από τις κάλπες, πάνω από τα συνηθισμένα επίπεδα της τάξης του 43,5 τοις εκατό.

Περίπτωση να υπάρξουν εκλογικά κέντρα σε οργανωμένες πλαζ δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα να προτιμηθεί μια δροσερή βουτιά στη θάλασσα, αντί για επίσκεψη σε εκλογικά κέντρα, ιδιαίτερα από τους νέους.

Η δημοσκοπική υπεροχή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μείωσε σε μεγάλο βαθμό την πόλωση, τις αντιδικίες και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση.

Στο μικρό χρόνο της προεκλογικής εκστρατείας θριάμβευσαν, η αδιαμεσολάβητη επαφή με τους πολίτες, η πολιτική της ατάκας, η παροχολογία και οι «αμερικανιές» του πολιτικού μάρκετινγκ.

Στα διαφημιστικά σποτάκια, πρωταγωνιστούν όλες οι ηλικίες των πολιτών, ο κυνικός και αμετροεπής πολιτικός λόγος, και οι «βεντέτες» των κομμάτων.

Στις συγκεντρώσεις, οι οργανωμένοι οπαδοί φτιάχνουν το κλίμα για τις τηλεοράσεις και οι αρχηγοί ανάμεσα σε αγκαλιές, σέλφι και φιλιά, βγάζουν τους «δεκάρικους» λόγους τους.

Κανένας δεν πήρε τα μαθήματα από τα «τραυματικά» δέκα χρόνια των μνημονίων. Ούτε οι πολιτικοί μας, ούτε οι πολίτες. Στο εκλογικό παραβάν, συνεχίζεται η σταύρωση «τοξικών» υποψηφίων, επαγγελματικών της πολιτικής, πρωταγωνιστών του life style και ανίκανων θεσιθήρων που διαιωνίζουν την παρουσία τους, στο Κοινοβούλιο.

Και μια τελευταία επισήμανση. Αν οι πολίτες περιμένουν ένα ή δύο debate για να αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν, η χώρα δεν έχει σωτηρία.
Μόνο αν ζούσαν σε άλλο πλανήτη, θα χρειαζόταν να δουν σε debate τους πολιτικούς αρχηγούς.