Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ... διαφθοράς μας

ΔΙΑΦΘΟΡΑ. Ο όρος ενδημεί αλλά παραμένει αγνώστου "πατρός". Είναι δε, ένα φαινόμενο που πολλοί εμίσησαν και ελάτρεψαν ταυτοχρόνως. Από πολιτικής πλευράς το αποκηρύσσεις όντας στην αντιπολίτευση. Το αγνοείς ή το αφήνεις να γιγαντώνεται όταν γίνεσαι κυβέρνηση. Από κοινωνικής απόψεως το αποστρέφεσαι δημοσίως και το ενστερνίζεσαι ιδιωτικώς. Συζητώντας άλλωστε, φροντίζεις να χρησιμοποιήσεις και την μόνιμη επωδό "για όλα φταίει το Κράτος" και απενοχοποιείσαι χαριτωμένα. Για πολλά χρόνια κομμάτι της καθημερινότητας στην κοινωνία μας ήταν αυτό το τιμάριο της … ευθύνης που εύστοχα μας ενέσπειραν και μας έκανε συνυπεύθυνους (μαζί τα φάγαμε, που λέει κι ο Παγκαλος, κι ας μην είναι έτσι).

Μάθαμε όμως σταδιακά στις μικρές "εκπτώσεις". Έκτιζες, ας πούμε, το αυθαίρετό σου στο δάσος που κάηκε. Λάδωνες την πολεοδομία να σου κατεβάσει λίγο την τιμούλα στην νομιμοποίηση. Μετά λάδωνες τον εφοριακό να σου φερθεί με το γάντι. Μετά λάδωνες το συνεργείο του εργολάβου για να σου φέρει το πολυπόθητο Άγιο φως ( Η ΔΕΗ δεν … έλεγε να δεήσει παρά σε 3-6 μήνες). Μετά καλόπιανες τον βουλευτή της περιφερείας σου για να φτιαχτεί ο δρόμος για το σπίτι. Μετά έτρεχες στο Δήμαρχο για να πάρει τους κάδους από την είσοδό σου. (που θα πάει ο κάδος; στο ... γείτονα). Μετά λιβάνιζες τον ΟΤΕ μπας και έρθει το ADSL πριν την Δευτέρα παρουσία. Μετά αρρώσταινες από το άγχος και την ταλαιπωρία σου. Τότε αναγκαστικά "φακέλωνες" τον γιατρό (εκεί δεν είχε λάδι αλλά φακελάκια - παραϊατρικός όρος) για να σου βρει μία λύση να συνεχίσεις τον ενάρετο βίο σου. Εκείνος συνταγογραφούσε λίγο "λάδι" για τα γρανάζια των φαρμακευτικών εταιριών της αρεσκείας του και κάποτε επανερχόσουν. Ενδιάμεσα μπορεί να έβγαινε και κάποια ρύθμιση για τα αυθαίρετα (ο ελληνικός τρόπος που το κράτος για χρόνια καλόπιανε τους παράνομους και περιέπαιζε τους νόμιμους) και τότε αρρώσταινες για τα καλά με τους «άδικους κόπους σου».
Αλλά τέλος πάντων, κάποτε επέστρεφες στη δουλειά σου και συνέχιζες να παρκάρεις καθημερινά στη θέση αναπήρου κάτω από το γραφείο σου (βολική και συχνά κενή). Αν –ο μη γένοιτο- μόστραρε κάποια κλήση στο παρμπρίζ σου, φρόντιζες να τη δώσεις στον φίλο σου αστυνομικό για να παραπέσει … χαριτωμένα στον κάλαθο των αχρήστων. Παρομοίως έπραττες και με τον φίλο σου εφοριακό, όταν η Εφορία σε ζόριζε. Στο μεσοδιάστημα έσκαβες λάκκους συναδέρφων ως ευσυνείδητος υπάλληλος για να εδραιώσεις τις προαγωγές σου. Θύμωνες στα γκισέ που ο δημόσιος υπάλληλος έδειχνε να βγάζει «αργά, αργά, βαριά, βαριά» το δικό του οκτάωρο αλλά τ’ όνειρό σου ήταν να διορίσεις το μοναχοπαίδι σου στη θέση του. Εκνευριζόσουν με την διαφθορά κάθε λαμόγιου αλλά στις παρέες έλεγες χαριτολογώντας «μωρέ, ας με λάδωναν κι εμένα κι ας ήμουν λαμόγιο». Κι έτσι σιγά σιγά (στάγδην βραδέως και ενδοφλεβίως, που έλεγαν κάποτε) η διαφθορά τρύπωνε στο αθώο κι αμάλαγο αιματάκι σου.
Και κάποτε έφτανες κουρασμένος και εξαντλημένος στον καναπέ σου. Άνοιγες το "κουτί" και ... έβγαινε η διαπλοκή.
Και σου λέει η Μάρα ανθυπομειδιώντας ότι ο Κάντας επέστρεψε 7 εκατ. (!!!) στο Δημόσιο από τις μίζες που 'χει πάρει. Κι ερχόταν ο Ευσταθίου να εμπλέξει την μισή προηγούμενη στρατιωτική ηγεσία της χώρας στα "έργα και τις ημέρες του". Και σου 'λεγε πως "αυτά ήταν τα νέα περί διαπλοκής".

Όμως ούτε η διαφθορά και πολύ περισσότερο η διαπλοκή είναι όροι που έχουν -λειτουργικά- θέση στο λεξιλόγιο της πολιτικής επιστήμης. Ειδικά δε, η διαπλοκή ως αντίληψη αποτελεί ελληνική (κυρίως) πατέντα. Πρόκειται για άλλοθι αδυναμίας του πολιτικού δυναμικού της χώρας να αποδεχτεί την ανικανότητα (;) εφαρμογής ενός υφιστάμενου νομικού πλαισίου, προκειμένου να αντιμετωπιστούν ποικίλα [κυρίως οικονομικά] αδικήματα που προβλέπει ρητά ο ποινικός κώδικας. Η πλημμελής λειτουργία της δημόσιας διοίκησης καθώς και η παρατεταμένη [για ποικίλους λόγους] αναπαραγωγή πελατειακών δομών, συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη ενός λεξιλογίου που στερείται ουσιαστικού έρματος ["διαφθορά", "διαπλοκή", κλπ].

Η τηλεοπτική  δημοκρατία στον αστερισμό της οποίας ζούσαμε επί σειρά ετών, έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο της. Κατασκεύασε εικόνες και απρόσωπα ιδεολογήματα πίσω από τα οποία είχαν κρυφθεί άνομα συμφέροντα και αθέμιτες ιδιοτέλειες. 

Το πρόβλημα δεν είναι (δεν μπορεί να είναι) με ποιόν κάνω παρέα και ποιός είναι ο μικρόκοσμός μου. Το ζήτημα είναι η ανάληψη πολιτικών ευθυνών, η απαρέγκλιτη εφαρμογή του νόμου και η περιγραφή των φαινομένων με όρους θεσμικούς και όχι ηθικούς. Όσο η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται τέτοιας τάξης φαινόμενα ως εγγενή [στα όρια της 'εθνικής ιδιοσυστασίας'..], αποχαυνωμένη στον καναπέ και περιμένοντας το βραδινό επεισόδιο του Σουλεϊμάν, τόσο αυτά θα ενδημούν.

 Όσο ο Κάντας κι ο Τσοχατζόπουλος δεν χρειάζεται ή δεν γίνεται να φέρουν πίσω τα κλεμμένα (γράφτηκε σήμερα κι αυτό) κι όσο ο Λιάπης και ο Τομπούλογλου αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένα ατυχή συμβάντα, η σήψη θα προχωρά και θα εξελίσσεται σε γάγγραινα. Και οι σάρκες αυτού του τόπου έχουν τόσο πια φαγωθεί, που αν η γάγγραινα φτάσει στο μεδούλι του, καμία κυτταρική ανάπλαση δεν θα ‘χει στο μέλλον ελπίδα.

Μ.Κ.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.