Λιάπης-Τσοχατζόπουλος: Βίοι αντίθετοι που κινήθηκαν παράλληλα και τέμνονται στον… ξεπεσμό

Της Ελένης Βασιλάκη

Τι είναι αυτό που μπορεί να ενώσει δύο ανθρώπους με  διαφορετικές καταβολές, νοοτροπία, κουλτούρα και να τους οδηγήσει σε πανομοιότυπες παραβατικές και έντονα κατακριτέες στην συνείδηση όλων  συμπεριφορές ;

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ή μάλλον καλύτερα μηνών, δείχνουν πως η ενασχόληση σε υψηλό επίπεδο με την πολιτική μπορεί να κάνει δύο βίους που ξεκίνησαν από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες να κινηθούν παράλληλα και να συναντηθούν στο σημείο μηδέν, εκείνο του ξεπεσμού και του διασυρμού.

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Μιχάλης Λιάπης αποτελούν αυτή τη στιγμή για τους Έλληνες πολίτες την επιτομή της πολιτικής διαφθοράς και υπεροψίας.

Δύο άνδρες που οι ζωές τους ,προ πολιτικής, ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες, που συμβάδισαν όταν εντάχθηκαν στο πολιτικό σύστημα αδιαφορώντας για την υστεροφημία τους  φθάνουν σήμερα να είναι οι απόλυτοι εκφραστές της φαυλότητας επειδή ακριβώς δεν σεβάστηκαν το ρόλο που κάθε πολιτικός καλείται να υπηρετήσει, να είναι δηλαδή υπόδειγμα για τους πολίτες-ψηφοφόρους.

Ο ένας γεννήθηκε στα πούπουλα και στην αριστοκρατία, μεγάλωσε  χωρίς καμία απολύτως ανησυχία για ότι συνέβαινε γύρω του, εγκαταστάθηκε  στην πολιτική λόγω καλής καταγωγής και θήτευσε σε υπουργεία όχι επειδή είχε όραμα αλλά επειδή είχε τους κατάλληλους συγγενείς.

Ο άλλος ήταν λαϊκό παιδί, είχε ανησυχίες, δούλεψε για τον επιούσιο και μάλιστα στο εξωτερικό ενώ μπήκε στην πολιτική με όραμα κι όχι λόγω οικογενειακών καταβολών. Όμως ακολούθησε κατά γράμμα την παροιμία που λέει « Ο θεός να σε φυλάει από καινούργιο άρχοντα κι από παλιό διακονιάρη ή νεόπλουτο κουλτουριάρη».

Είναι να αναρωτιέται κανείς πως αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι κατέληξαν σε ίδιες πρακτικές και ενέργειες, που τους διέσυραν και τους γκρέμισαν από το χρυσό τους συννεφάκι .

Προφανώς η εξουσία και τα ανώτερα αξιώματα που τους δόθηκαν τους διέφθειραν και όπως λέει και μια σοφή λατινική παροιμία , «Corruptio optimi pessima», δηλαδή «Η διαφθορά των αρίστων είναι η χειρότερη».

Αυτή την χειρότερη όψη της διαφθοράς μας έδειξαν οι δύο πρώην πολιτικοί και μάλιστα κατά τρόπο επώδυνο αφού ,μπορεί να δίνουν και να παίρνουν τα χιουμοριστικά σχόλια για τον τρόπο που λειτούργησαν και ξέπεσαν αλλά ,δεν υπάρχει Έλληνας πολίτης που να νιώθει υπερήφανος όταν κάνουν το γύρο του κόσμου ειδήσεις που εκθέτουν τη χώρα του ακόμα κι όταν αφορούν σε άτομα που  δεν τα έχει σε εκτίμηση.

Αξίζει όμως να θυμηθούμε τις δύο αυτές «ξεχωριστές» προσωπικότητες  και το πώς έφθασαν να αποτελούν βασικό θέμα συζήτησης παντού και παράδειγμα προς αποφυγήν… ελπίζουμε, για άλλους πολιτικούς.

Ο Μιχάλης Λιάπης γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι  γιος του Κωνσταντίνου Λιάπη και της Αντιγόνης Καραμανλή, αδελφής του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, έκανε  μεταπτυχιακές σπουδές στη Νομική Σχολή (φυσικά) στο Παρίσι (που αλλού;)

Το βιογραφικό του δεν βρίθει αγωνιστικότητας, καθώς το μόνο πράγμα για τον οποίο πάλεψε και είχε πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν η  ίδρυση της ΟΝΝΕΔ.

Κατά τα λοιπά δεν χρειάζεται να σκεφτεί κανείς πολύ για να καταλάβει πως ο δρόμος για την πολιτική του καριέρα άνοιξε όταν ο θείος του εξελέγη  Πρόεδρος της Δημοκρατίας  .

Έκτοτε εκλέγονταν βουλευτής, χρημάτισε Υφυπουργός Εμπορίου της Κυβέρνησης Μητσοτάκη , Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών ,Υπουργός  Πολιτισμού (Στο διαδίκτυο δεν υπάρχει καμιά αξιόλογη αναφορά στο έργο που προσέφερε από αυτές τις θέσεις).

Υπήρξε και συγγραφές τριών βιβλίων  πολιτικού περιεχομένου: «Για Μια Ριζοσπαστική Ανανέωση», «Για Ένα Νέο Ήθος» και «Για Μια Δημιουργική Ανατροπή». Σίγουρα και οι τρεις τίτλοι είναι εμπνευσμένοι  και δίνουν άλλη διάσταση στη μετέπειτα συμπεριφορά του.

Το ονοματάκι του ενεπλάκη  στην υπόθεση της Siemens, του καταλογίστηκαν ευθύνες αλλά η τιμωρία του έφθασε … μέχρι εκεί.

Και φθάνουμε στο σήμερα, που ο τέως υπουργός συλλαμβάνεται για παραβίαση στοπ και βρίσκεται να οδηγεί τζιπ μεγάλου κυβισμού, με πλαστές πινακίδες και ανασφάλιστο. Ντροπή!!  ή καλύτερα:

 « Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή
μάνα μου και πως βγαίνει
ούτε κι αν τρέξει ο ποταμός
μάνα μου δε την πλένει», που λέει και το εξαιρετικό τραγούδι που έγραψε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκης.

Στον αντίποδα του Μιχάλη Λιάπη έχουμε τον Απόστολο Αθανάσιο Τσοχατζόπουλο, ένα λαϊκό παιδί που γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Αθλητής στα νιάτα του, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στη Γερμανία ,όπου και εργάστηκε (στ’ αλήθεια δεν είναι σχήμα λόγου)  σε κατασκευές δημοσίων έργων.

Εκείνος σε αντίθεση με το Μιχάλη Λιάπη φέρεται να είχε αντιστασιακή δράση (όρκο δεν παίρνω) γι αυτό και η Χούντα του απαγόρευσε το 1968 την είσοδο στην χώρα, αφαιρώντας του και την ελληνική ιθαγένεια .

Η πολιτική του σταδιοδρομία ήταν «πλούσια» περνώντας από διάφορες θέσεις και εκλεγόμενος επί χρόνια βουλευτής ενώ  διετέλεσε αναπληρωτής πρωθυπουργός, κατά το διάστημα της ασθένειας του Ανδρέα Παπανδρέου, γεγονός που τον έκανε να επιδιώξει μετά το θάνατο του Ανδρέα να διεκδικήσει το κορυφαίο αυτό αξίωμα. Τα υπουργικά αξιώματα που έλαβε επίσης πολλά, τόσα πολλά ώστε να «βουτήξει» για τα καλά το δάχτυλο του στο βάζο με το μέλι .

Και το δικό του ονοματάκι φιγουράρει στο σκάνδαλο της Siemens.

Όμως η λίστα με τα δικά του σκάνδαλα ήταν τόσο μακριά που δεν μπορούσε να κρυφτεί κάτω από το χαλί .Έτσι κατέληξε από τον Απρίλιο του 2012 στη φυλακή.

 Πολλοί λένε πως στη θέση του Άκη Τσοχατζόπουλου και του Μιχάλη Λιάπη θα μπορούσαν να είναι κι άλλοι πολιτικοί, γιατί οι δακτυλοδεικτούμενοι της πολιτικής σκηνής δεν είναι μόνο αυτοί οι δύο..σίγουρα ναι ,όμως οι συγκεκριμένοι εκτός από μαύρα πρόβατα αποτελούν συνάμα και τα πιο τρανταχτά παραδείγματα που μπορούν να μας κάνουν καλύτερους όλους :

- Τους πολίτες ,γιατί πρέπει κάποια στιγμή να δουν με υπευθυνότητα τα κριτήρια επιλογής των ανθρώπων που τους εκπροσωπούν στην Βουλή και να τους αξιολογούν διαρκώς με βάση την πολιτική τους δράση και όχι τη δημοφιλία ή το "τζάκι" από το οποίο προέρχονται

- Τους ίδιους τους πολιτικούς που θεωρούν πως επειδή έχουν εξουσία μπορούν να μείνουν στο απυρόβλητο για πάντα.

Ζητούμενο λοιπόν είναι να μην μείνουμε στην κριτική, στην επιφάνεια των γεγονότων ,αλλά να παραδειγματιστούμε.. να μην πάει άδικα βρε παιδί μου τόσος ντόρος και μελάνι που χύθηκε για τα παθήματα του Λιάπη και του Τσοχατζόπουλου,  που σίγουρα είναι περισσότερο από εκείνο που χύθηκε για το "έργο"  τους.