Μάνα φωνάζω στη χαρά… και μάνα εις τον πόνο…

Ποιες να είναι άραγε οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν και να προσδώσουν το μεγαλείο που αξίζει  στη λέξη «μάνα»;

«Μάνα», «μητέρα», «μαμά»…. όπως και να τη φωνάξεις θα σε ακούσει…

Θα σε κοιτάξει με ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη και τρυφερότητα και νοσταλγικά, γεμάτη αγωνία θα περιμένει να ακούσει την επιθυμία σου, ώστε να την κάνει πραγματικότητα.

Γιατί η αγάπη της μάνας είναι ανυπέρβλητη, χωρίς όρια, χωρίς πρέπει , χωρίς δεύτερες σκέψεις. Για κάθε μάνα το παιδί της είναι μοναδικό και για χάρη του μπορεί να αντέξει τα πάντα.

Ακόμα και όταν τη στεναχωρήσεις ή την πληγώσεις, εκείνη θα είναι εκεί, δίπλα σου να περιμένει μια σου λέξη, μια αγκαλιά, ένα χάδι.

Γιατί τι άλλο να  περιμένει μια μητέρα από το παιδί της;

Ένα «σ’ αγαπώ» και μια αγκαλιά είναι το καλύτερο δώρο για εκείνη. Ένα δώρο που πολλές φορές  το αγνοούμε, το ξεχνάμε ή το παραμελούμε…

Γιατί;

Γιατί τη μητέρα μας τη θεωρούμε δεδομένη. Δεν είναι έτσι όμως… τίποτα δεν είναι δεδομένο σ αυτή τη ζωή και τίποτα δε κρατάει για πάντα. Μην αφήνετε για αύριο αυτό που μπορείτε να κάνετε σήμερα, γιατί ίσως τότε να είναι αργά…

Μάνα φωνάζω στη χαρά… και μάνα εις τον πόνο…

Γιατί είναι το πιο αληθινό πρόσωπο στη ζωή μου… εκείνη θα χαρεί πραγματικά με τη χαρά μου και εκείνη θα λυπηθεί αληθινά με τον πόνο μου… θα χαρεί δυο φορές για τη χαρά μου και θα πονέσει ακόμα περισσότερες φορές για τη λύπη μου…

Γιατί η αγάπη της είναι ανιδιοτελής και ουσιαστική και δε μπορεί τίποτα να την κλονίσει και να την αντικαταστήσει…

Γιατί μ’αγαπάει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα…

Γιατί με νοιάζεται και με προστατεύει, χωρίς να της το ζητήσω…

Γιατί ξέρει τι έχω ανάγκη, πριν καν της το πω…

Χρόνια πολλά μανούλα μου…. Χρόνια καλά και ευτυχισμένα…

Ένα ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις προσφέρει  και συνεχίζεις να μου προσφέρεις , είναι λίγο…

Στέλλα Μανουρά, Οικονομικές και Κοινωνικές επιστήμες