Γιορτάζω … μα τι γιορτάζω; της Στέλλας Μανουρά

Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, για να καθιερώσει την ισότητα των δυο φύλων ως προς τα δικαιώματα, τις συνθήκες εργασίας, καθώς και το δικαίωμα της γυναικείας ψήφου.

Οι γυναίκες έπειτα από πολλές θυσίες και στερήσεις κατάφεραν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να σταθούν επάξια σε μια κοινωνία παραδοσιακά ανδροκρατούμενη.

Αλήθεια όμως, για ποιες κοινωνίες μιλάμε ακριβώς; Υπάρχει ισότητα των δυο φίλων σε όλες τις χώρες του κόσμου;

Και η απάντηση είναι ασφαλώς όχι. Υπάρχουν μέρη του κόσμου που ακόμα και σήμερα η θέση της γυναίκας είναι υποβαθμισμένη και η αξία και η ύπαρξή της σχεδόν ανύπαρκτη . Ας στρέψουμε το ενδιαφέρον μας για λίγο σε γυναίκες ή ακόμα και νεαρά κορίτσια που ζουν στην Αφρική, στην Ασία και σε άλλες υποανάπτυκτες χώρες και υπόκεινται σε βάναυση σεξουαλική-και όχι μόνο- εκμετάλλευση και σε έντονο κοινωνικό αποκλεισμό.

Πόσες από εμάς τις γυναίκες γνωρίζουμε τι ακριβώς γιορτάζουμε στις 8 Μαρτίου; Γιορτάζουμε τον αγώνα των γυναικών για την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων με τους άντρες μέσα στη κοινωνία;

Ή μήπως σήμερα,  η συγκεκριμένη ημέρα είναι συνδυασμένη με βόλτες, μπουζούκια και ξέφρενη διασκέδαση, μέσα σε κλίμα έπαρσης και έντονου γυναικείου εγωισμού απέναντι στο ανδρικό φύλο;

Προσωπικά…

Γυναίκα πρότυπο για μένα αποτελεί η μάνα που μεγαλώνει μόνη  το παιδί της χωρίς καμιά βοήθεια, με θυσίες και σκληρές στερήσεις.

Γυναίκα πρότυπο είναι για μένα, η γυναίκα που παλεύει να κρατηθεί στη ζωή μετά από διάγνωση που της έγινε, ότι πάσχει από σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Γυναίκα πρότυπο για μένα, θεωρείται η ηλικιωμένη μάνα και γιαγιά που βρίσκεται εγκαταλελειμμένη στο δρόμο ή στη καλύτερη των περιπτώσεων σε κάποιο ίδρυμα.

Αυτές τις γυναίκες γιορτάζω σήμερα εγώ…

Τις γυναίκες του μόχθου, της εγκατάλειψης και του κοινωνικού ρατσισμού. Γιατί;

Γιατί … εκεί βρίσκεται η πραγματική ουσία και αξία της 8ης Μαρτίου.

Χρόνια τους πολλά λοιπόν!!!

Στέλλα Μανουρά, οικονομικές και κοινωνικές επιστήμες