100.6 FM KnossosFM
22:37 | 28/03/2024
newsroom ekriti.gr
Δεν θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να ακούσουμε όλα τα υπέροχα πράγματα που θα έλεγαν οι φίλοι και οι συγγενείς μας για εμάς στην κηδεία μας; Ιστορίες για το πόσα πολλά σημαίνουμε γι’ αυτούς ή άλλες εξομολογήσεις; Η βρετανική εφημερίδα Guardian συνάντησε τέσσερις ανθρώπους – μερικοί εκ των οποίων με διάγνωση ανίατης ασθένειας – που έκαναν ακριβώς αυτό.
Οι «ζωντανές κηδείες» (living funerals), οι οποίες είναι επίσης γνωστές ως προ-κηδείες (pre-funerals), προσφέρουν την ευκαιρία στους ανθρώπους να αποχαιρετήσουν τους φίλους και τις οικογένειές τους με τους δικούς τους όρους και να γιορτάσουν τη ζωή τους όσο είναι ακόμα ζωντανοί. Δεν πρόκειται για μια εντελώς νέα ιδέα. Άρχισαν να κερδίζουν δημοτικότητα στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1990, όπου είναι γνωστές ως seizenso (κηδεία εν ζωή), με την ιδέα ότι θα έπαιρναν την πίεση από τα μέλη της οικογένειας ή τους φίλους που οργανώνουν μια κηδεία μετά το θάνατο κάποιου.
Μάικλ, 47 ετών: «Ξαπλωμένος σε ανοιχτό φέρετρο, έκλαιγα ασταμάτητα»
Έχω γίνει γνωστός ως «Mr. Θάνατος». Ο πατέρας μου πέθανε από Αλτσχάιμερ όταν ήμουν 13 ετών και η οικογένειά μου δεν μιλούσε για όσα περνούσαμε. Αυτό με οδήγησε στο να ιδρύσω έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, με την ονομασία Death over Dinner, για να διευκολύνω τις συζητήσεις σχετικά με τον θάνατο.
Δεν σχεδίαζα να κάνω μια ζωντανή κηδεία. Ξεκίνησε ως μία απόδραση Σαββατοκύριακου για τα 40ά γενέθλιά μου. Έστειλα το σχετικό email στους φίλους και ένας από αυτούς πρότεινε: «Θα πρέπει να διοργανώσουμε στον Mr. Θάνατο μια ζωντανή κηδεία για τα 40ά γενέθλιά του». Οι υπόλοιποι ενθουσιάστηκαν.
Περίπου 35 άτομα συγκεντρωθήκαμε σε ένα σπίτι στο Point Reyes της Καλιφόρνια. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στη σιωπή. Ένας μασέρ και ένας θεραπευτής Ρέικι δούλευαν στο σώμα μου. Έκανα μπάνιο και ντύθηκα στα λευκά. Μου έδεσαν τα μάτια και με οδήγησαν κάτω. Ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι με έβαζαν μέσα σε ένα φέρετρο. Κανείς δεν μου είχε πει γι' αυτό. Ευτυχώς, ήταν ένα ανοιχτό φέρετρο – οι φίλοι μου το είχαν παραγγείλει από έναν τοπικό ξυλουργό.
Με πήγαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Μου έβγαλαν το μαντήλι από τα μάτια, αλλά εγώ τα κράτησα κλειστά. Και δεν κουνήθηκα ούτε εκατοστό για τρεις ώρες.
Η τελετή έγινε από δύο στενούς φίλους. Αρχικά, οι παρευρισκόμενοι μίλησαν για το πώς με γνώρισαν, για όσα τυχόν μετανιώνουν στη σχέση τους μαζί μου και, τέλος, μοιράστηκαν αυτά που θα ήθελαν να ήξερα για το πώς αισθάνονται για μένα.
Ένιωσα πλημμυρισμένος από συναισθήματα. Αν είσαι ξαπλωμένος και κλαις ασταμάτητα, χωρίς να κουνιέσαι, τα δάκρυά σου δεν έχουν πού να πάνε. Λίμνες από δάκρυα κάλυπταν τα μάτια μου.
Στη συνέχεια, με βύθισαν σε μια ζεστή μπανιέρα, κάτι που υποτίθεται ότι θα με επανέφερε στη ζωή. Πέρασα 45 λεπτά αγκαλιάζοντας ανθρώπους και μετά αποσύρθηκα για λίγο. Χρειαζόμουν τον χώρο μου, είχα νιώσει καταπληκτικά, αλλά δεν ήμουν έτοιμος να διασκεδάσω.
Είναι έντονο πράγμα για να υποβάλεις τον εαυτό σου, αλλά αν έχεις τα κότσια να το κάνεις, είναι τόσο δυνατό! Και για τους ανθρώπους με ανίατες ασθένειες είναι ένα εξαιρετικό δώρο. Σε βοηθά να συνειδητοποιήσεις τι είναι σημαντικό για σένα, γιατί βρίσκεσαι εδώ και πώς μπορείς να αγαπάς καλύτερα. Ήταν μια από τις πιο ουσιαστικές εμπειρίες της ζωής μου.
Μίλε, 87 ετών: «Με έκανε να νιώσω πιο συνδεδεμένη με τους γύρω μου»
Όταν η κόρη μου πρότεινε για πρώτη φορά να κάνω μια ζωντανή κηδεία, η αντίδρασή μου ήταν: «Υπάρχει κάτι που δεν μου λες;». Είμαι σχετικά καλά στην υγεία μου, αν και δυσκολεύομαι να περπατήσω και η ακοή μου επιδεινώνεται. Μου είπε ότι θα ήταν ένας ωραίος τρόπος να γιορτάσουμε τη ζωή μου.
Πραγματοποιήσαμε τη ζωντανή κηδεία μου μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα τον περασμένο Μάιο στον κήπο του σπιτιού μας. Η κόρη μου στόλισε τα δέντρα με κορδέλες, σκόρπισε ροδοπέταλα και λεβάντα στο έδαφος και τοποθέτησε τεράστια ξύλινα μανιτάρια για να καθίσουν τα παιδιά. Ζούμε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά είμαστε Δανοί και το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειάς μας βρίσκεται στη Δανία, οπότε ήταν μια μικρή ομάδα φίλων. Υπήρχε ένα τραπέζι διακόσμησης τούρτας για να απασχολούνται τα παιδιά, παίζαμε τους αγαπημένους μου δίσκους σε ένα παλιό γραμμόφωνο και είχαμε δανέζικα γλυκά και καφέ σερβιρισμένα σε πορσελάνες από τον γάμο μου.
Η ημέρα μου φάνηκε σαν μια ευκαιρία να μοιραστώ ιστορίες από τη ζωή μου. Συγκινήθηκα από το πόσο ενδιαφέρον έδειξαν όλοι για τις φωτογραφίες μου. Ακόμα και τα μικρότερα παιδιά έκαναν ερωτήσεις – οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ήταν κάτι πρωτόγνωρο γι' αυτά. Η αγαπημένη στιγμή ήταν όταν ξεφύλλισα το βιβλίο μαγειρικής της μητέρας μου μαζί με τις εγγονές μου.
Η όλη περίσταση με έκανε να νιώσω πιο συνδεδεμένη με τους γύρω μου. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην καταλαβαίνουν την έννοια της ζωντανής κηδείας, αλλά δεν χρειάζεται να ονομάζεται έτσι – μπορείτε να την ονομάσετε όπως θέλετε. Αυτό που αποκόμισα ήταν ότι η ζωή πρέπει να μοιράζεται. Μου έδωσε την ευκαιρία να μοιραστώ ιστορίες από τη ζωή μου, τις οποίες οι φίλοι μου δεν γνώριζαν. Ένιωσα ότι με αγαπούσαν πολύ.
Διαβάστε επίσης
