Ζητείται μια συγγνώμη! Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Η μοναδική φορά που ακούστηκε η λέξη συγγνώμη από στόμα πολιτικού, είναι από τον Μαυρογιαλούρο στη γνωστή ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο». Πρόσφατα, στο Μουντιάλ, βλέπουμε κορυφαίους ποδοσφαιριστές να ζητάνε συγγνώμη για το λάθος τους, από τους φιλάθλους της ομάδας τους, με έναν πολύ όμορφο και ευφάνταστο τρόπο. Κρύβουν το πρόσωπο τους με τη φανέλα. Έχουν «τσίπα», σε αντίθεση με τους πολιτικούς που προσπαθούν πάντα να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, όταν δεν εκφράζονται με mea culpa ή αυταπάτες.
Στη λαϊκή, γράφουν τους πολίτες στα «μεζέα» τους, σύμφωνα με την προσφιλή έκφραση μέλους του κοινοβουλίου μας. Ασχολούνται με  υψηλή πολιτική και αρθρογραφία βασισμένη σε υψηλά νοήματα γυναικών και ανδρών επιφανών, για να προβάλλουν τη μεγάλη τους μόρφωση, με εμφανή την προσωπική τους έπαρση. «Χτίζουν» το προφίλ τους μέσω media και social media, και αρέσκονται στην «ατάκα» και όχι στην ουσία.
Υπάρχουν στην πολιτική επικοινωνία, συγκεκριμένα πρότυπα στρατηγικής, που προκύπτουν από διαφορετικούς στρατηγικούς συλλογισμούς, και τα οποία επιλέγονται από τους ειδικούς πολιτικούς αναλυτές, επικοινωνιολόγους κάθε κομματικού σχεδιασμού.
Μια γνωστή στρατηγική είναι η στρατηγική της παραδοχής ή απελευθέρωσης, από τα βάρη που σηκώνει ένας πολιτικός σχηματισμός από κατηγορίες που δύσκολα μπορούν να διαψευστούν ή «βγάζουν μάτι» με τις ανακολουθίες λόγων και έργων. Τα παραδείγματα πολλά. Από υποσχέσεις που πέρασαν στη σφαίρα της αυταπάτης, μέχρι προγράμματα που έμειναν «κενά γράμματα» σε συσκευασία δώρου. Από ασαφείς κατηγορίες με αδυναμία την παρουσίαση πειστικών αποδεικτικών στοιχείων, μέχρι συσσωρευμένα λάθη κυβερνητικού κόμματος εις βάρος ομάδων πολιτών με ιδιαίτερα προβλήματα και ανάγκες.
Οι συζητήσεις πολλές και η εκμετάλλευση από τους αντίπαλους κομματικούς σχηματισμούς καθημερινή και κλιμακούμενη σε εντάσεις.
Στις περιπτώσεις αυτές η ενδεικνυόμενη στρατηγική επικοινωνίας, είναι η λεγόμενη στρατηγική της παραδοχής, στρατηγική της ομολογίας, στρατηγική της απελευθέρωσης. Όλα τα λάθη, οι παρατυπίες, τα σφάλματα καταγράφονται και κοινοποιούνται στο ευρύ κοινό με μια φράση «Έχουμε καταλάβει. Ζητάμε συγγνώμη. Δεν θα επαναληφθούν».
Με αυτόν τον τρόπο, δείχνουμε ότι αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και αφαιρούμε από το σύνολο του αντιπολιτευτικού σώματος την ευκαιρία να τα φέρνει κάθε λίγο και λιγάκι στην επικαιρότητα.
Μια αρκετά μεγάλη μερίδα των πολιτών, θα σταθμίσει προσεκτικά την «ομολογία» και θα έχει περισσότερα θετικά αποτελέσματα από κάθε άλλη στρατηγική, αμυντικά παρελκυστική ή και Tit for Tat, η αγγλική έκφραση της «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Δυστυχώς, οι πολιτικοί πολύ δύσκολα πείθονται να ακολουθήσουν αυτή τη στρατηγική της μεταμέλειας στα λάθη τους.
Φυσικά όταν το θέμα παίρνει άλλου είδους διαστάσεις, όπως εξώγαμα, εξωσυζυγικές σχέσεις, ομοφυλοφιλία, τότε η πιο ενδεδειγμένη στρατηγική είναι της παραδοχής του θέματος. Εδώ, δε μπορούν να μην αποδεχτούν τις κατηγορίες, με εμφανείς τις αποδείξεις.
Σήμερα, με την απαξίωση των πολιτικών να έχει φτάσει στο ζενίθ, η αποχή από την κάλπη να ξεπερνάει τα επιτρεπτά όρια και η αποστροφή των πολιτών σε αρχέγονες αξίες και αρχές, η στρατηγική της παραδοχής, από πολιτικά κόμματα και πρωτοκλασάτους πολιτικούς, ως εργαλείο αύξησης της εμπιστοσύνης, είναι αυτονόητη και επιβεβλημένη.
Στις εκλογές που θα ακολουθήσουν, θα δούμε ποιο πολιτικό κόμμα θα έχει τη δύναμη, το «τσαγανό» αλλά και την εξυπνάδα να κατέβει στην πρώτη φάση της προεκλογικής του εκστρατείας, με τη στρατηγική της παραδοχής λαθών παρελθόντων ετών και πρόσφατων. Με ένα μήνυμα «Ζητάμε συγγνώμη» βασιζόμενοι στη φιλοτιμία του Έλληνα ψηφοφόρου.

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος