Ο Λόφος 107: Το κλειδί για την κατάληψη της Κρήτης. Της Ευας Καπελλάκη- Κοντού

Ο Ιωάννης Κακουδάκης πρώην διευθυντής Ιστορίας Στρατού και Αντιστράτηγος ε.α, λέει συγκλονισμένος στη "Μηχανή του Χρόνου":

" Ήταν τόσες τρομερές οι απώλειες που συγκλόνισε το γερμανικό επιτελείο..."! Ο απολογισμός το πρώτο 24ωρο της μάχης των μαχών, ήταν 1800 επίλεκτοι στρατιώτες του Γ΄Ράιχ, νεκροί.
Ο Θανάσης Γιακουμάκης - μαχητής στο "Έπος των Κρητών" της νεώτερης Ιστορίας - θυμάται και ομολογεί χαμηλόφωνα και με βαθιά συγκίνηση:
" Στη Μάχη τση Κρήτης οι Κρητικοί επαλέψανε όπως έπρεπε να παλέψουν".
Και αφηγείται εκείνη τη στιγμή που πατέρας και γιος έπρεπε να σκοτωθούν και επί πολλή ώρα προσπαθούσαν πατέρας και γιος να συμφωνήσουν ποιος θα εκτελείτο τελικά..
Ο ιστορικός Γερμανός καθηγητής κ.Ρίχτερ από την άλλη, είπε χαμηλόφωνα αμήχανα σαν αμάλαγο παιδί: "Είμαι ενάντια να πυροβολείς ομήρους".  Ο  μαυροντυμένος Κρητικός στο δικαστήριο στο Ρέθυμνο σχετικά με το βιβλίο του κ. Ρίχτερ και την τοποθέτησή του αναφορικά με τη Μάχη της Κρήτης, φωνάζει έχοντας στα χέρια του τις δικές του αναμνήσεις... "300.000 πεθάνανε από την πείνα..."! Η Βαγγελιώ Μαρούλη μιλάει για τις μαύρες θύμισες μπροστά στο Γερμανό καθηγητή και ανιστοράται με καημό βαθύ το θάνατο του πατέρα της.
Ο Λόφος 107 στοιχειώνει τις σκέψεις τους και την αφήγηση  . Ο Λόφος αυτός ήταν πλησίον του αεροδρομίου του Μάλεμε και η κατάληψή του σήμαινε την κατάληψη του αεροδρομίου συνεπώς την κατάληψη της Κρήτης, όπως κι έγινε. Δηλαδή στάθηκε η Κερκόπορτα του νησιού.
Χίτλερ να μην το καυχηθείς πως πάτησες τη Κρήτη // ξαρμάτωτη την εύρηκες..
Ο Βασίλης Παπαδόπουλος αφηγείται τι βίωσε εκείνες τις μαύρες ημέρες λέγοντας με σπασμένη φωνή πως ένα ζευγάρι ηλικιωμένων επειδή δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν, οι Γερμανοί στρατιώτες τους σκότωσαν δίχως να το πολυσκεφτούν. Ο  κ. Παραγιουδάκης Μανούσος π.α ΓΕΕΘΑ μιλάει για τυχόν παραχάραξη της ιστορίας.  "Φαίνεται να είστε συνήγορος των Ναζί " έγραψε στον κ. Ρίχτερ κι εκείνος θιγμένος προτίμησε να μην του απαντήσει.
Ο κ. Ρίχτερ πολύ αργότερα, "απολογείται" στο δημοσιογράφο λέγοντάς του ότι οι Κρήτες της επαρχίας σκοτώνουν όποιον ξένο επιτεθεί στο νησί, αφήνοντας να εννοηθεί ότι είναι κάτι παράνομο και εξωπραγματικό!!! Από την άλλη μεριά υπήρξαν ολοκαυτώματα χωριών, ομαδικές δολοφονίες άμαχων όπως  στο Κοντομαρί όπου οι Γερμανοί στρατιώτες έβγαλαν τους κατοίκους από τα σπίτια τους και αφού ξεχώρισαν τους άνδρες τους σκότωσαν εν ψυχρώ σε κοντινό ελαιώνα.
Εν κατακλείδι, τι πρέπει να κάνει ένας λαός όταν αυθαίρετα κάποιος εισβάλλει στη χώρα του με σκοπό να καταλάβει τον τόπο του και να σκοτώσει την  οικογένειά του; Αναρωτιέμαι πώς πρέπει να χαρακτηριστεί η συμπεριφορά του Γ΄ Ράιχ αναφορικά με τα στρατόπεδα σαπωνοποίησης των γυναικών και μικρών παιδιών κυρίως!
Όπως γράφει ο συγγραφέας - ιστορικός κ. Σμυρνιωτάκης:
 
"Ενδεικτικό της βαρβαρότητας των Γερμανών αποτελεί η καταστροφή της κωμόπολης Κανδάνου για τη σθεναρή αντίσταση όλων των κατοίκων της, αντρών, γυναικών και παιδιών εναντίον τους και τον φόνο 25 αλεξιπτωτιστών στην περιοχή της. Όταν, τελικά, η Κάνδανος έπεσε, ο εχθρός άρχισε την ανελέητη, αιμοβόρα και πρωτάκουστη εκδίκησή του. «Όσοι από τους κατοίκους της έπεσαν στα χέρια τους εξετελέσθηκαν επί τόπου και μερικοί, μάλιστα, ρίχτηκαν ζωντανοί στην πυρά και απανθρακώθηκαν. Ένα, ένα τα σπίτια της ανατινάχτηκαν με δυναμίτιδα στον αέρα». Σε μια μαρμάρινη επιγραφή είχε χαραχθεί η επιγραφή: “Εδώ υπήρχε η Κάνδανος”».
Η ποιήτρια Χαριστή Κουκουμπεδάκη με ιδιαίτερο τρόπο εύχεται..
Ένα ντουνιά ΄νειρεύγομαι αδελφαγκαλιασμένο
και να βαστά κλαδιά τσ' ελιάς να ΄χει χορό στεμένο.
Ας ειρηνέψουν οι λαοί κι ας δώσουνε τα χέρια
μ' αίμα μην ξαναβάψουμε τα κρητικά μαχαίρια.

Εύα Καπελλάκη - Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell' Universita' degli studi di Napoli "Fedrico II"].