Για σένα και για εκείνο το τελευταίο καφεδάκι που ήπιαμε παρέα...

Και να που βρεθήκαμε κιόλας να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Τελικά, όντως περνάει γρήγορα ο καιρός ή είναι η ιδέα μας; Σαν χθες θυμάμαι που κάθισα πάλι στο γιορτινό τραπέζι της οικογένειάς μου με τις ευχές "χρόνια πολλά, και του χρόνου" να ακούγονται κάθε φορά που τσουγκρίζαμε τα ποτήρια. Όπως και να'χει το πράγμα, φτάσαμε ξανά στις Άγιες τούτες μέρες.

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να χαλάσω τη δική σας διάθεση ούτε να φανώ απαισιόδοξος. Άλλωστε η άποψη ενός ανθρώπου, είτε θα αρέσει είτε δεν θα αρέσει. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, βλέπετε, οπότε δεν υπάρχει και κανένα ... ρίσκο. Απλώς, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μέσα από αυτο το κείμενο κάποιες σκέψεις, όπως κάνουμε καθημερινά με τα δικά μας πρόσωπα για διάφορα ζητήματα που μας απασχολούν. 

Τα Χριστούγεννα λοιπόν εμένα δεν μου αρέσουν. Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με έπιανε μία μελαγχολία και δεν είχα διάθεση για πολλά - πολλά που λέμε. Δεν ξέρω γιατί και δεν θα ψάξω να βρω διότι δεν θέλω. Άλλωστε στη δική μου θέση έρχονται αρκετοί όσο πλησιάζουν οι μέρες των γιορτών και ειδικά όταν εκείνες κορυφώνονται. Δεν είναι δα και πρωτοφανές, ε; 

Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής, φέτος ξέρω γιατί δεν μου αρέσουν οι γιορτές ή για να το θέσω καλύτερα, υπάρχει ένας λόγος που τουλάχιστον μπορώ να τον εντοπίσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Και γι'αυτό τον λόγο κυρίως αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο.

Είναι η πρώτη χρονιά που θα κάνω γιορτές μακριά από ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Ένα πρόσωπο που μεγάλωσα μαζί του. Ενα πρόσωπο με μάτια και μέτωπο ολοκάθαρα. Ένα πρόσωπο που "εφυγε" ξαφνικά, λίγο μετά αφού είχαμε τελειώσει τον πρωινό μας καφέ. Τουλάχιστον προλάβαμε και ήπιαμε ένα τελευταίο καφεδάκι μαζί. Ακόμα και γι'αυτό φρόντισε, λες και ήξερε ότι θα "φύγει". Μου ετοίμασε τον καφέ, καθίσαμε δίπλα στην ξυλόσομπα, είπαμε τα δικά μας και μια ή δυο ώρες αργότερα άρχισε να πονάει στο στήθος. Αυτό ήταν. "Εφυγε". Και έφυγε ευτυχισμένη γιατί ήπιε τον ελληνικό της που τόσο αγαπούσε και που ποτέ δεν έλειπε από το ντουλάπι της. Κάθε φορά που αγόραζε καφέ, τον αγόραζε σε ποσότητα. Λες και φοβόταν μην ξυπνήσει κάποιο πρωί και δεν έχει. 

Για εκείνο το τελευταίο καφεδάκι που ήπιαμε παρέα, θα μπορούσα να γράψω πολλά. Πολλά και αληθινά. 

Θα σε αγαπάω πάντα και ξέρω ότι από εκεί που είσαι, με προσέχεις...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία και αγάπη.

Γιώργος Ι. Παπαδάκης