Εντολή λαού. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Ποιος θα επικρατήσει. Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Κυριάκος ή Αλέξης; Αλλά αυτό ήταν πάντα η γοητεία και πρόκληση της πολιτικής. Μπήκανε στο χορό, θα χορέψουν όπως τους βαράνε τα νταούλια, οι εγχώριοι πολίτες, οι αγορές, οι δανειστές και οι κάθε είδους «νταβατζήδες» σύμφωνα με την ατάκα επιφανούς πολιτικού προσώπου που πρωταγωνιστεί στο πολιτικό σήριαλ «ο χορός της σιωπής», όλα τα μνημονιακά χρόνια.
Όσο για το μαντήλι του μνημονιακού χορού, όσοι το κράτησαν, βρέθηκαν «φαρδιά πλατιά» σε κάδους απορριμμάτων. Τα κλασικά κλαψουρίσματα τους δεν βρίσκουν πρόθυμους πολίτες να τα ακούσουν. Θεωρούνται πολιτικές αδυναμίες.
Με τσιρίδες, αφορισμούς, λασπομαχίες, και τους λεγόμενους τζάμπα μάγκες, προσπαθούν να κερδίσουν λίγους δημοσκοπικούς πόντους για να χειραγωγήσουν και να συσπειρώσουν παλιούς και νέους ψηφοφόρους. Επί ματαίω. Τα δημοσκοπικά ευρήματα παραμένουν σε ρυθμό ασανσέρ. Πότε ο ένας πάνω, πότε ο άλλος. Η διάκριση μεταξύ επιθυμητού και εφικτού δεν είναι δυνατή πέραν ολίγων ημερών.
Τα πάντα ρει και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει που θα κάτσει η μπίλια. Περισσότερες είναι οι πιθανότητες να κερδίσεις στο τζόκερ, παρά να μαντέψεις τα εκλογικά ποσοστά των δύο  μονομάχων.
Τον έναν δεν τον θέλουμε, τον άλλον δεν τον γουστάρουμε. Δεν τον θέλουμε για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Πιο κερδισμένη η αποχή από το μεγάλο κύμα των αναποφάσιστων.
Οι συμμαχίες εύθραυστες, οι συσχετισμοί δυνάμεων ρευστοί, οι ιδεολογικές διαφορές ανυπέρβλητες και οι πρωταγωνιστές αμάθητοι για πολλά περιθώρια συνεργειών για κυβερνησιμότητα αν δεν  κερδηθεί το στοίχημα της αυτοδυναμίας. Το πολιτικό σύστημα και το οικονομικό μοντέλο της χώρας μας θα ταλαντεύονται αενάως αν Κυριάκος και Αλέξης δεν τα βρουν.
Ήδη τα επιτελεία των μονομάχων, παίρνουν τη «θέση μάχης» που αναλογεί στον καθένα, ενόψει των πολλαπλών εκλογών που θα ακολουθήσουν μέσα στο νέο χρόνο. Με καθημερινές πολιτικές ασκήσεις εντυπωσιασμού, προσπαθούν να καθορίσουν την ατζέντα και να πλασαριστούν ως επαΐοντες στο πολιτικό κονσομασιόν της ψυχολογικής στήριξης των αθεράπευτα εραστών κάθε είδους ψηφοφορίας. Δημοσκόποι και πολιτικοί αναλυτές βλέπουν «πόρτα» και στους δύο μονομάχους από μεγάλο ποσοστό του συνόλου των ψηφοφόρων.
Κάποιος θα κερδίσει τη «μούντζα», κάποιος την ταμπέλα του «δεν τραβάει» με το αρνητικό πρόσημο να πάει σύννεφο και για τους δύο. Προσπάθειες ετεροπροσδιορισμού των δύο, σε κάποιους άλλους δεν «δουλεύει» και δεν δημιουργεί δυναμική στην κοινωνία. Η πόλωση σε όλη της την μεγαλοπρέπεια. Φυσικά το φαινόμενο «ο ένας μου μυρίζει, ο άλλος μου ξινίζει» δεν συνιστά μνημονιακή πολιτική ιδιαιτερότητα. Είναι ένα σύμπτωμα που έχει τις ρίζες του στην πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης, με τον τότε γνωστό μας δικομματισμό.
Καθημερινά οι ηγέτες μας, με τα λεγόμενα τους, μας έχουν καθηλωμένους στην αβεβαιότητα για το αύριο. Είμαστε σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης», σύμφωνα με το γνωστό λαϊκό άσμα, που κρατάει μεγάλο χρονικό διάστημα, έχει ριζώσει και απειλεί να μονιμοποιηθεί και παράλληλα θα οδηγήσει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας, να αντιδράσει με απρόβλεπτες εκ νέου συνέπειες. Μόνη λύση, μια νέου τύπου δημοκρατική συνεργασία όλων όσων βάζουν το συμφέρον των πολιτών πάνω από το κομματικό και προσωπικό συμφέρον. Εντολή λαού. Βρείτε τα!

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος