"Φακάτοι και ανάφτρες" χωρίς ... Μαλβίνα Κάραλη

Σχόλιο για τη Βάσω Παπανδρέου όταν ούσα Υπουργός Δημοσίων Έργων εγκαινίαζε έργα:

«Την ίδια ώρα η Βάσω παύλα βελέντζα παράταγε τα υπουργεία της και γινόταν μια Τζίντζερ Ρότζερς στο πιο θυμαρίσιο της. Χόρευε τσάμικα στη Φλώρινα. Τα μεγάλα έργα άρχισαν… Έχει πάρει ένα μυστρί η λιόρτζω και γυρνάει σαν τον Παττακό με καούκα, ένα πράγμα. Ό,τι βρίσκει μπρος της το εγκαινιάζει. Χθες εγκαινίασε δυο λεύκες, μια αζαλέα, που είναι προστατευόμενο είδος στη Φλώρινα και τρία καμπινέδια δημόσια, τούρκικα όμως, ό,τι κάνεις δηλαδή στα όρθια».

Για το φόρεμα της Μόνικα Λεβίνσκυ:

«Αμάν πια Βαγγελίστρα μου. Αυτό δεν ήταν φόρεμα τελικά, ήταν περίπτερο. Εκτός από τους λεκέδες, πάνω στο φόρεμα της Λεβίνσκυ βρήκανε τώρα ίχνη κοκαΐνης. Αύριο, να μου το θυμηθείτε, θα βρουν και τα υπόλοιπα, ήτοι: τρεις κουταλιές πιπέρι, τέσσερις μασχαλότριχες, λιωμένη σοκολάτα, γιατί είναι και γουρούνα η Μόνικα, δυο κουταλιές μαγιονέζα, λάιτ όμως και όλο αυτό το σβήνουμε με κόκκινο κρασί.

Νοικοκυρόσογο το Λεβινσκέικο. Μα καλά, τι διάολο, δεν μπόχαγε αυτό το φουστάνι ήθελα να ‘ξερα; Σε κανένα δε μύρισε; Όλοι κρυωμένοι ήταν;»

Πέρασαν 12 χρόνια από τον χαμό της σε ηλικία μόλις 49 ετών, Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν μία γυναίκα που χαρακτήρισε μία ολόκληρη γενιά, ερωτευμένη με τη ζωή όπως έλεγε η ίδια παρότι υπέφερε από τις σχέσεις της και τους αποτυχημένους γάμους της. Η προσωπική της επιτυχία για αυτήν ήταν η οικογένεια της πάντα ενώ τελευταία αποτραβήχτηκε από τη δημόσια ζωή για να μην υπάρχει η εικόνα της φθοράς της.

Ξεκίνησε σαν αρθρογράφος το 1976 και έγινε γνωστή για την αριστοφανική πένα και τα καυστικά σχόλια της προς την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μας. Με αρκετές τηλεοπτικές εκπομπές που άφησαν εποχή όπως το "ΜΑΛΒΙΝΑ HOSTESS", το "ΜΑΛΒΙΝΑ ΡΙΧΤΕΡ" και το "ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ" είχε το δικό της στυλ με λόγο αιρετικό, καυστικό αλλά ανθρώπινο.

Το τελευταίο μυθιστόρημά της "πιο πολύ, πιο πολύ" ήταν και το κύκνειο άσμα στη λογοτεχνική καριέρα της που αγάπησε όσο τίποτα άλλο με πληθώρα βιβλίων ακόμα και μαγειρικής. Είχε δουλέψει στον Επενδυτή, Επίκαιρα, Γυναίκα, Symbol, Ελευθεροτυπία, Απογευματινή. Δεν υποχώρησε ποτέ από το στυλ και τις αξίες της κάνοντας πάντα παραπομπές στους αρχαίους συγγραφείς και τους πιο σύγχρονους.

Δημιούργησε μία ολόκληρη γενιά με αποκορύφωμα τα "μαλβινέζικα" τη γλώσσα - ιδίωμα των εκπομπών της. Λάτρης της τέχνης κυρίως της λογοτεχνίας μας έμαθε τον Κούντερα και άλλους έχοντας πάντα την υπερβολή σαν όπλο στην αδικία. Η Μαλβίνα σηματοδοτεί εμβληματικά σχεδόν πια, μία εποχή της δημοσιογραφίας που ... χάσαμε. Πένες δυνατές, με γνώση, κουλτούρα κι άποψη. Που ήξεραν να "δένουν" το σχόλιο, τον υπαινιγμό, το έξυπνο καλαμπούρι, την καυστική σάτιρα αλλά ένοιωθες πάντα πως πίσω από αυτά υπήρχε ένας άνθρωπος με γνώσεις και υπόβαθρο, όχι με εμπάθεια και ανεπάρκεια. Να ένα ακόμη απόσπασμα από την αξέχαστη Μαλβίνα.

"(...)Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δεν σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν, γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δεν ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί "ένα ίσον κανένα". Ή τρία αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: "Πως ξέπεσες έτσι;"

Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα τους. Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δεν δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα.

Ο Μικροαστός δεν θέλει μπλεξίματα. Γι' αυτό δεν μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς."

(...)

Απόσπασμα από άρθρο της Μαλβίνας Κάραλη, με τίτλο "Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος;" που γράφτηκε και δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1995 στο τεύχος 18 του Περιοδικού 01.