Το συγκλονιστικό αντίο Ιταλού παρουσιαστή σε γονείς και θείους που πέθαναν από τον κορωνοϊό

Η τελευταία ανάρτηση που μοιράστηκε ο Gabriele Corsi, παρουσιαστής του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, καθώς και το πρόσωπο του γκρουπ τριών κωμικών - Trio Medusa είναι συγκλονιστική. Ένα κείμενο που είναι ένα πραγματικό ποίημα 

Συγκινητικά τα λόγια για τη μητέρα του, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή μόνη της στο νοσοκομείο. «Ήταν η μητέρα μου. Αυτή η κομψή κυρία πέθανε μόνη της στο νοσοκομείο επειδή δεν μπορούσα να την επισκεφτώ. Ο μεγαλύτερος πόνος. Εκείνη. Μόνη.», γράφει ο Gabriele Corsi.
Κλείνοντας ο Ιταλός παρουσιαστής στέλνει το δικό του μήνυμα σε όσους επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης με τον κορωνοϊό. «Για μερικούς, "μόνο οι γέροι πεθαίνουν", "ναι, αλλά ήταν ήδη άρρωστοι", "πολλοί περισσότεροι πεθαίνουν από άλλες αιτίες".
Και αν είστε μεταξύ αυτών που τα πιστεύουν όλα αυτά, πραγματικά δεν μάθατε τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στην Ιταλία».

Την ανάρτηση συνοδεύει ένα απόκομμα εφημερίδας με νεκρολογίες από την Ιταλία.

Η ανάρτηση στο facebook

«Ήταν ο πατέρας μου.
Αυτός στην πιο θολή από τις φωτογραφίες στις νεκρολογίες εχθές.
Ήταν ο πατέρας μου.
Τον θυμάμαι με μαύρο μούσι να μου μαθαίνει μπάλα στο πάρκο κάτω από το σπίτι μας.
Ήταν η μητέρα μου. Αυτή η κομψή κυρία πέθανε μόνη της στο νοσοκομείο επειδή δεν μπορούσα να την επισκεφτώ.
Ο μεγαλύτερος πόνος.
Εκείνη. Μόνη.
Ήταν η μητέρα μου, που μου έκανε χώρο στο μεγάλο κρεβάτι όταν είχα πυρετό και μου φαινόταν πάντα πως αυτό ήταν η μόνη μου γιατρειά.
Ήταν ο θείος μου.
Αυτός ο κύριος με τα γυαλιά που έφυγε μεταξύ πολλών άλλων εχθές.
Ήταν ο θείος μου. Αυτός ο ίδιος ο θείος που με έπαιρνε να παίξουμε με τα αεροπλανάκια και με έκανε και πέταγα, κι ας πατούσαν τα πόδια μου κάτω.
Ήταν η θεία μου.
Η κυρία χωρίς φωτογραφία. Μόνο ημερομηνία γέννησης και θανάτου.
Ήταν η θεία μου, γιατί δεν μπορούμε καν να πάμε στο σπίτι της για να βρούμε μια φωτογραφία της. Αυτή που κάποια Χριστούγεννα μου έκανε δώρο την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή.
Ήταν ο πατέρας μου. Ήταν η μητέρα μου.
Ήταν οι θείοι μου, οι γείτονές μου, οι γονείς μου, οι συγγενείς των φίλων μου.
Εκείνοι που τώρα δεν μπορούμε να κλάψουμε.
Εκείνοι που, τώρα, δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλο να περάσει ο πόνος. Εκείνοι που δεν ξέρεις ποιοι είναι.
Αλλά εγώ ξέρω. Για μερικούς, "μόνο οι γέροι πεθαίνουν", "ναι, αλλά ήταν ήδη άρρωστοι", "πολλοί περισσότεροι πεθαίνουν από άλλες αιτίες".
Και αν είστε μεταξύ αυτών που τα πιστεύουν όλα αυτά, πραγματικά δεν μάθατε τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στην Ιταλία».