Σωτηροπούλου: «Έχω άλυτα ψυχολογικά θέματα. Κάνω ψυχοθεραπεία κάποια χρόνια»

H Τόνια Σωτηροπούλου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και παραδέχτηκε πως έχει άλυτα ψυχολογικά θέματα και για αυτό τον λόγο πάει στον ψυχολόγο.

«Το να κάνω επαφές με το εξωτερικό και να έχω ορισμένες διασυνδέσεις δεν ήταν και τόσο δύσκολο, αφού ζούσα πολλά χρόνια, επτά περίπου, στο Λονδίνο. Εκεί ήταν η βάση μου. Ταξιδεύω, άλλωστε, πολύ συχνά και στην Αμερική, έχω τον ατζέντη μου και δεν θεωρώ ότι έκανα κάποια… υπεράνθρωπη κατάκτηση. Όπου κοιτάζεις, πηγαίνεις! Κι επειδή εγώ “κοιτάζω” αρκετά στο εξωτερικό, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο σινεμά, χτυπάω πόρτες, πάω σε οντισιόν και διεκδικώ μία θέση σε ένα ευρύτερο φάσμα, εκτός Ελλάδας. Αυτή την περίοδο μόλις ολοκλήρωσα το “Saison Morte” – ένα αστυνομικό θρίλερ του Θανάση Τότσικα. Και, τη δεδομένη στιγμή, κάνω το “Success Story”, μία ταινία του Νίκου Περράκη. Τον Ιούλιο, ωστόσο, έχω να κάνω μία ταινία, αμερικάνικης παραγωγής, της οποίας τα γυρίσματα θα πραγματοποιηθούν στο Chicago. Θα είναι κι αυτό θρίλερ! Επίσης, τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, θα συμμετάσχω σε ακόμα μία αμερικάνικη ταινία, που θα έχει τίτλο “Perfidious” και θα γυριστεί στην Πράγα. Ναι, είμαι ευτυχής για όλα αυτά που μου συμβαίνουν!, είπε η ίδια.

tonia.jpg, by mariak

Και στη συνέχεια πρόσθεσε:  «Δεν έκανα ποτέ κάποια σπουδαία “επανάσταση”. Μάλλον, περιορίστηκα στα παιχνίδια της γειτονιάς μου, στη Γλυφάδα όπου ζούσα. Τότε θυμάμαι, μαζί με τους φίλους μου, πηγαίναμε ή Γ’ ή Δ’ δημοτικού, όταν μας είχε πιάσει ένας παροξυσμός με τους “Power Rangers” και είχαμε χωριστεί σε ομάδες. Ο κακός χαμός γινόταν. Μέχρι που με έβαλαν σε έναν κάδο σκουπιδιών! Το θυμάμαι και γελάω τώρα, όμως, τότε αυτά δεν τα μάθαιναν οι γονείς μας. Τολμούσαμε να τα πούμε; Ποτέ δεν με περιόρισαν οι δικοί μου. Μου έδιναν απόλυτη ελευθερία και υπήρχε συνεννόηση κι εμπιστοσύνη. Ρωτούσα: “Να πάω εκεί απόψε;”. “Να πας!”, μου έλεγαν, “αλλά 12 το βράδυ θα είσαι πίσω”. Εγώ ήμουν σπίτι δώδεκα παρά πέντε. Ήμουν υπεύθυνη κι έτσι οι γονείς μου ήταν χαλαροί μαζί μου. Ούτε έπινα, ούτε κάπνιζα. Την όποια “επανάστασή” μου την έκανα στην εφηβεία, μέσω της μουσικής. Άκουγα punk και rock μουσική. Ψυχολογικά πέρναγα δύσκολα τότε. Οι ορμόνες, η ηλικία, ποιος ξέρει; Όλα αυτά με έκαναν να έχω μία ροπή προς τη μελαγχολία. Αισθανόμουν “εγκλωβισμένη” στην ηλικία μου. Ήθελα να βγω μπροστά, να τρέξω και να κάνω πράγματα. Πάντως ποτέ δεν σκέφτηκα “θα γυρίσω το χρόνο πίσω στα σχολικά χρόνια”. Μου αρέσει όσο μεγαλώνω. Σήμερα είμαι 30. Όχι, δεν θα ήθελα να ήμουν ξανά 20. Με τίποτα!»