Ο άστεγος της πλατείας Κορνάρου κι η .. άστεγη συμπόνοια μας

Δεν ξέρω πως τον έλεγαν. Δεν ξέρω καν σε ποιο παγκάκι κοιμόταν κι αν τον προσπέρασα βιαστική σε μία από τις διαδρομές μου από την πλατεία Κορνάρου τις προηγούμενες μέρες. 

Η είδηση του θανάτου του με βρήκε το μεσημέρι της Κυριακής στη θαλπωρή του σπιτιού μου, να ψευτοπαραπονιέμαι -όπως οι περισσότεροι- πως ο καιρός μου χάλασε τα σχέδια των εξορμήσεων. Κι ήταν "γροθιά στο στομάχι" όχι γιατί ψάχνω τους δραματικούς τόνους του θέματος, αλλά γιατί μου θύμισε πόσο εύκολα συνηθίσαμε την φρίκη, τόσο που φοβάμαι πως σε λίγο ούτε θα μας σοκάρει καν. Η είδηση για τον άστεγο που πέθανε το μεσημέρι είναι σχεδόν βέβαιο πως αύριο δεν θα απασχολεί κανέναν μας. Η κοινωνική μας ευαισθησία "στρογγυλεύει" και προσαρμόζεται στις σκληρές απαιτήσεις της ζωής εν μέσω κρίσης, μέχρι που κάποτε ίσως να χαθεί κι ολότελα. Και η κρατική κοινωνική μέριμνα ατόνισε σταδιακά ακόμη και σαν ιδέα. Δεν θεωρούμε καν αυτονόητο πια πως θα 'πρεπε να υπάρχει πρόβλεψη των υπηρεσιών της Πρόνοιας για αυτές τις περιπτώσεις των αστέγων. Χωνέψαμε άλλωστε -σχετικά γρήγορα- πως το κράτος δεν οφείλει καν στους φορολογούμενους του τα στοιχειώδη: παροχές υγείας, παιδείας, υποδομών, ασφάλειας και προστασίας της ζωής. 

Τον άστεγο της πλατείας Κορνάρου που πέθανε το μεσημέρι από το κρύο δεν τον ήξερα. Αλλά θλίβομαι που είχε την ατυχία να ζήσει και να πεθάνει άστεγος στον τόπο μου. Δεν έχει σημασία αν ήταν Πολωνός, Ρώσος ή Τσέχος. Σημασία έχει πως γύρω μας πληθαίνουν πια αυτοί που σου απλώνουν το χέρι και επαιτούν συμπόνια, αλλά νιώθεις πως δεν σου περισσεύει τίποτα να τους δώσεις. 

Μ.Κ.