Οι μάνες είναι η καλύτερη "εφεύρεση" στον πλανήτη μας. Αρκεί να ξέρεις να τις κρατάς σε μία ... απόσταση ασφαλείας. Πρώτα θα σε κυνηγήσουν για χρόνια με εκείνο το ποτήρι το γάλα στα χέρια ή την επιμονή του "ντύσου ζεστά, θα κρυώσεις". Έπειτα θα νιώσεις πόσο άδολα και βαθιά σε νοιάστηκαν. Κάποτε θα συγκρουστείς με τις υπερπροστατευτικές εμμονές τους και θα "πνιγείς" από τα δικά τους κοινωνικά status.
Και μετά .. όταν μεγαλώνοντας λοξοδρομήσεις και απομακρυνθείς, τότε θα το συνειδητοποιείς.
Πόσο σου λείπουν ... πόσο εύχεσαι να 'ταν ακόμη κοντά ... πάλι με το ίδιο ποτήρι γάλα ... να σε κυνηγούν στα 20 .. στα 30 .. στα 40 .. στα 100 σου.
Κι όσο τα χρόνια σε παίρνουν από το χέρι και σε τραβάνε μακρυά τους τόσο τις αποζητάς και αναρωτιέσαι: Ναι, εγώ ξέρω πόσο μ' αγαπάει αλλά πρόλαβα να της το πω ... να της το δείξω ... πόσο την αγαπώ κι εγώ. Όχι, δεν πρόλαβα. Μια μέρα τον χρόνο δεν μου φτάνει. Και τις άλλες ξεχνιέμαι στην καθημερινότητα. Την αποπαίρνω, την πληγώνω, την τυραννώ. Αλλά έτσι ακριβώς την νιώθω πιο δική μου. Πιο "κομμάτι" μου.
Και μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ πόση αλήθεια έκρυβε η ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ που είπε πως το μεγαλύτερο ξάφνιασμα κάθε γυναίκας είναι ότι μεγαλώνοντας συνειδητοποιεί πόσο έμοιασε στη μητέρα της.
Πράγματι τρομακτικό !!! Αν ήδη μοιάζουμε ... τότε ήδη δεν χωρά σε "πατενταρισμένες παγκόσμιες μέρες" ή σε αγκαλιές λουλουδιών που θυσιάστηκαν τόσο ... στημένα. Κι ενώ το νιώθω .. πάλι θα ενδώσω σ' αυτά που επιλέγει η .. αγέλη. Κι ας ξέρω πως ούτε σε εκείνη ούτε σε μένα θα φτάνουν.
Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Ανήκω σ' εκείνη την τελευταία γενιά Ελλήνων που μπορεί να αφηγηθεί ακόμη τις μέρες της καλοπέρασης. Η προηγούμενη μπορούσε να αφηγηθεί τον πόλεμο και τη φρίκη του κι η επόμενη θα κρέμεται από τα χείλη μας όταν θα αναπολούμε τις εποχές της ευημερίας: τότε που η εργασία ήταν συνάρτηση της εργατικότητας του καθενός, η αμοιβή της ήταν συνάρτηση γνώσεων και η ποιότητα της ζωής μας -πέρα από φόρους και υποχρεώσεις- είχε περιθώρια για γλέντια, ταξίδια κι ένα σωρό ...περιττά, που κάναν πιο καλή παρέα στα ... απαραίτητα. Εν ολίγοις, είμαι εκπρόσωπος της τελευταίας γενιάς Ελλήνων, που θυμάται πως είναι να ζεις, κι όχι απλά να επιβιώνεις. Τα μνημόνια, οι δανεισμοί κι οι οικονομικές εξαρτήσεις πλήγωσαν την περηφάνια μου, μείωσαν την αξιοπρέπειά μου και άλλαξαν σε μικρό διάστημα κάθε σταθερή της ζωής μου που θεωρούσα αδιαπραγμάτευτη. Συνήθισα την εικόνα ανθρώπων που ξεσπιτώνονται, ξενιτεύονται, χρεοκοπούν, αυτοκτονούν. Συνήθισα το ξεπούλημα της Πατρίδας μου και χόρτασα ... ΤΑΙΠΕΔ, "αξιοποιήσεις κρατικών εκτάσεων", επενδυτές από Κίνα, Ρωσία κι ... όπου γης που μυρίστηκαν "φιλέτα" σε τιμές ευκαιρίας. Συμβιβάστηκα με ... εκπτώσεις στο σύστημα Υγείας, στο σύστημα της Παιδείας, στο μισθό μου, στη σύνταξη των γονιών μου, στα μέτρα πρόνοιας και σε κάθε έννοια που σήμαινε "ποιότητα ζωής, πρόοδο ή ανάπτυξη". Ανέχτηκα φόρους επί φόρων που ήταν άδικοι κι ίσως κι αντισυνταγματικοί και με έφτασαν στο ... αμήν, ανέχτηκα ένα κάρο δυσνόητους οικονομικούς όρους που ήταν αφορμή για περικοπές κι ανέχτηκα κι ένα συρφετό από ντόπιους και ξένους τραπεζίτες, καιροσκόπους και λοιπούς οικονομοφωστήρες που βάλθηκαν να πελεκούν τη ζωή μου και να την αποστεώνουν. Και τώρα ναι, θέλω τα δύσκολα και τα ακατόρθωτα: Θέλω να σηκώσω κεφάλι, να πάρω τη ζωή μου πίσω, να ξαναπιάσω το νήμα από εκεί που κόπηκε. Κι ακόμη θέλω μισθό με αξιοπρέπεια, σύνταξη που να σέβεται τους κόπους μιας ζωής, σχολεία που να μορφώνουν τα παιδιά μου, σύστημα υγείας που να με φροντίσει στα δύσκολα και εν γένη θέλω γρήγορα πίσω την Ελλάδα της ανάπτυξης, της προκοπής και της προόδου. Και είμαι ανυπόμονη γιατί οι "ανάσες αξιοπρέπειας" δεν μου φτάνουν. Θέλω όλο μου το οξυγόνο πίσω ΤΩΡΑ. Και βιάζομαι αλλά μία φωνούλα λογικής ψιθυρίζει μέσα μου πως αυτούς τους ... δανειστές ή θεσμούς, ή όπως αλλιώς τους αποκαλούν δεν θα μπορέσω να τους βγάλω εντελώς, έτσι γρήγορα από τη ζωή μου. Γιατί στο τέλος του μήνα θέλω να είμαι όρθια κι αξιοπρεπής αλλά θέλω συνάμα να πάρω στο ακέραιο τον μισθό μου, να βρουν οι γονείς μου σύνταξη στο λογαριασμό τους και να μη μου κοστίσει ο ελληνικός μου τσαμπουκάς κάτι ανεπανόρθωτο. Κι αυτή η φωνούλα επιμένει πως ο τσαμπουκάς έχει όρια. Ιδίως όταν ...
Σήμερα είναι η ώρα της Ελλάδας στην Ευρώπη. Όχι απλώς γιατί στο απογευματινό Eurogroup τίθεται επί τάπητος το Ελληνικό αίτημα αλλά γιατί πίσω από την κούραση των αριθμών και της διαπραγμάτευσης αναφύεται ένα απείρως σημαντικότερο ζήτημα: η πεμπτουσία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, οι αρχές της αλληλεγγύης των λαών κι η διευκόλυνση της ανάπτυξής τους. Αν κάτι πέτυχε η Ελλάδα το τελευταίο διάστημα ήταν ότι όρθωσε ανάστημα στη νέα "ηγεμονία των αγορών" που την τελευταία δεκαετία πήρε τον έλεγχο της Ενωμένης Ευρώπης κι άρχισε να ξεζουμίζει τις φτωχές σε βιομηχανία χώρες του νότου, για να μεταφέρει κέρδη στο κραταιό βιομηχανικό κεφάλαιο του γερμανόστροφου άξονα. Το Ελληνικό αίτημα απόψε θα περάσει από ... σαράντα κύματα, όσα πέρασε κι η χώρα το προηγούμενο διάστημα μέχρι να χάσει κάθε δομή και υποδομή για να οδηγηθεί στην απόλυτη εξαθλίωση. Για το λόμπι των ισχυρών της Ευρώπης όμως, το δύσκολο δεν είναι να το ικανοποιήσουν ή να το απορρίψουν. Το πραγματικά δύσκολο για όλους αυτούς είναι ότι το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ και για πρώτη φορά τους θυμίζει ότι ο λαός που χρησιμοποιήθηκε ως ιδανικό πειραματόζωο στα παιχνίδια των αγορών σήκωσε κεφάλι και θυμήθηκε -μέσα στη δυστυχία του- το αυτονόητο: ότι δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση έγινε για να βοηθηθούν οι λαοί κι όχι για να καταρρακωθεί η αξιοπρέπεια και η ελπίδα τους. Στον Ευρωπαϊκό Νότο το εργασιακό άγχος κάνει ρεκόρ, η ανεργία τρομοκρατεί τους νέους, τα εισοδήματα πάνε σε φόρους κι επιβίωση κι η ελπίδα για αξιοπρεπή ζωή μειώνεται καθημερινά. Πίσω λοιπόν από νούμερα και μνημόνια η Ελλάδα βάζει σήμερα στο Γιουρογκρούπ το αίτημα του καθενός μας για δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο είτε βγάλουν υπερκέρδη οι γκουρού των αγορών είτε όχι. Κι αυτός ακριβώς ο "Ελληνικός ξεσηκωμός" είναι που τρομοκρατεί περισσότερο όσους μιλούν για τον νέο "δούρειο ίππο των Ελλήνων". Μόνο που αυτή τη φορά -σε αντίθεση με τον μύθο του Τρωικού πολέμου- οι Έλληνες δεν χρειάζεται να τρυπώσουν σε κάποιο στρατόπεδο για να κερδίσουν, αφού βρίσκονται ήδη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θέτουν ευθέως το αίτημα της αξιοπρέπειας των λαών απέναντι στις λογικές των αδηφάγων αγορών. Πάντως αν ο κ. Σόιμπλε μπήκε στον κόπο να διαβάσει για ...
Ο Καζαντζάκης είπε κάποτε μία "ολοστρόγγυλη" κουβέντα: Αυτή η ζωή αν της έλειπε ο έρωτας κι ο Θεός δεν θα αντεχόταν με τίποτα. (Κι ύστερα λύσσαξαν τα ιερατεία να τον κυνηγούν .. αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης). Σκέφτομαι συχνά πόσο καλύτερα θα μας κατανοούσαν οι άντρες αν μπορούσαν να "υποκλέψουν" τις συνομιλίες κάθε χαλαρής γυναικοπαρέας. Πιθανότατα βέβαια, το πείραμα να λειτουργούσε και αντίστροφα αν και ως γνωστόν women likes simple things: men... Πρωινό Σαββάτου. Καιρός μουντός, καφές ζεστός. Στο τραπέζι μας πιάνει στασίδι η κουβέντα περί του .. τέλειου άντρα. Και δεν έρχεται ακάλεστη. Φταίει ο τύπος στο απέναντι τραπέζι. Έχει το έξυπνα πρόστυχο βλέμμα -που είχε ο άντρας του Μαρτίνι- και μας περνάει προς στιγμήν από ακτινογραφία και τις τρεις. Ευτυχώς οι ομοιότητες με τη διαφήμιση σταματούν εκεί. Ο αέρας του ... φωνάζει "έχω τόση αυτοπεποίθηση, που σκέφτομαι να κάνω εξαγωγές". Κάτι γκρίζοι κρόταφοι και ένα σώμα καλογυμνασμένο στηρίζουν το όλο .. consept. Διαβάζει την εφημερίδα του, πίνει τον καφέ του και απορρίπτει σε τακτά χρονικά διαστήματα kλήσεις στο κινητό του. Η Γωγώ ρίχνει πρώτη την ιδέα: - Λοιπόν, θα παίξουμε "ταυτότητες".
" Του χάρωνος το δρέπανον ακαίρως, αν κόψει εκεί το νήμα της ζωής μου, ω!
Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια που έφυγε από κοντά μας ο Κωστής Φραγκούλης....
Αν πράγματι υπάρχει κάτι τρομακτικό στο καθεστώς του φόβου που έζησαν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες, είναι το γεγονός ότι μειώθηκε η κριτική μας σκέψη. Η λαίλαπα των κατευθυνόμενων και συστημικών ΜΜΕ επέμεινε στη γνωστή συνταγή του "μασημένου φαγητού" και ρύπανε τον εγκέφαλό μας με κάθε λογής καταστροφή που επίκειται, αν ξεστρατίσουμε από τις καθορισμένες πολιτικές επιλογές που εξυπηρετούσε. Παρ' ότι δεν κατάφεραν να αποχαυνώσουν εντελώς τη βούλησή μας -απόδειξη το αποτέλεσμα των εκλογών, που έδειξε ότι η πλειοψηφία σήκωσε ανάστημα στους τρομολάγνους που επέμεναν ότι θα καταστραφεί το σύμπαν χωρίς την συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου- κατάφεραν όμως να μπερδέψουν τη σκέψη μας και να ενσπείρουν αμφιβολίες στη λογική μας. Έτσι τώρα φαίνεται πως χρειάζεται η κρίση ειδικών αναλυτών για να θυμηθούμε τα αυτονόητα: ότι δηλαδή, το "οικόπεδο" που κατέχουμε ως Έλληνες στον πλανήτη είναι ... γωνιακό και ζηλευτό για πολλούς. Η "θέση" του από γεωπολιτικής απόψεως, το θέτει ανά τους αιώνες σε περιπέτειες αλλά οι Έλληνες καταφέρνουν πάντα να το υπερασπιστούν και να παραμείνει στην κατοχή τους. Στις μέρες μας παραμένει κομβικό σταυροδρόμι ηπείρων, πολιτισμών, εμπορίου κι ανάπτυξης, που σημαίνει πως κάθε μεγάλη δύναμη του πλανήτη δεν σκοπεύει να του γυρίσει την πλάτη αλλά συνάμα και πολύ θα ήθελε να το θέσει υπό την επιρροή της. Αυτό το τελευταίο ζήτημα -των επιρροών- είναι σχεδόν αυτονόητο πως θέτει σε λειτουργία γρανάζια σκληρού ψυχολογικού και οικονομικού πολέμου, που θα επιμένουν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της όποιας διαπραγμάτευσης να πιέζουν αφόρητα τους Έλληνες. Άλλωστε, κάθε ισχυρό οικονομικό λόμπι του πλανήτη τα τελευταία χρόνια κατάφερε να αποκτήσει ένα "ξέφτι" από το ρακένδυτο σώμα της Ελλάδας. Οι Κινέζοι τα λιμάνια, οι Ρώσοι τις διόδους για αγωγούς ενέργειας, οι Γερμανοί τα έργα και το δίκτυο υποδομών, οι Γάλλοι εξοπλισμούς, οι Αμερικάνοι βάσεις ελέγχου και ραντάρ ενώ όλα μαζί τα τοκογλυφικά "γεράκια", που κάνουν μπίζνες με οικονομικούς δείκτες και ομόλογα, θησαύρισαν συστηματικά από τη μιζέρια και την φτωχοποίηση της χώρας. Το μεγάλο φαγοπότι με τους υδρογονάνθρακες, τα μεταλλεία χρυσού, τον ορυκτό πλούτο, τα αεροδρόμια, τις παραλίες - φιλέτα, τα νησιά, τα λιμάνια, τους οδικούς άξονες είναι ακόμη νωπό, αλλά η εθνική περιουσία των Ελλήνων υπάρχει ακόμη χρόνος να σωθεί. ΚΑΙ ΘΑ ΣΩΘΕΙ. Όχι προφανώς γιατί οι ισχυροί της γης μας ... αγαπούν αλλά γιατί τα παιχνίδια επιρροών στην Ευρώπη βασίζονται σε ισορροπίες που αν κλωνιστούν θα τραντάξουν΄συθέμελα το παγκόσμιο οικοδόμημα. Και η Ελλάδα αιώνες τώρα ανήκει στη διακεκαυμένη ζώνη. Αν λοιπόν κάποιοι την βάλουν απέναντι, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να χάσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή είτε αυτό σημαίνει πρόσβαση σε πληροφορία, είτε σημαίνει οικονομικό έλεγχο ή πλουτοπαραγωγική δύναμη. Και οι δικές τους απώλειες σε μία τέτοια περίπτωση θα είναι πολύ μεγαλύτερες από τις απώλειες ενός λαού, που τα τελευταία χρόνια σχεδόν έμαθε να επιβιώνει με ψίχουλα. Γιατί όμως αυτό δεν μοιάζει ξεκάθαρο; Ίσως γιατί εσχάτως μας συμβαίνουν όσα περιγράφει ο Πλάτωνας στον μύθο του σπηλαίου στην Ιδανική του Πολιτεία. Το βίντεο που ακολουθεί έχει εικονογραφημένη και μεταφρασμένη την αλληγορική αφήγηση και ... κάθε ομοιότητα με όσα μας συμβαίνουν ασφαλώς και δεν είναι τυχαία. Μ.Κ.
Η χθεσινή νύχτα στους δρόμους και τις πλατείες της Ψωροκώσταινας γέννησε νέες ελπίδες και νέα ερωτηματικά. Στην πραγματικότητα για κάποιους έχει λίγη σημασία ποιοί και γιατί αντιδρούν. Ίσως το μόνο σπουδαίο να είναι αυτή καθαυτή η αντίδραση. Αναρωτήθηκα "Γιατί οι Έλληνες;" Κι έπειτα θυμήθηκα εκείνο το υπέροχο απόσπασμα από τη Δίκη του Κάφκα κι είπα να το μοιραστώ με όσους έχουν διάθεση για παραλληλισμούς: "Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. «Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι». Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει: «Αν το τραβά η όρεξή σου, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρευσα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ' όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ' αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ' εγώ μπορώ να την αντέξω». Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει το θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός του κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: «Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παρέλειψες τίποτα». Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γερνάει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν' αλλάξουν τη γνώμη του θυρωρού. Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατό του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα, που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. «Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;» ρωτά ο θυρωρός, «είσαι αχόρταγος...» «Όλοι μάχονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος, «πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;» Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: «Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω». Ο Όρσον Ουέλς ...
Στο Μπακού, το λεγόμενο "μαργαριτάρι της Κασπίας" ταξιδεύει σήμερα το eΚρήτη, μέσα από το αφιέρωμα που επιμελήθηκε ο...
Τον συνάντησα τη βραδιά των εκλογών. Όταν το γλέντι στην Πλατεία Κλαυθμώνος είχε ανάψει για τα καλά κι ο πλανήτης βούιζε πως η Ελλάδα "΄έστριψε το τιμόνι αριστερά". Η αντίδρασή του με ξάφνιασε. Δεν γελούσε, δεν γλεντούσε, δεν έδειχνε χαρούμενος. Κοιτούσε στην οθόνη τον Τσίπρα να μιλάει κι ... έκλαιγε βουβά. - Έζησα και το είδα κι αυτό, πρόλαβε την ερώτησή μου. Ξέρεις, σας φαίνεται απλό, συνέχισε. Το λέτε χωρίς να νοιώθετε το βάρος του: "Νίκη της Αριστεράς στην Ελλάδα". Οι δικές μας πλάτες όμως το κουβάλησαν αυτό το φορτίο. Πήγαμε στα Ξερονήσια, κουβαλήσαμε το "στίγμα" του Αριστερού, αποκτήσαμε κόκκινο φάκελλο φρονημάτων, κρύψαμε τον Ριζοσπάστη κάτω από το πουκάμισο, φοβηθήκαμε πως θα λερώσουμε το μέλλον των παιδιών μας, ζήσαμε με το άγχος μιας επιλογής που πάντα μας βασάνιζε. Και τώρα απόψε βλέπω ένα πιτσιρίκο που χει λιγότερα από τα μισά μου χρόνια να καταφέρνει αυτό που όλοι οι Έλληνες Αριστεροί πάντα ονειρεύονταν. Όχι την εξουσία, αλλά το να πείσεις τον κόσμο πως μπορείς να τον αλλάξεις, αρκεί να πιστέψει κι ο ίδιος την δύναμή του. Σ' αυτή την κουβέντα του, βρήκα όλη την ουσία της βραδιάς. Αν κάτι άλλαξε τελικά δεν ήταν τα ποσοστά των κομμάτων ούτε ο ένοικος του Μαξίμου. Ήταν η όρεξη των πολλών -για πρώτη φορά μετά από καιρό- να πιστέψουν και πάλι στη δύναμή τους, να ονειρευτούν κάτι αλλιώτικο από αυτό που τους ετοίμασαν τα ξένα κέντρα και τα παράκεντρα της οικονομικής εξουσίας. Και να ελπίσουν. Κι αν κάτι αναμετρήθηκε δεν ήταν απλά δυο κόμματα εξουσίας αλλά τα προαιώνια "συστατικά" της ανθρώπινης νόησης: ο φόβος κι η ελπίδα. Κι ήταν και τα δύο πανίσχυρα, καθώς ο φόβος ρίζωσε τα τελευταία χρόνια γύρω μας και μέσα μας με εικόνες φτώχειας, εξαθλίωσης κι ανασφάλειας, ποιυ μας θύμιζαν εμμονικά πόσο εύκολα μπορούν να γίνουν και δικές μας τραγικές εικόνες. Όμως η ελπίδα νίκησε, ίσως γιατί είναι στην Ελληνική φύση μας να αποδεικνύουμε πως το συλλογικό ασυνείδητο -όσο κι αν τρόμαξε- διατηρεί ακόμη τη σπίθα της αισιοδοξίας. Μόνο που τώρα οι κρατούντες θα πρέπει να λογαριάσουν το ειδικό βάρος της νίκης τους, που φτιάχτηκε από το εύθραυστο "υλικό" μιας κοινωνίας εξαιρετικά ευάλωτης στις υποσχέσεις και στα οράματα. Και πρέπει αδιαλείπτως να θυμούνται τον χρησμό του Παναγιώτη Κονδύλη που έλεγε: Ελπίδα και φόβος παρεμποδίζουν την κατανόηση των ανθρώπινων πραγμάτων· η ελπίδα όμως ξεπερνιέται πολύ δυσκολότερα από το φόβο. Μ.Κ.
/Κομμάτια σ' έκαναν Ελλάς όσοι έχουν κυβερνήσει/ /και τώρα τα κομμάτια σου ποιος θα τα συγκολλήσει;/ (Νικόλαος...