Τα όρια στην πολιτική κριτική. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Το δικαίωμα και τα όρια στην πολιτική κριτική και αντιπαράθεση, μέσα στα πλαίσια του πολιτικού πολιτισμού, αποτέλεσε τη βάση μιας ημερίδας, που έγινε πριν από λίγες μέρες από αυτοδιοικητικούς φορείς.

Με πολύ απλά λόγια, τα κύρια θέματα που απασχόλησαν την ημερίδα ήταν τα γνωστά σε όλους μας, fake news, χτυπήματα κάτω από τη μέση, σκάνδαλα, λάσπη, ανθρωποφαγία και τα συναφή.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες έκνομων συμπεριφορών από πολιτικά κόμματα, πολιτικά πρόσωπα και αργυρώνητους δημοσιογράφους. Φυσικά, οι τελευταίοι παίζουν πάντα το ρόλο του διαμεσολαβητή και το ηχείο της διάχυσης της συκοφαντίας. Με το αζημίωτο βέβαια.

Τα τελευταία χρόνια, η πολιτική ζωή του τόπου μας δηλητηριάζονται από κάθε είδους σκιωδών συμπεριφορών, αδιαφορώντας για  το λεγόμενο συμβόλαιο πολιτικού πολιτισμού, με στόχο την τήρηση των κανόνων της πολιτικής δεοντολογίας και του fair play μεταξύ των πολιτικών προσώπων.

Ιδιαίτερα στις προεκλογικές περιόδους η λάσπη στον ανεμιστήρα πάει σύννεφο. Περισσότερο οι πολιτικοί και λιγότερο οι αυτοδιοικητικοί καθημερινά κατακρεουργούνται από κακόπιστους πολίτες, πληρωμένους κονδυλοφόρους και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που επιδίδονται σε αποστολές δολοφονίας χαρακτήρων.

Στόχος η άμεση βλάβη πολιτικού προσώπου με πηγαίους τηλεοπτικούς και έντυπους τίτλους, αδιαφορώντας για την πραγματική υπόσταση της κατηγορίας.

Όταν μετά από κάποια χρόνια, το πολιτικό πρόσωπο θα κριθεί αθώο από τα δικαστήρια, τότε η είδηση θα καταχωρηθεί μονόστηλο στον Τύπο και θα περάσει απαρατήρητη από όλα τα άλλα Μέσα.

Αποτέλεσμα, η απειλή διασυρμού και απαξίωσης ενός πολιτικού προσώπου, να εμποδίζει σοβαρούς και αξιόλογους να ασχοληθούν με την πολιτική και την αυτοδιοίκηση. Θα πρέπει, ο κάθε εχέφρων άνθρωπος που θέλει να μπει στον πολιτικό στίβο να αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν είναι κλέφτης, λαμόγιο, ακόμη και ελέφαντας. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει, πιθανούς επαγγελματίες εκβιαστές με όπλα έντυπα, ηλεκτρονικά και κοινωνικής δικτύωσης και να διαφυλάξει την προσωπικότητα του και της οικογενείας του από άρρωστα μυαλά που αμαυρώνουν εικόνες, δολοφονούν χαρακτήρες και σπιλώνουν ονόματα μέχρι τρίτης γενεάς.

Υπάρχει λοιπόν ελεύθερος επαγγελματίας, πετυχημένος κοινωνικά, να ρισκάρει την επαγγελματική και κοινωνική του θέση για να γίνει αιρετός, στην κεντρική πολιτική σκηνή ή στην αυτοδιοίκηση;

Σήμερα, που η απαξία των πολιτών προς τους πολιτικούς και γενικά προς την πολιτική, εκδηλώνεται με τους γνωστούς «πεζοδρομιακούς» τρόπους λεκτικούς αλλά και με τη γλώσσα του σώματος, θα υπάρξουν πραγματικοί «σωτήρες» για να αναλάβουν τα ηνία της χώρας;

Σήμερα, που οι μονταζιέρες των κομμάτων παράγουν αναρίθμητα τρολς και η λάσπη θολώνει την εικόνα κάθε πολιτικού προσώπου, θα γλυτώσει κανείς από τη σπίλωση;

Ποιος μπορεί να βάλει τα όρια στην πολιτική αντιπαράθεση, όταν οι έχοντες τη δύναμη να τα επιβάλλουν είναι οι πρώτοι που τα καταστρατηγούν;

Θανάσης Παπαμιχαήλ, Επικοινωνιολόγος