Οι «καλοί Σαμαρείτες». Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Ευδοκιμούν πάντα με την έλευση της φτώχειας και η προβολή του έργου τους έχει σαν στόχο το θεάρεστο έργο της κυβερνητικής φιλανθρωπίας, να υπακούει στις αρχές της μεταστροφής της κοινής γνώμης. Πιο απλά, όταν ένας πολιτικός «στριμώχνεται» είτε δημοσκοπικά, είτε από ομάδες πίεσης πολιτών με γιλέκα ή χωρίς, τότε ανοίγει το κουτί των παροχών. Δίνει επιδόματα, δίνει μετρητά, δίνει «ανάσες» με δόσεις για να πάρει την εύνοια των πολιτών και μικροποσοστά ανόδου στη δημοσκοπική πίτα. 
Όταν είναι και χρόνος εκλογών, πλημμυρίζουμε από «καλούς Σαμαρείτες» της κεντρικής πολιτική σκηνής, της αυτοδιοίκησης, αλλά και του ιδιωτικού τομέα με το εφεύρημα της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Στη χώρα της φαίδρας πορτοκαλέας, ένα στα τέσσερα τηλεοπτικά σποτάκια των διαφημίσεων προσφέρουν καθημερινά γεύματα, τρόφιμα, είδη ένδυσης και υπόδησης ακόμη και πετρελαίου θέρμανσης από ιδιωτικές εταιρίες, δημοτικές επιχειρήσεις και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Καλοδεχούμενα θα πείτε όταν το επίσημο κράτος ενδιαφέρεται μόνο για την αναδιανομή της φτώχειας και τον αφανισμό της μεσαίας τάξης.  Εσαεί προεκλογικά χρησιμοποιείται από την εκάστοτε κυβέρνηση, η διανομή επιδομάτων ως σωσίβιο διάσωσης της από το «μαύρισμα» στην κάλπη. Όσο για τους ιδιώτες επιχειρηματίες που προσφέρουν τα χριστουγεννιάτικα καλούδια, έχουν στόχους καθαρά εμπορικούς. Να προτιμηθούν τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες τους από τους λίγους εναπομείναντες οικονομικά ενεργούς καταναλωτές, έναντι των ανταγωνιστών τους. Αυτή είναι η πραγματικότητα χωρίς «φτιασιδώματα» επικοινωνιακά. Και δυστυχώς οι πολίτες δεν έχουν ικανότητες απεγκλωβισμού από τέτοιες νοοτροπίες παθητικής κατήχησης και μεταμόρφωσης της σε ενεργά υποκείμενα αποδοχής ή μη. Φυσικά και τα «πρόθυμα» ΜΜΕ παίζουν σημαντικό ρόλο στο κεφάλαιο της αξιοπρέπειας των ασθενέστερων ομάδων των πολιτών.
Το ζητούμενο είναι να υπάρχουν κοινωνίες και χωρίς «καλούς Σαμαρείτες» που φέρνουν «μετρητά» όταν πιέζονται και κάθε είδους παροχές όταν στήνονται κάλπες. Όσο για το νέο φρούτο της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, καλό θα είναι να απέχει της έντονης μαζικής προβολής.
«Ου γνωστό η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου» λέει η εκκλησία. «Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό» λέει ο θυμόσοφος λαός. Δεν λέει ρίχτο στην τηλεόραση και σε prime time ζώνη.
Και δεν τελειώσαμε εδώ, όπως λένε και στο τελεμάρκετινγκ. 
Όσοι παρακολουθείτε τηλεοπτικά προγράμματα με παρουσιαστές Αι- Βασίληδες και καλούς Σαμαρείτες κερδίζετε μετρητά ζεστά και λαϊκά με ένα απλό τηλεφώνημα ή με αγορά μιας φριτέζας!
Στο μίζερο «σήμερα» ότι αποκομίσετε από όποια πηγή προσφέρεται, είναι ευπρόσδεκτο και αναγκαίο. Ακόμη και οι προσκλήσεις για το άναμμα των Χριστουγεννιάτικων δέντρων υποκαθιστούν το ρεβεγιόν των προ κρίσης ετών, στις μεγάλες πίστες. 
Παράλληλα μπορεί να δώσει και τη «φώτιση» σε πολλούς συμπολίτες μας για να καταλάβουν επιτέλους ότι Αι- Βασίληδες και καλοί Σαμαρείτες δεν χρειάζονται όταν ένα κράτος πατάει γερά στα πόδια τους. 

*Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος