Ο «θείος» από το Βερολίνο και τα δωράκια στους αυτοδιοικητικούς. Του Γιώργου Λαμπράκη

Το 1957, η  ταινία «Η θεία από το Σικάγο» με την Γεωργία Βασιλειάδου έσπασε τα … ταμεία, καθώς η εξ Αμερικής ορμώμενη πρωταγωνίστρια έβγαλε την οικογένεια του Χαρίλαου (Ορέστης Μακρής) από το αδιέξοδο, αποκαθιστώντας στο Πι και Φι τις τέσσερις ανύπανδρες κορασίδες…
Χρησιμοποίησε ένα τέχνασμα για να προσελκύσει τους γαμπρούς, ρίχνοντας σταμνιά στα πόδια τους, ενώ μέχρι να περάσουν το κατώφλι του σπιτιού για να στεγνώσουν τα βρεγμένα, είχαν βρεθεί  στα ακαλιά της εκκλησίας χωρίς να το καταλάβουν. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Το 2017 και στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα συνεχίζει να παίζεται η (κακόγουστη) ταινία «ο θείος από το Βερολίνο», όπου ο εξ Γερμανίας ορμώμενος Χανς Γιόακιμ Φούχτελ επιχειρεί στο «πνεύμα» της Ελληνογερμανικής Συνεργασίας (προίκα του μνημονίου πο υπεγράφη από Παπανδρέου και Μέρκελ του 2010 και έκτοτε στηρίζεται από ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν) να «αποκαταστήσει» την Αυτοδιοίκηση, η οποία στον καιρό των μνημονίων μοιάζει με άπορη κορασίδα που σιγοτραγουδά το «χωρίς δεκάρα πως θα παντρευτούμε Μανωλιό μου…».

Η άποψη ότι η πρώτη φορά Αριστερά θα «φρέναρε» τους Γερμανούς, όπως καταλαβαίνετε, στοιχίζεται πλάι στις αμέτρητες ουτοπίες και ιδεοληψίες που έγιναν φτερό στον άνεμο, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να έχει ισοφαρίσει τα μνημόνια των «τσολακογλουταγματασφαλιτών» και των «δοσιλόγων». Η -όποια- αρχική ανησυχία διαλύθηκε γρήγορα, μετά τα πρώτα ραντεβουδάκια, με τους αρμόδιους... Οι τομείς (για να σας βοηθήσω να τους μαντέψετε) της Υγείας, της Ενέργειας, της Παιδείας, του Τουρισμού (υπάρχει άραγε μεγαλύτερη προστυχιά από τον θεσμό της μαθητείας;) βρίσκονται στην κορυφή του ενδιαφέροντος για παροχή «τεχνογνωσίας» και συμβουλών (sic). Η Κρήτη, όπως μαθαίνουμε έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς λόγω της θέσης και των πλεονεκτημάτων της αποτελεί «μαγαζί – γωνία».

Ο  Έπαρχος Φούχτελ στο κομμάτι που τον αφορά, υφαίνει ατάραχος στον αργαλειό του το νέο κουστούμι που θέλει να ράψει στην αυτοδιοίκηση και κατ επέκταση στην ίδια την κοινωνία. Το κουστούμι, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα που εκείνοι θέλουν. Ο  Τελικός Στόχος, δεν είναι άλλος από την ολοκληρωτική διείσδυση της Γερμανίας στην οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και πνευματικό γίγνεσθαι της χώρας, όπου ο εθνικός πλούτος θα είναι το μεγάλο λάφυρο.

Η αυτοδιοίκηση είναι η κερκόπορτα για την άλωση, με ένα σχέδιο καλοδουλεμένο και με πρόθυμους  φουχτελίσκους να το υποστηρίξουν. Αφού αφαίρεσαν πόρους, αφού φόρτωσαν αρμοδιότητες και ευθύνες, ήρθαν στη συνέχεια με τα καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς. Προγράμματα, διαγωνισμοί σε χρόνους dt, κονδύλια, δωρεάν σεμινάρια, ταξίδια αναψυχής (θα τα διαβάσετε και ως «αποστολές συνεργασίας») λειτουργούν ως Δούρειος Ίππος, εξυπηρετώντας τα γερμανικά και μόνο συμφέροντα. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, γερμανικό όμιλο θα βρεις από κάτω…

Είναι τόσο αγαστές οι σχέσεις Φούχτελ – αυτοδιοικητικών, που πλέον οι δεύτεροι μιλούν για τον πρώτο με το παρατσούκλι ο «θείος από το Βερολίνο». Άλλωστε, οι Γερμανοί είναι φίλοι μας…

Γιώργος Λαμπράκης