Ο μεσαίος χώρος πεθαίνει, μαζί με την μεσαία τάξη. Του Θανάση Παπαμιχαήλ

Τόνοι μελανιού χύνονται για να οριοθετηθεί αλλά και να «σηκωθεί» ο μεσαίος χώρος από τον καναπέ, για να αλλάξει την πολιτική κατάσταση στη χώρα. Να μπει «φρένο» στη διολίσθηση στα άκρα της κοινωνίας. Να γίνει ένα «rebranding» της κεντροδεξιάς. Έπεα πτερόεντα. Δεν υπάρχει μεσαίος χώρος, ούτε μεσαία τάξη. Η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας μας άφησε χρόνους, με τα μνημονιακά προγράμματα που εφαρμόζονται οκτώ χρόνια τώρα.

Με πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων και πολύ ικανότερες στη διασφάλιση των «δικών» τους προνομίων, αδιαφορώντας για το ασφυκτικό «πνίξιμο» της μεσαίας τάξης από τα μέτρα των «δανειστών» που και με μεγάλη ευκολία ψήφισαν. Το κλίμα ευφορίας το οποίο βίωνε η μεσαία τάξη, έγινε κλίμα εφορίας με κατασχέσεις, πλειστηριασμούς και «διακονίας» έξω από εκκλησίες και δημαρχεία. Και οι πολιτικοί μας, διεκδικούν ρόλο μεγαλύτερο από τη σκιά τους, μοιράζοντας απλόχερα στους πολίτες επιδόματα και στην κοινωνία κακομοιριά και κλαψουρίσματα για εθνική ανάταση, με απύλωτη και ανεύθυνη μεγαλοστομία και λαϊκά, μπούρδες! Έχουν κλειδωθεί, περιχαρακωθεί στο ναό της δημοκρατίας, στη Βουλή, ασχολούνται με τις ιδεοληψίες τους και έχουν πετάξει το κλειδί έξω από το παράθυρο, μένοντας στη σιγουριά της αστυνομοκρατούμενης περιοχής ασφαλείας τους. 

Ο άλλοτε νοικοκύρης της μεσαίας τάξης, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της έξωσης από το ίδιο του το πατρικό σπίτι, δεδομένης της αδυναμίας να επιβιώσει αυτός και η οικογένειας του ή να πληρώσει τους δυσβάσταχτους φόρους.

Οι διαφορές μεταξύ νεοφιλελευθερισμού, φιλελευθερισμού κρατικοδίαιτης ή ελεύθερης αγοράς τον αφήνουν παγερά αδιάφορο. Δίψα για έναν αληθινό πολιτικό άνδρα, που θα παλέψει γι αυτό και όχι για τις συλλογικότητες, συντεχνίες, και «αόρατους» ταξικούς εγχώριους και ξένους εχθρούς.
Ο πολύ φορτωμένος με γνώσεις νέος, που «έφαγε» χρόνια και περιουσίες για να πάρει όλα όσα γνωστικά εφόδια χρειάζεται να έχει στη σύγχρονη κοινωνία ένας νέος εργαζόμενος, βρίσκει κλειστές πόρτες και την αναξιοκρατία να βασιλεύει. Απαξιώνει την πολιτική και τους πολιτικούς και βρίσκει διέξοδο στις εκτός των συνόρων ευκαιρίες. 

Όμως, οι πολιτικοί μας, δεν αφήνουν την πραγματικότητα να τους χαλάσει την ωραία εικονική πραγματικότητα που ζουν. Με υποσχέσεις που οι ίδιοι δεν πιστεύουν, με άπειρες στρεβλώσεις των επιχειρημάτων τους, με παλαιομοδίτικες ιδεοληπτικές απόψεις να πρυτανεύουν και με μοναδικό φόβο στις συλλογικότητες του πεζοδρομίου, ξιφουλκούν κατά πάντων στήνοντας ψεύτικα σκηνικά έναντι εικονικών εχθρών. Και τις περισσότερες φορές προτείνουν θεραπεία χειρότερη από τη νόσο.
Ενώ τα αποθέματα σανού λιγοστεύουν και οι πολιτικοί γυρολόγοι περισσεύουν.

Οι πολίτες στοιβάζονται στα πολιτικά άκρα, απογοητευμένοι από τις χρόνιες παθογένειες του κέντρου. Το βλέπουμε σε όλο τον κόσμο. Από την ψήφιση του Τράμπ, μέχρι το σύνολο των ευρωπαίων πρωθυπουργών. 

Η μεσαία τάξη, πεθαίνει αν δεν πέθανε οριστικά και μαζί της ο μεσαίος χώρος. Γιατί ο μεσαίος χώρος δεν είναι μόνο η ιδεολογία που τον χαρακτηρίζει αλλά και άλλα κοινωνικοοικονομικά στοιχεία. 
Οι επόμενες εκλογές θα χαρακτηριστούν ως το λυκόφως του μεσαίου χώρου και της συμμετοχής του στο εκλογικό αποτέλεσμα, γιατί η μεσαία τάξη μετακόμισε αλλού!

*** Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι Επικοινωνιολόγος.