Ο κακός μας ο καιρός

Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, οι νεκροί είναι 15 και οι τραυματίες πάνω από 20. Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα νερά. Ένα "τσουνάμι" παρέσυρε και κάλυψε τη Δυτική Αττική. Εθνικό πένθος κήρυξε ο πρωθυπουργός και η κάλυψη των γεγονότων γίνεται με αστραπιαία ταχύτητα, με ανθρώπινες ιστορίες σε πρώτο πλάνο.
Από τις επόμενες μέρες που τα νερά θα υποχωρήσουν το θέμα θα ξεχνιέται σταδιακά μέχρι την επόμενη νεροποντή. Κάπως έτσι γίνεται στη χώρα μας, όσο μεγάλη κι αν είναι η τραγωδία που θα μας χτυπήσει. Το να μάθουμε από αυτή, ούτε λόγος 

Το να μιλάμε για "ακραία καιρικά φαινόμενα" στην Ελλάδα είναι κάτι σαν το ανέκδοτο με τον Πέτρο και τον λύκο. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι μια μεγάλη καταστροφή πραγματικά οφείλεται σε μια ακραία έκφραση της φύσης; 
Ακραίο μπορεί να χαρακτηριστεί ένα φυσικό φαινόμενο όταν... πραγματικά είναι, και όταν μία χώρα έχει λάβει όλα εκείνα τα μέτρα προστασίας, προκειμένου να περιορίσει τη δύναμή του.

Έχει δηλαδή κατασκευάσει ισχυρά αντιπλημμυρικά έργα, δεν έχει μπαζώσει ρέματα και ποτάμια, δεν κάνει τα στραβά μάτια σε όποιον χτίζει όπου θέλει, δεν επιτρέπει να λαδώνονται οι υπάλληλοι της Πολεοδομίας, καθαρίζει τα φρεάτια, προστατεύει ως κόρη οφθαλμού τα δάση της. Όταν όλα τα παραπάνω γίνονται ή δεν γίνονται συστηματικά δεκαετίες τώρα, τότε δεν μας φταίνε τα καιρικά φαινόμενα. Τουλάχιστον όχι μόνο αυτά.

Η αποκατάσταση των ζημιών και η (όποια) αποζημίωση των πληγέντων είναι φυσικά στις προτεραιότητες αυτή τη στιγμή, που ο ανθρώπινος πόνος και η αγανάκτηση ξεχειλίζουν. 
Ωστόσο η ματιά μας πρέπει να είναι στραμμένη στην επόμενη καταστροφή, η οποία δυστυχώς έρχεται.

Ρένα Σημειαντωνάκη