Για ένα μάτσο βλάκες. Της Ευγενίας Π. Τσατσάκη

Ξενυχτισμένη με τον Ρήγα να με πηγαίνει παραλία για το μαχητικό. Γκρεμίστηκε το μέσα μου με το αιφνίδιο «χαίρε». Στο θώρακα, στην κοιλιά, στα πόδια η δύναμη κι η γης κάτω να σείεται από τα ατσάλινα φτερά. Ο Ρήγας έκλεισε τ’ αυτιά, δειλά δειλά ματιάνοιξε. Θάμαζα κι εγώ μαζί του. Κι ύστερα τι; Καθένας άλλο θα πεί, άλλο θα εννοήσει. Κι όλα παράταιρα ξαφνικά. Αυτός αυτός εκεί μέσα τι να νοιώθει; Πέταξε κατ’ εντολήν. Για το θέαμα. Ευκαιρία να δούμε το δικό μας κενό.
Εκείνος πετά. Για μας, για τους άλλους που κάνουν πως κυβερνούν και κόπτονται για το κοινό καλό, για κείνους που ζυμώνουν για να καρεκλιαστούν επιτέλους κι αυτοί. Και το ξέρει αυτός που πετά. Κι ας τον γέννησε η Ελευθερία κι ας τον σάρκωσε ο Άνθρωπος. Γιατί δε πα να τσακώνεστε εσείς οι αποκάτω ανθρώπινα μυρμηγκάρια αριστεροί και δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες και κεντρώοι, Αυτός δεν ανήκει πουθενά. Δικός σας δεν είναι, κλεμμένος και δοσμένος σε έναν παράφορο έρωτα είναι.
Ίπταται και «πετά». Τόσο ευάλωτος και τόσο ισχυρός, τόσο γήινος κι ουράνιος μαζί. Υπερβαίνει τα ανθρώπινα και αιθεροβαίνει. Υπερέχει και ταπεινοπερπατεί. Το ξέρει. Κουβαλά μέσα του πόλεμο και ειρήνη. Ειρήνη που πορεύεται ύπουλα και τον μάχεται. Το γνωρίζει καλά και πικρά πως είναι αναλώσιμος σε μικροπολιτικές, σε λιπόψυχες και θρασύδειλες ενέργειες. Σε καιρό ειρήνης κι όμως παιζογελά με το θάνατο. Κι αυτό το ξέρει. Όπως το ήξεραν και οι 125 που έπεσαν σε μια ειρήνη όλο θάνατο σάπιο φτιασιδωμένη, από το 1990 ως σήμερα. Για χάρη των «χαμηλών πολιτικών τόνων», χάριν αμέλειας ατόμων που νιώθουν ισχυροί, επειδή κλωσούν σε μια θέση, που αν μη τι άλλο ο λαός τους χάρισε, μύρια κακά.
Αυτός που πετά κει πάνω και τον χειροκροτούσαν αυτοί οι από κάτω σήμερα για να χαρούν λίγο κι ύστερα να τον ξεχάσουν, να ξεχάσουν όλα αυτά που πρέπει να μένουν αλησμόνητα, έχει γεννηθεί δυο φορές. Και κάθε φορά που πατά κάτω, μετρά πόσες επέζησε, πως γλίτωσε και σήμερα. Είναι γη, αέρας, νερό και φωτιά δική μας. Αυτός που μάχεται στους αιθέρες αγαπά και μισαγαπά. Αγαπά την πατρίδα που τον πληγώνει και τον αγνοεί πολλές φορές, αλλά πάντα έχει ανάγκη τη δύναμή του στη δύσκολη στιγμή. Αγαπά τη γυναίκα και το παιδί και τους φίλους που αφήνει πίσω κάθε φορά μη ξέροντας αν… και δε γκρινιάζει και δε φοβάται και είναι ελεύθερος και πρόθυμος κι ολόφωτος και άφθαστος σε όλα. Ζυμωμένος κι ανδρωμένος, τρελά ερωτευμένος με το μπλε. Ψυχή πελαγίσια που δε δειλιά να θυσιαστεί για το τίποτα. Για ένα μάτσο βλάκες.
Κι εκεί πλάθεται και σηκώνεται το μεγαλείο του.

Ευγενία Τσατσάκη, Αρχαιολόγος - Εκπαιδευτικός

(Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τη επίδειξη του F16 στον Καράβολα ανήμερα του Αγίου Μηνά)