Αχ, καημένα μου παιδάκια...

Θλίβομαι. Θλίβομαι και ταυτόχρονα εξοργίζομαι. Το να βλέπεις μέσα σε αυτοκίνητο, μικρά παιδιά να κάθονται στο πίσω κάθισμα και μπροστά τους γονείς να καπνίζουν ανενόχλητοι είναι τουλάχιστον εξοργιστικό.

Σαν και εκείνους που έτυχε να δω το πρωί στο κέντρο του Ηρακλείου, στην οδό Αβέρωφ. Περπατούσα χαλαρός και βλέπω να περνάει από δίπλα μου ένα αυτοκίνητο. Πίσω, είδα τρία μικρά παιδιά και μπροστά ήταν οι γονείς. Ο μπαμπάς οδηγούσε και μιλούσε στο κινητό. Και κάπνιζε. Κάπνιζε ... αβέρτα, που λέμε. Η μαμά στη θέση του συνοδηγού. Κάπνιζε. Κάπνιζε κι εκείνη!. Όλα αυτά μέσα σε πέντε - έξι δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή χρειάστηκε να περάσει από δίπλα μου το αυτοκίνητο και να απομακρυνθεί.

Αυθόρμητα, κούνησα το κεφάλι μου και είπα "Συγχαρητήρια και στους δυο σας". Συνέχισα να περπατώ αλλά η εικόνα (που σε κανέναν δεν είναι πρωτόγνωρη) μου έμεινε. Και τώρα που το θυμάμαι, εξοργίζομαι πάλι.

Κανένας σεβασμός πλέον στην υγεία των παιδιών μας; Μα κανένας; 

Αχ, καημένα μου παιδάκια...

Γιώργος Ι. Παπαδάκης